เริ่มเรื่องจากเราบ้า ผู้ชาย เห้ยๆ เรารักผู้ชายคนนึง เขาเดินเข้ามาในชีวิตเรา พอเรารักมากๆ อ้าวเวรล่ะ จะทิ้งเราไป
ทีนี้เป็นไง อาการบ้ากำเริบ นี้แบบกราบขอร้อง ฉันกำลังขอร้องออนวอนเธออย่าไป ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้ คือเราดูละครเรื่องๆ กับดักเสน่หา จำถูกป่ะ  แล้วที่นี่ไปเจอตัวละครที่ชื่อ มายด์ พอเห็นปุ๊บ อ้าว นั้นมันฉัน อ่อๆ ไม่ใช่น่าตานะ นิสัยเหมือนตัวละคร แต่ไม่ได้แย่งสามีเขานะ สมาคมเมียหลวงอย่าพึ่งมีอคติ อาการเราคืออ้อนวอน ขอให้เขากลับมายอมทุกอย่าง โดยจะมีคำที่กล่าวตลอดคือ อย่าทิ้งกันไปเลย ฉันกลัวการทอดทิ้ง ไม่อยากให้ใครออกไปจากชีวิต แรกๆ ก็ได้ผล พอไม่ได้ผล ก็ไปยุ่งเกี่ยวกับคนรอบๆ ตัวเขา ไปบอกคนโน้นคนนี้ว่ารักเขามาก ตอนที่ทำไปบางทีก็มีสติไม่มีสติบ้าง แต่มีจุดประสงค์ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา แล้วพอสุดท้าย เขาไปจริงๆ เราดิ้นแทบเป็นบ้า คุมอารมณ์ไม่อยู่ สติแตก อาการปัจจุบัน บางช่วงก็รู้สึกรักเขามากอยากดูแล บางช่วงก็เกลียด อยากให้เขาได้บทเรียนที่ทำกับเรา เราเจ็บกับเขามาเยอะมากนะ แต่เราพร้อมให้อภัยเขาทุกครั้ง เรายอมขอโทษก่อนเสมอ ไม่เคยตามหึงตามหวงให้อิสระ สิ่งที่ขอคือ ขอเพียงรักฉันและอยู่กับฉัน กลับๆ เข้าเรื่อง นอกจากนั้นนะทุกวันนี้ บางช่วงเราจะเหม่อไม่มีสติ หลังๆ มาเริ่มคุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง วันๆ จมปัก แต่เรื่องของเขา ทุกๆ เวลามี่ว่างจะหยิบโทรศัพท์มาส่องเขาทุกทาง อยู่คนเดียวบางทีก็ร้องไห้คิดถึงเขา บางทีก็เพ้อมโนไปว่าเขาอยู่ข้างๆ  ทุกวันนี้ก็ใช้ความน่าสงสารอ้อนวอนเขากลับมา หลังๆ มาบางทีก็อยู่ดีๆ ก็โกรธ แล้วอารมณ์แบบเหวี่ยงสุดๆ  นี้พิมไปพิมพ์ใสก็สับสน สรุป ตอนนี้วิ่งตาม ผช คนนึง ทำทางเพื่อดึงเขากลับมา เหนื่อยจะตายก็พยายาม เขาด่า เขาขู่ เขารังเกียจก็หน้าด้านหน้าทนอยู่