คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมมีเพื่อนคนนึงเป็นบ้ามาหลายปีแล้วและรักษาตัว ด้วยการกินยาตามจิตแพทย์สั่ง ตัวเค้าเองยอมรับว่าตัวเองเป็นบ้า แต่เค้าบอกว่าเค้าบ้าแต่ยังมีสติอยู่ ไม่ถึงกับขั้นบ้าขาดสติแบบเดินแก้ผ้าไปตามท้องถนน และหมอที่เค้ารักษาตัวก็บอกว่าเค้าเป็นโรคจิตเภทและซึมเศร้า อาการของเค้าเป็นแบบว่า เมื่อมีอาการกำเริบ ก็จะทำอะไรแปลกๆ บางทีก็อะละวาดแบบไม่มีสาเหตุ(ทำลายเข้าของเป็นต้น) บางทีก็คุยคนเดียว และอีกหลายอาการที่ดูเป็นคนบ้าเค้าเป็น แต่เค้าบอกว่าทุกครั้งที่อาการเค้ากำเริบเค้ายังมีสติอยู่แต่ไม่สามารถคอนโทรตัวเองได้ และเค้าก็พูดคุยกับใครๆรู้เรื่อง รู้อะไรควรพูดไม่ควรพูด แต่ประเด็นอยู่ตรงที่ว่า หมอที่รักษาเค้าและครอบครัวของเค้า แนะนำให้เค้าเข้าสังคมบ้าง เพราะตั้งแต่เป็นบ้ามา เค้าพยายามปลีกตัวเองเก็บตัวและอยู่กับตัวเอง และหมอยังบอกว่า ถ้าเค้าไม่พยายามเข้าสังคมพบปะผู้คนก็จะยิ่งเพิ่มพูนอาการของโรคนี้ และเค้าก็พยายามทำ แต่สังคมรอบตัวของเค้า ทั้งคนรู้จัก เพื่อน และคนแถวบ้าน มองเค้าเป็นคนบ้า ทักเค้าเหมือนทักคนบ้า คุยกับเค้าเหมือนคุยกับคนบ้า ทั้งๆที่เค้ารับรู้และรู้เรื่องและเข้าใจในความหมายของคำพูดของคนที่สื่อสารกับเค้าทั้งหมด ทำให้เค้าท้อและไม่อยากที่จะคุยหรือพบปะกับใคร แต่ผมก็เข้าใจคนทั่วไปใครจะไปคุยกับคนบ้า บางคนก็ไม่กล้าคุยเพราะกลัว บางทีคุยอยู่ดีๆอาการเค้าอาจจะกำเริบก็ได้ เลยอยากได้ข้อคิดหรือแนวคิดในการใช้ชีวิต เมือเจออะไรแบบนี้ แบบว่าเค้าควรคิดยังไง ปรับตัวยังไง และควรใช้ชีวิตยังไง เพื่อผมจะได้นำไปแนะนำเค้า คับ