จขกท. อายุ 28 ปี ครับ เรียนจบวิศวะ ทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือน 25k++ วันหยุดเสาร์-อาทิตย์สอนพิเศษได้วันละ 400-500 ก็นับว่าพออยู่ได้สำหรับคนที่ไม่มีภาระทางการเงินอะไร แต่คงไม่ใช่กับครอบครัวของ จขกท. แน่นอน เพราะภาระหนี้สินเยอะ อันเกิดจากพ่อเราไม่ทำมาหากิน ปล่อยแม่ทำงานอยู่คนเดียว จนหนี้สินงอกเงยออกมามากหลักแสน จนมาถึงทุกวันนี้ก็นยังผ่อนใช้ไม่หมด เจ้าหนี้ก็ทวงบ่อย แม่บอกว่ารอลูกเรียนจบแล้วจะใช้หนี้ แต่พอเราเรียนจบแทนที่จะเงียบไว้ ก็ดันขี้อวดชาวบ้านทุกคน รวมทั้งเจ้าหนี้ทุกคน จนเค้าหมันไส้ ทวงหนี้กันมาเป็นแถว แม่ก็กดดันมา มาลงกับลูกที่เพิ่งจบได้ไม่นาน ว่าเป็นความผิดของลูกที่ไม่ยอมทำงาน จบมาก็เดือนนึงแล้ว ขี้เกียจทำมาหากินหรือไง เราก็อดทนทะเลาะกับแม่มาตลอด 1 ปีกว่า จนหางานได้ ทำงานที่แรกได้ 1 ปี ก็ลาออกมาทำที่ปัจจุบัน

งานประจำที่ทำอยู่นั้น ทำมาได้ 3 ปีกว่าแล้ว แต่ละวันที่มาทำงานก็รู้สึกแย่ลงๆทุกวันๆ นายจ้างเป็นคนที่เอาแต่ใจมากๆ ขี้โวยวาย ขี้ตกใจกับเรื่องแปลกๆ เวลาที่นายจ้างเสียหน้า หน้าแตก หรือโมโหใครก็ตามในบริษัทซึ่งเป็นตำแหน่งสำคัญที่ทำรายได้ให้บริษัท นายจ้างจะไม่ด่าแล้ว แต่จะมาด่าระบายอารมณ์กับทีมงานของ จขกท. แทนทุกๆเรื่อง แล้วหันหน้าไปมองคนที่โมโห เหตุที่มาด่าได้ก็อาจจะเป็นเพราะว่า หัวหน้าทีมเรานั้นไม่ค่อยเข้มแข็ง(เป็นตุ๊ด แต่เก็บอาการไว้) มีอะไรก็ยอมนายจ้างทุกอย่าง(ยอมให้ด่า) แล้วก็จะใช้วิธีเดินหนีกับหลบหน้านายจ้างเอา บางทีก็ทำเป็นบ้าๆ บอๆ แกล้งทำสติไม่ดี ไม่รู้เรื่อง เอามือเกาหัว ทำน่างง ตีหน้าตาย จนนายจ้างโมโหจนเบื่อไปเอง

วันไหนหัวหน้าลา นายจ้างก็จะมาด่าระบายอารมณ์กับเราแทน ซึ่งพักนี้ก็ยอมรับว่าบ่อยมากๆ จนรู้สึกไม่มีความสุขกับการทำงาน ส่วนหัวหน้าของหัวหน้าทีมเราอีกคน(หัวหน้าที่ระดับสูงกว่าหัวหน้าเราอีกทีนึง) ก็บังคับเราให้โปรเจคทางไอทีอย่างหนึ่งนอกเหนือจากหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ ซึ่งเป็นสิ่งที่เราไม่ได้ศึกษามา แล้วเราเองก็ไม่มีพื้นฐานอะไรเลย แต่ก็ยอมเปิดใจไปเรียนรู้จากเค้า 1 วัน ผลปรากฏว่า หัวหน้าคนนี้ก็ไม่มีความสามารถในการที่จะถ่ายทอดหรือทำโปรเจคที่บังคับให้เราทำได้เลย รันโปรแกรมแล้วก็ error ตลอด จากนั้นทุกๆวันก็จะมาทวงเราตลอดว่าศึกษาเรื่องนี้หรือยังทำหรือยัง จนเรารำคาญ หัวหน้าคนนี้ทำแบบนี้กับเรามา 3 ปีเต็ม เราก็อดทนมาเรื่อยๆ จนมาถึงจุดๆนึง ณ ตอนนี้รู้สึกว่าจะอยู่ยากมาก เพราะนอกจากจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มแล้ว ยังต้องมารองรับอารมณ์และความกดดันจากคนจำพวกที่เล่ามา ตอนนี้ก็กำลังหางานใหม่ กำลังหาสอบงานราชการไปด้วย แต่ก็ยังไม่ได้งานใหม่ ก็ยังเครียดอยู่ ทุกวันไม่อยากไปทำงานเลยจริงๆ

ส่วนที่บ้านก็ยอมรับว่าไม่มีความสุขเช่นกัน จขกท. กับน้องสาว มีปัญหากับพ่อบ่อยมาก พ่อเราอายุ 55 ปี แต่เดิมไม่ทำมาหากิน ปล่อยแม่ทำกินคนเดียวจนก่อหนี้สิน ไม่มีความเป็นหัวหน้าครอบครัว แล้วก็มักจะอ้างกับลูกเสมอว่า พ่อเหนื่อยสายตัวแทบขาด ไม่มีพ่อพวกเมิงคงไม่มีหลักอะไรในชีวิตเลย แม่เมิงก็เป็นคนไม่ได้เรื่อง(ฟังแล้วขัดๆหูนะครับ) แล้วเพิ่งจะออกทำงานตอนอายุ 45 ซึ่งพอออกไปทำงานก็มีปัญหาต่างๆตามมาเหมือนกัน นิสัยไม่เหมือนเดิม สรรหาคำแปลกๆมาว่าคนในครอบครัว แล้วก็ปัญหาเรื่องผู้หญิงอีกที่ทำให้ทะเลาะกันใหญ่บ้านแทบแตก

นิสัยพ่อเราคือพูดอะไรไม่ค่อยคิดก่อน ชอบจู้จี้จุกจิกเรื่องนิดๆหน่อยๆ ชอบเอาชนะ ไม่ฟังใครในบ้านเลย ช่วง 2-3 ปีมานี้ ทะเลาะกับพ่อแทบทุกวัน ทั้งๆที่เป็นเรื่องนิดๆหน่อยๆ เค้าก็ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ จนบ้านแทบแตก จนทุกวันนี้เรากับน้องแทบไม่อยากจะอยู่ใกล้หรือเผชิญหน้าใดๆ แต่พอไม่เผชิญหน้าเค้าก็จะหาเรื่องมาด่ามาว่ามาตัดพ้ออยู่เสมอ ว่า ถ้าพ่อ dead ไป พวกเมิงจะเป็นยังไงกัน ก็ต้องทำใจอ่ะนะ พ่อบอกพ่อสอนอะไรพวกเมิงก็ไม่ค่อยจะฟังกันทั้งๆที่เป็นเรื่องที่ถูกที่ควร ฟังแต่แม่ของพวกเมิงทั้งๆที่เค้าก็เป็นคน....(สัตว์เลื้อยคลานประเภทหนึ่ง) พวกเมิงก็ยังจะฟังกัน ซึ่งก็กลับมาคิดๆดูว่า ไม่ใช่เพราะตัวพ่อเองหรอที่ทำให้ลูกตีตัวออกห่างไม่อยากเข้าใกล้ ถ้าพูดดีสักนิด ใครเค้าจะออกห่าง แต่นี่ไม่พูดดีเลย ถามอะไรอยากให้ช่วยเหลืออะไร ก็มักจะใช้คำด่าประมาณว่า "เมิงมันสมอง dog ปัญญา buf" "เมิงมันโง่เขลาเบาปัญญา" แล้วจากนั้นก็ให้คำตอบที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ สิ่งที่เราคิดคือ ไม่มีพ่อแล้ว สุขภาพจิตของเรากับคนในบ้านก็อาจจะดีขึ้น พ่อเคยคิดจะหนีออกจากบ้านไปคนเดียว ก่อนไปเค้าพูดว่า .. พ่อไม่อยู่แล้ว เอ็งอยู่กับแม่เอ็งไปก็แล้วกัน...
แล้วก็หายไปประมาณ 2 ชั่วโมง แล้วก็กลับมาบอกกับที่บ้านว่า "พ่อไม่รู้จะไปไหน เพื่อนฝูงสักคนก็ไม่มี" เราก็กลับมาคิดว่า มันคืออะไร ลูกผู้ชายพูดอะไรไปแล้วทำไมถึงคืนคำเอาง่ายๆ ไม่คิดจริงทำจริงล่ะ

ทุกวันนี้ยอมรับว่าเครียดมากๆครับ ทั้งที่ทำงานและที่บ้าน ตอนนี้ไม่ค่อยมีจิตใจจะทำอะไร รู้สึกปวดหัวบ้างบางครั้ง บางทีคิดถึงปัญหาที่เกิดกับพ่อแล้วก็ร้องไห้ออกมาคนเดียว เดิมทีเราเป็นคนชอบคิดมากอยู่แล้ว แต่ก็ทำใจปล่อยวางได้ระดับหนึ่ง แต่การที่ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ พ่อบ่นใส่หูบ่อยๆ เราก็ปล่อยวางไม่ค่อยจะได้เลย ตอนนี้หัวสมองมีแต่ขยะความทรงจำแย่ๆรกไปหมด จะอ่านหนังสือเตรียมสอบอะไรก็จำไม่ค่อยได้ บางทีก็ลืม ไม่เหมือนแต่ก่อนสมัยเรียน เครียดเรื่องยังหางานใหม่ไม่ได้ก็เครียด เครียดเรื่องการเผชิญหน้ากับพ่อก็เครียด ไม่รู้จะทำยังไง จนบางทีก็คิดว่าเราเองเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรงขึ้นทุกวันๆ แต่หาทางออกให้สบายใจเลยไม่ค่อยจะได้ ผมบนศีรษะเริ่มร่วง ระบบความจำเริ่มไม่ดี เอาจริงๆอยากหาคนที่คุยเรื่องแบบนี้ด้วยได้นะ แต่ว่าปัญหาของเราดูจะสาหัสมากเหมือนกัน ไม่มีใครรับได้เลย ตอนนี้ก็ได้คิดว่าอยากได้ที่ๆอยู่แล้วสบายใจสักที่นึง แต่ตอนนี้หาแล้วไม่มีสักที่ เสาร์-อาทิตย์ไม่อยากอยู่บ้านเลย ไม่เจอหน้าพ่อเรา ก็สอนพิเศษยาวเลยสองวัน แทบไม่ได้พักผ่อนอะไร พักนี้หน้ามืดบ่อยเหมือนกัน ใครเคยเจอปัญหาแบบเราบ้างครับ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ระบายความใจครับ