"มนุษย์ป้า" ที่กำลังพูดถึงเนี่ยเป็นป้าแท้ๆของเราเองแบบอยู่บ้านเดียวกันเจอหน้ากันทุกวันบางทีก็ไม่ค่อยลงไปเจอหน้าเขาเท่าไหร่แบบอยู่แต่ในห้องเพื่อหลีกเลี่ยงความหน้ารำคาญอ่ะค่ะ คือแบบเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าป้าเค้ามีปัญหาทางจิตหรือเปล่า เห็นนี่ก็บ่น เห็นนั่นก็พูดจิกกัน เรานี่โดนประจำเลยอ่ะขนาดแบบประมานว่าเราหายใจก็ผิดไม่ว่าเราจะทำอะไรยังไงก็โดนบ่นโดนพูดจิกกัดจนมันหน้ารำคาญมากกกกกกก  (คือเราไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่เราอยู่กับปู่ย่า)  ขนาดพ่อแม่(ปู่กับย่า)ยังโดนอ่ะคือแบบประมานว่ารักหลานไม่เท่ากันไม่สนใจลูกเค้าคือเราก็งงนะว่าเค้าเอาสมองส่วนไหนคิดว่ารักหลานไม่เท่ากัน คือแบบว่าไม่ว่าใครในบ้านจะทำอะไรเค้าก็จะมีอาการแบบพูดจาเสียดสี พูดจิกกัด จนแบบน่าหมั่นใส่ คือเราก็ไม่ใช่หินใช่ปูนนะที่แบบต้องมาเป็นที่ระบายที่รับฟังการบ่นการจิกกัดของเขา บางทีหมดความอดทนเราก็ตอกกลับไปเลยแต่เราไม่เคยเสียมรรยาทกับเค้าเพราะยังคิดว่าเขาเป็นป้าเราอยู่  คือแบบอยากได้คำแนะนำอ่ะค่ะว่าเราควรทำยังไงกับคนประเภทนี้  แต่บางทีเราก็คิดแบบคนโลกสวยนะว่าอย่าโกรธอย่าไปใส่ใจแต่มันก็ไม่ไหวให้ได้ยินทุกวันมันก็เสียสุขภาพจิตป่ะ    

           แต่ว่าบางทีแบบเราก็เห็นใจเค้านะเพราะว่าลูกเค้าแบบทำเรื่องให้ปวดหัวทุกวี่ทุกวันคือแบบไม่เรียนหนังสือเอย บอกว่าจะเรียนคือป้าเค้าไปสมัครเรียนมา3รร.แต่ก็ไม่เรียน แบบเอาคอมล่อก็แล้วมอไซด์ก็แล้วแต่ก็ไม่ได้ผล แถมลูกเค้าก็แบบพวกอารมณ์รุนแรงบางทีอะไรไม่ได้อย่างใจหรือโกรธลูกป้ากับป้าก็ทะเลาะลงไม้ลงมือแบบลูกเค้าทั้งแตะทั้งตียังไม่ทำยังไม่ว่า ลูกเค้าจะด่าจะเตะจะตีเค้าก็ไม่เห็นจะว่าหรือจัดการอะไรกับลูกเค้า ขนาดย่าที่แบบคอยเป็นห่วงคอยเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กมันยังด่าว่าย่าด้วยคำที่แบบยังไงรับไม่ได้เหมือนคนไม่มีใครคอยสอนอ่ะ คืออะไร////????   คืออะไรยอมให้ลูกกระทืบว่างั้น   บางทีเค้าอาจจะเก็บกดจากเรื่องนี้แล้วมาลงที่เราหรือเปล่า??  แล้วมีวิธีที่เราจะหลีกเลี่ยงการโดนบ่นโดนด่าโดนจิกกัดหรือเปล่า???  คือแบบตอนนี้ก็หลีกเลี่ยงทุกอย่างแต่ก็ไม่รอด เฮ้อออออออออเพลียกับสิ่งรอบข้างในชีวิตจริงๆ
  

                                                                                                                           ขอคำแนะนำด้วยนะคะ