พ่อแม่หนูเสียตั้งแต่เล็กๆค่ะ พ่อเสียตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ แม่เสียตอน 9ขวบ

หนูเลยมาอยู่กับยายค่ะ แล้วก็มีพี่สาวหนู บ้านนี้มีหลายผู้คน ทั้งลูกยาย4คน หลานยาย1คน สามียาย พี่ชายยาย ถ้าสายตาคนธรรมดามอง
คงคิดว่าบ้านนี้ช่างแสนอบอุ่น แต่มันคงอบอุ่นสำหรับพวกเขา แน่ภายในบ้าน มีเพียงหนูคนเดียวมั้งคะ เพราะเขามีพร้อมครอบครัว แต่เขาก็ไม่เคยมองหนู
เป็นส่วนเกินนะคะ เพียงแต่ว่าเขาอาจจะแค่ไม่ได้สนใจหนูมากเท่าลูกหลานเขา เพราะหนูไม่ได้โตมากับเขาตั้งแต่แรกๆ เพราะอยู่กับพ่อแม่ เวลาที่เห็นเขากอดกกัน
หนูรู้สึกอิจฉา แล้วรู้สึกเกลียดตัวเองว่า ทำไมนะ???เราถึงได้โชคร้ายแบบนี้ มันคงจะดีกว่านี้นะคะ ถ้าวันนี้พ่อแม่หนูยังอยู่
เขาต่างมีลูกมีครอบครัวสมบูรณ์ มีอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น แต่หนูขาดไปมากๆ

ใช่ค่ะ หนูมีเงินที่พี่คอยส่งเสียให้เรียน มีบ้านที่ยายให้อยู่ มีผู้คนในบ้านที่คอยสร้างเสียงหัวเราะ มีเพื่อนที่โรงเรียนที่คอยเป็นเพื่อนใจ

แต่หนูกลับรู้สึกว่า พวกเขาไม่มีใครที่ให้ความอบอุ่นหนูเพียงพอเต็มร้อย หลายปีแล้วนะคะตั้งแต่แม่จากไป พ่อจากไป หนูยังไม่เคยมีใครให้
อ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้ หนูไม่สามารถพูดอะไรได้ ถ้าพูดไป คนในบ้านเขาจะบอกว่าไร้สาระทันที

หนูแค่อยากได้อ้อมกอดความอบอุ่น หนูแค่อยากมีครบแบบคนอื่นเขาบ้าง แต่ที่หนูเป็นอยู่มันขาดไปซะทุกอย่าง ขนาดตอนร้องไห้หนูแทบที่จะไม่กล้าร้องต่อหน้าผู้คน
เข้าไปในห้องน้ำ ร้องสะอึกสะอื้นไม่มีเสียง เพราะกลัวใครจะได้ยิน หนูทำร้ายตัวเอง ทุบตีตัวเอง จิกตัวเอง และกรี๊ดเบาๆกรี๊ดแบบอึดอัด นี่ก็นานมากแล้วค่ะที่หนูร้องไห้ไม่มีเสียงให้ใครเห็น

หนูอยากได้คำแนะนำดีๆว่า หนูควรทำยังไง หนูถึงจะเลิกคิดมากเรื่องแบบนี้ หนูพยายามแต่ก็นึกมาทุกที หนูอยากให้จิตใจสงบค่ะ