เราอยากถามว่า มีวิธีไหนทำให้เราไม่อ่อนไหวกับคำพูดคนในครอบครัวได้บ้างคะ วันนี้โดนดุนิดนึงเราก็น้ำตาซึมร้องไห้แหละ เราอยู่กับป้าค่ะ พ่อแม่แยกทางกัน แม่ไปทำงานที่ชลบุรี เลยได้อยู่กับป้าแทน วันนี้มีงานบุญที่หมู่บ้านอื่น ตอนแรกเราว่าจะไป แต่ปู่เรามาหา มาเล่นด้วยเราเลยไม่ไป บ้านมันจะมี2หลัง ก็คือบ้านป้า กับบ้านเรา บ้านเราปิดไว้เพราะแม่ไม่อยากให้อยู่บ้านคนเดียว ปู่เรามานอนบ้านเรา เราเลยลงมาหาปู่ ตอนนั้นหลานเราก็มาเรียก บอกว่าป้าจะไปแล้ว เราเลยบอกว่า ไม่ไป จากนั้นหลานเราก็ขึ้นไปบ้านป้าเรา สักพักเราก็ขึ้นไป ว่าจะไปเอาพัดลมลงมา เพราะมันอากาศ ตอนนั้นป้าเราก็ตะโกนมาบอก จะไปก็รีบมา ไม่งั้นไปก่อนนะ เราเลยตะโกนกลับไปว่า ไปเลย แล้วแกก็พูดว่า แล้วทำไมไม่บอกหลานเรามาตั้งแต่แรก เราเลยบอกไปว่า บอกแล้ว แกก็ตอบกลับมาว่า หลานเราบอกให้รอก่อน ตอนนั้นเราก็อธิบายไป ก็ไม่มีคนฟัง เราเลยแหกปากไปว่า ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามปู่เราดู ปู่เราเป็นพยาน พอป้าเราได้ยินแบบนี้ แกก็โกรธบอกว่า เราทำเสียงแข็งเสียงสั่นเราก็ลดเสียงและบอกไปอีกรอบว่า ไม่ไป แล้วแกก็ปิดประตูรถ พอคุยเสร็จเราก็ไปนั่งในห้องและก็ร้องไห้ เพราะอ่อนไหวกับคำพูดมาก โดนดุนิดๆก็ร้องไห้น้ำตาซึมแล้ว เราเคยมีปัญหาทะเลาะกับป้ามาหลายครั้ง เราก็เข้าใจป้านะ แต่คนที่โดนดุก็ร้องไห้เป็นเหมือนกัน เลยรู้สึกเหนื่อยกับครอบครัวนี้มาก มีแค่ปู่ที่คอยปลอบและบอกให้อดทน เพราะปู่ก็ได้นอนวัด บ้านถูกธนาคารยึด ตั้งแต่เด็กจนโตเราอยู่แต่กับปู่ ถ้าเลือกได้ อยากอยู่กับปู่มากกว่า เลยอยากถามทุกคนว่า มีแนวทางไหนที่ช่วยทำให้เราไม่อ่อนไหวกับคำพูด เป็นคนสู้คน และไม่แคร์คนในครอบครัวได้บ้าง เพราะตอนนี้เรารู้สึกไม่อยากอยู่แล้ว อยากอยู่กับปู่ คำถามนี้อาจเป็นคำถามที่เห็นตัวไปหน่อย ถ้าใครไม่ชอบก็ขอโทษด้วยนะคะ