ตอนเด็กๆ เมื่อถูกพ่อแม่ ครู อาจารย์ ผู้ใหญ่ ตักเตือน เราจะรู้สึกโกรธทุกครั้ง!! แล้วมักจะมีคำถาม? ข้อสงสัย? ทำไม?...ต้องว่าให้เรา ต้องห้ามทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ ต้องขัดใจเรา ตอนนั้นยังเด็ก ก็คิดอยู่แค่นี้

เมื่อโตขึ้นก็เข้าใจแล้วว่า คำตักเตือนนั้นจะทำให้เราโตเป็นผู้ใหญ่ ถ้ามีใครมาตักเตือนเรา นั่นหมายความว่าเรากำลังทำอะไรผิดสักอย่าง ทำให้รู้ว่าคนอื่นมองเรายังไง แล้วตัวเราเองมีข้อเสียตรงไหนบ้างที่ต้องปรับปรุง

กับคิดว่า " ทุกคนต่างพลาดพลั้งกันได้หลายครั้ง " ถ้าเราทำผิดแล้วมีคนมาคอยเตือน สอน เพื่อให้เราปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นนั่นก็ไม่ใช่เรื่องอาย

และเมื่อมีคนมาเตือนสอนเรา มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะพูดกับเราตรงๆ และเขาคงรักเรามาก ไม่งั้นเขาคงไม่มาแนะนำเราหรอก

สิ่งที่เราทำได้คือ " เปิดใจให้กว้าง " เราอาจจะรู้สึกโกรธทุกครั้งที่ถูกตักเตือน แต่ให้มองกลับกัน ถ้าเรากำลังพยายามตักเตือนสอนใครสักคน เช่น น้องของเรา ให้มองไปที่มุมนั้น ว่าบางครั้งเราอาจจะโมโหจนฟิวส์ขาด ที่กำลังถูกตำหนิหรือมีคนมาวิจารณ์เรา เพียงเขาอยากช่วยให้เราปรับปรุงตัว ไม่ใช่ให้เราเจ็บ

ถ้าเราไม่ยอมรับคำตักเตือน ไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นคนอื่น เราอาจเสียโอกาสที่จะได้รับคำแนะนำดี ๆ ซึ่งสามารถช่วยคุณให้เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันข้างหน้า

"ขอบคุณในความหวังดี " แม้จะต้องฝืนใจยอมรับคำตักเตือน มันจะดีกว่าไหม? ถ้าจะบอกให้เขารู้ว่า เรารู้สึกขอบคุณในความหวังดีของเขา แน่นอนว่าคนนั้นต้องเป็นห่วงเราจากใจจริงๆ และเขาก็อยากเห็นเราได้ดี