สวัสดีค่ะ อิฉันชื่อนิดเป็นคนเงียบ ๆ ขี้อาย ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร  ชอบฟังอ่านบทกลอน บทขับเสภา แม้จะแต่งไม่เป็น ด้วยบุคลิกฉันเป็นแบบนี้ใครต่อใครคิดว่าฉันเป็นคนติสก์แตก แต่จริงแล้วไม่เลยค่ะ  ฉันไม่แม้แต่จะมีพรสวรรค์ทางศิลปะเลยด้วยซ้ำ และแล้ววันหนึ่งก้ได้แรงบันดาลใจในการแต่งกลอนจากเพื่อนคนหนึ่งซึ่งฉันเคยรักมาก "นุช" (ก่อนจะแตกหักกันไป ) ใจจริงอยากให้เธอคนนั้นได้เห็นบทกลอนที่แต่งนั้นค่ะ มันคงจะดีไม่น้อย เพราะกว่าที่ฉันจะแต่งบทนั้นได้ก้ใช้ความพยายามอยู่เกือบเดือน ขอบารมีจากครูอาจารย์ท่านด้วย ครูอาจารย์ท่านก็เมตตา เลยได้มาเป็นเพลงยาวเลยค่ะ 55 น่าอัศจรรย์ว่าเวลานั้นเขียนและคิดออกมาได้อย่างลื่นไหล พอเสร็จเรียบร้อยยังนั่งยิ้มภูมิใจกับกลอนที่แต่งออกมา เหมือนประมาณว่าเราก็ทำได้นะ อยากให้เธอคนนั้นมาเห็นบ้าง

       จากในบทกลอนฉันบอกได้คร่าว ๆ แค่ว่าฉันกับเพื่อนทะเลาะกันรุนแรงมากค่ะเรื่องกำไลที่เธอเข้าใจว่าฉันอยากลักเอาไปเป็นของตัวเองและก็เรื่องที่เธอมีแฟนแล้วทำห่างเหินฉันไป  ฉันเคยนำเรื่องนี้ปรึกษาเพื่อนคนหนึ่งแต่แล้วเพื่ินคนนั่นกลับเข้าใจว่าฉันเป็นเลสเบี้ยนฉันรู้สึกอายมากค่ะ ฉันไม่ได้ดูถูกคนทีารักชอบเพศเดียวกัน ฉันไม่เคยอยากให้ใครมองความรู้สึกของฉันไปในแบบที่ผิดไปก้เท่านั้นและนับแต่นั้นฉันก้ไม่กล้าบอกใคร เก็บไว้ในอกตลอด

      และด้วยเรื่องกำไลนี้เองที่ทำให้ฉุดคิดเกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า "ใช้กำไลคู่สองวงนี้เปรียบเปรยถึงความสัมพันธ์ที่แตกหักไประหว่างฉันกับเพื่อนไปเลยจะดีกว่า " วงที่แตก ๆ หัก ๆ นั้นก้เป็นฉันเสียเอง

      จากวันนั้นถึงวันนี้ ก้ผ่านมาราว 4 ปีแล้ว แต่ความเจ็บปวดก็ไม่เคยจางหายไปจากใจฉันเลย ฉันเฝ้าครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านมาตลอดรวมถึงตลคำพูดของนุช
       " มนุษย์นี้ความดีกี่มากครั้ง
          ก้พินพังสิ้นดีมิมีเหลือ
         เพียงความชั่วสักหนที่ปนเจือ
         ก้มิเหลือซึ่งดีที่มีมา"
มีแต่ความผิดหวังน้อยเนื้อต่ำใจมาตลอดว่าทำไมเขาไม่เห็นคุณค่าในตัวดิฉัน ทำไมเขาช่างตัดฉันไปได้อย่างง่ายดาย แต่ที่แย่กว่านั้นคือฉันรู้สึกว่า เขารักฉันน้อยกว่าที่ฉันรักเขาค่ะ

   https://m.ppantip.com/topic/36555029