เครียดจากการที่ต้องดูแลคนแก่ที่ป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ค่ะ ไม่ค่อยได้นอน เพราะเขาจะเรียกแทบตลอดเวลา หลับๆ ตื่นๆ หลับไปได้แป้บนึงก็ต้องตื่น บางครั้งอดนอน 4 วันติด แบบไม่ได้นอนเลยสักนิดเดียว นอนผิดเวลาด้วย จะเป็นลมเลยค่ะ และเขาจะทำในหลายสิ่งที่เชื่อว่าคนทั่วไปหลายคนคงจะรับไม่ได้ เครียดมากค่ะ บางทีอยากจะตายไปเลย ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ได้แต่นั่งร้องไห้ ยังดีที่มีแมวคอยปลอบใจและทำให้ยิ้มได้ เราพยายามอดทน อดกลั้น แต่บางครั้งก็แทบจะทนไม่ไหว ทั้งที่เราทำให้เขาอย่างดีทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม จะต้องทำให้เขาอย่างดีที่สุด แต่...เฮ้อ!!!จะทำงานทำการอะไร ตอนนี้ก็ทำไม่ได้ เพราะคนป่วยจะเรียกตลอด ถ้าไม่เดินไปหา คนป่วยก็จะทำอะไรที่ทำให้เรายิ่งเครียดกว่าเดิม พยายามกายภาพให้เขาเพื่อจะให้เขาเดินเองได้ และจะได้ทำอะไรเองได้ แต่เขาก็ไม่ค่อยจะทำ ได้แต่นอนดูทีวี แล้วให้เราทำให้ทุกอย่าง ทั้งที่บางอย่างก็ทำเองได้ แค่เราจะกินข้าวสักมื้อนึง กลับต้องลุกเป็นสิบๆ รอบ พยายามไม่ลุก ไม่สนใจ แต่เขาจะมีวิธีที่ทำให้เราต้องลุก แค่เราจะเข้าห้องน้ำทีก็เช่นเดียวกัน เร่งเร้าตลอด บอกอะไรเขาก็ไม่ฟังเราเลย เวลาพาไปนอกบ้าน นอกบ้านนี่ก็คือโรงพยาบาลนี่แหละ ปกติเราก็อยู่แต่บ้านตลอด ไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะต้องดูแลเขาตลอด แอบเบื่อเหมือนกันที่ต้องอยู่แต่บ้าน เขาจะไม่ทำอะไรแบบตอนอยู่ที่บ้านให้ใครเห็น จะอยู่อย่างสงบเสงี่ยม แต่พอกลับมาบ้านจะกลายเป็นอีกคนนึงเลย จะทนแทบไม่ไหวจริงๆ ค่ะ กลัวตัวเองจะเป็นโรคประสาท กลัวเส้นเลือดในสมองจะแตก เพราะเครียดจนปวดหัว และอดนอนประจำ ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า กลัวจะป่วย เพราะเราต้องดูแลท่านคนเดียว ไม่มีคนมาแทน ถ้าป่วยก็จะไม่สะดวกไปหาหมอ เครียดมาก บางครั้งก็โมโหมากๆ ไม่อยากโมโหเลย และเราไม่อยากบาป กลัวบาปกรรม เวลาเราโมโห เราก็จะต่อว่าท่านด้วยอ่ะค่ะ เราก็รู้ว่าไม่ควร เพราะคนป่วยเป็นแม่เราเอง เราอยากจะมีความอดทนอดกลั้นให้มากกว่านี้ค่ะ พอจะมีวิธีมั้ยคะ
รบกวนด้วยนะคะ ขอบพระคุณทุกความเห็นค่ะ