เราเป็นคนขี้คิดมาก แคร์คนรอบข้างไปหมด เรารุ้สึกเหมือนเราไม่มีใคร ทั้งๆที่เรามีเพื่อนรอบข้างเต็มไปหมด
เริ่มมีความรุ้สึกพวกนี้เพราะ
เรารักเพื่อนคนนึงมากเคยสนิทกัน เคยเข้าใจกันที่สุด วันนึงเราทำผิดกับมันทะเลาะกัน จนดีกันไปเที่ยวด้วยกันกลับมา
แต่มาวันนี้เราเสียมันไปเพราะมันไปเข้าหาเพื่อนอีกคนที่ทำร้ายเราและว่ามัน
แล้วบอกเราว่าเราควรลืมๆอดีตได้แล้ว เราคิดมากไปเราควรปล่อยๆบ้าง
ต้องบอกก่อนว่าเราปล่อยไม่ได้เอง เพราะเรารุ้สึกว่าเพื่อนคนนี้ติดค้างคำขอโทษเราอยู่ ไม่รุ้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับเรา

จากเมื่อก่อนเพื่อนสนิทเราเคยไลน์หาเราทุกวันกลายเป็นไม่ทักมาอีกเลย
ทักไปบางทีก้ไม่อ่านของเรา แต่เล่นไอจีลงรูปกับเพื่อนคนที่ไม่โอเค
บางทีก็โทรหาเราว่าคิดถึง บางทีก็หายไปจากเราเลยแต่ก็มีให้เห็นในไอจีตลอดว่าอยู่กับเพื่อนคนนั้น
เราเสียใจ น้อยใจ คิดมาก นอนร้องไห้บ่อยมาก เก็บไปฝันก็บ่อย
รู้สึกอึดอัดไม่กล้าพูดไม่กล้าบอกใครว่ารู้สึกอะไร เพราะเราเคยโดนเพื่อนเอาไปพูดต่อ เราไม่ไว้ใจใคร
เราพยายามไปกับเพื่อนคนอื่นๆที่ชวนเราไปนุ่นไปนี่ เราไม่อยากจมอยุ่กับเรื่องนี้ ความรุ้สึกแย่นี้
แต่สุดท้ายเราก็ยังรุ้สึกไม่มีใครทั้งๆที่เราก็มีคนรอบข้างเต็มไปหมด
เราอึดอัดมากๆ เหมือนคนอกหัก เหมือนเพื่อนเราคนนี้เปนแฟนเก่าที่ไม่เอาเราแล้ว แต่เรายังตัดใจไม่ได้ ทรมานมาก

เราจมอยู่กับเรื่องนี้คนเดียวมาปีกว่าๆ ไม่เคยพูดกับใครแม้แต่แฟน
จนมาวันนี้เราคิดถึงมันมากเลยตัดสินใจทักไปหามัน ระบายทุกอย่างที่เราคิดเรารุ้สึก
แต่สิ่งที่เราได้กลับมาคือ มันเองก็คิดถึงเรา แต่ไม่ทัก ไม่โทร ไม่มาหา ด้วยเหตุผลว่า เราก็ดูมีความสุขดีที่ไม่มีมัน
เราก็อยุ่ได้นิ เราก็มีคนนู้นคนนี้คนนั้น ไม่เห็นจะอยากมีมันเลย มันบอกมันคิดว่าเราคงเลือกแบบนั้นแล้ว

เพื่อนที่สนิทกับเรากับมัน พูดกับเราว่า เราคิดมากเราแค่อยากคบมันมั้ย อยากคบก้ไปหาสิ ไปอยุ่ด้วยสิ ไม่เห็นยาก
แต่ถ้าไม่รักกันแล้วก็ไม่ต้องคบแค่นั้น แต่สำหรับเรามันไม่แค่นั้น มันเหมือนเราพยายามฝ่ายเดียว เราท้อ เราหมดแรง
พอเราเลิกพยายามทุกอย่างเราโดนเพื่อนว่าว่าเราปิดตัวเองเอง ทำตัวเองเอง เรายิ่งรุ้สึกแย่กับตัวเองไปอีก
มันบอกเราว่า ทำไมไม่เอาเวลาไปทำงานหาเงิน ดูแลพ่อแม่ เรายิ่งเฟลเลย ไม่รุ้จะพูดอะไรต่อ
ทั้งๆที่ทุกวันนี้เราอยู่แต่กับ พ่อแม่ เราทำงานหนักมากกกกเพื่อไม่ให้ตัวเองว่างฟุ้งซ่าน
แต่เหมือนเราโดนตัดสินไปแล้วจากเพื่อนที่คิดว่าควรจะเข้าใจเรามากที่สุด ยังต่อว่าเรา ยังตัดสินเรา เหมือนไม่รุ้จักเราเลย
เราได้แต่พูดว่าโอเค มันเหมือนเราด้านชา ไม่เถียง ไม่อทิบายอะไรแล้ว นำตาไหลแบบไม่รุ้ตัว

เรายังมีเรื่องที่บ้านอีก พี่สาวเราไม่ได้ติดต่อกันมาหลายเดือนแล้ว เราทะเลาะกัน
เค้าเลือกผู้ชาย เลือกเงิน แล้วตัดเราออกจากธุรกิจที่ทำร่วมกัน เรื่องเกิดตอนเรากับเพื่อนเคลียกันแล้ว
เรารุ้สึกไม่เหลือใคร ไม่มีใครอยุ่ข้างๆเรา เวลาเรามีปัญหาเราเคยมีพี่ เราเคยมีเพื่อน
แต่ตอนนี้เรามีแค่เราที่ต้องเข้าใจตัวเอง ทุกอย่างเรารุ้สึกว่ามันเป็นความผิดเรา
เราเคยอยากตายตอนที่มีปัญหากับเพื่อนแรกๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้มีความรุ้สึกนั้นแล้ว
แค่ชอบนั่งเฉยๆ นั่งนิ่งๆคิดนุ่นนี่ ถ้าเราไม่ทำงั้นคงไม่เปนงี้ คิดแค่ว่าไม่มีใครเข้าใจเราหรือพยายามทำความเข้าใจเลย

ยิ่งเปิดเจอรูปเพื่อนคนนี้ที่ไปไหนไม่ได้ชวนเราจะดาวน์มากๆ จะเสียใจ จะไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากกินอะไรทั้งๆที่หิวนะ
นำ้หนักเราลงมาฮวบไปเลย แต่เราก็พยายามออกำลังกายกลัวว่าจะฟุ้งซ่าน แต่สุดท้ายก็นอนไม่ได้เลย ต้องฝืนตัวเองนอน
ตอนนี้เรายิ้มได้นะ ออกไปเจอเพื่อนคนอื่นได้ แต่ข้างในมันโหวงๆ อยากกลับบ้านท่าเดียว อยากอยู่ใน safe zone ตัวเอง
จมอยู่กับความรุ้สึกที่เสียเพื่อนไปเพราะเราทำพลาดเอง ที่ตรงนั้นเคยเป็นของเรา เรารุ้สึกแบบนั้นตลอด
เราอยากหลุดพ้น อยากเลิกคิด อยากไม่รุ้สึกอะไร เราพยายามหลอกตัวเองว่าโอเคเป็นปีๆ แต่สุดท้ายเรารุ้ว่าลึกๆเราเลิกคิดไม่ได้
แบบนี่เราจะเป็น โรคซึมเศร้ามั้ยคะ เราควรไปหาหมอมั้ย หรือปัญหามันอยู่ที่เราเองไม่ใช่โรค
เราเครียดมากนอนไม่หลับ นอนร้องไห้มาสามวันแล้ว เราไม่รู้ควรไปทางไหน ทำยังไง อยากปล่อยวาง อยากมีความสุข

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอโทษที่พิมซะยาวเลย
เราอยากระบาย เผื่อจะมีใครเข้าใจหรือเป็นเหมือนกันบ้าง