สวัสดีค่ะ นี่กระทู้แรกของเรา อยากระบายความในใจมาก เราเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งอายุ 25 เป็นคนตจว ทำงานกรุงเทพ ทำงานเป็นวิศวกร ที่บริษัทต่างชาติ บริษัทหนึ่งแต่เป็น Outsourcing  งานค่อนข้างกดกัน เราเงินเดือนเราน้อยถ้าเทียบกับการทำงานที่เครียด เสี่ยง(ระบบล่ม) บางทีโดนหัวหน้าเร่งงาน โดนลูกค้าบ่น ทะเลาะกับผู้รับเหมา(subcontractor) บางวันก็ทำงานกลางวัน สี่ทุ่ม ห้าทุ่มต้องไปไซต์ กลับห้องเกือบตีห้า  อนาคตของการทำงานก็ไม่มั่นคง แต่เราก็พยายามทำงานออกมาให้ดีที่สุด
         บางทีเราต้องการกำลังใจจากแม่ พอเราโทรไปคุยกับแม่หลังเลิกงงาน แต่แม่ไม่ค่อยสนใจเราเลย คุยห้านาที ขอตัวเล่นเกมส์(ไพ่) ดูละคร หรือรีบวางสายก่อน บวกกับเราเป็นโรคซึมเศร้า ที่รักษามาปีกว่ายังไม่หาย และเราคิดว่าคงไม่หายง่ายๆ (โรคซึมเศร้าเกิดจากขาดความอบอุ่นจากครอบครัวตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อย เคยโดนหลอกไปข่มขืน โดนแกล้ง และสภาพแวดล้อมหลายๆอย่าง) เราโกรธแม่ โกรธที่ไม่รักเรา โกรธที่ครอบครัวเราไม่สมบรูณ์แบบ โกรธที่ทุกสิ้นเดือนแม่จะขอตังทีละมากๆทั้งๆที่เราเหนื่อยขนาดไหนกว่าจะได้ตัง โกรธที่เราต้องอยุ่คนเดียว
         เราระเบิดอารมณ์ออกมาโดยการกดออกจากกลุ่มไลน์ครอบครัว บล็อกไลน์ แม่และน้องชาย บล็อกเบอร์มือถือด้วย เราเหนื่อยกับการเป็นลูก แม่คงรักน้องชายมากกว่า และคงเสียใจที่ให้เราเกิดมา        
         ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปเพื่อใคร บ่อยครั้งที่เราร้องไห้ในห้องเช่าสี่เหลี่ยมเล็กๆคนเดียว มันเหงา อ้างว้าง เคว้งคว้าง เราอยากได้ความเห็นว่าจะต้องทำอย่างไงให้มีกำลังเดินต่อไปข้างหน้า ทำอย่างไงให้ตัวเองยิ้มออกมาจากใจ ไม่ใช่ต้องฝืนทำแบบทุกวันนี้

** เราเป็นโรคซึมเศร้า กลัวการเข้าสังคม ทำให้มีเพื่อนน้อยมาก แต่การทำงานกับเพื่อนร่วมงานไม่มีปัญหา เรายิ้มแย้มแจ่มใส พูดคุยกับทุกคนได้ปกติ เพราะกินยา