คือสวัสดี.ครับผมเข้าพันทิปครั้งแรกเพื่อถามคำถามนี้ ซึ่งกังวลมากๆ ผมเป็นคนขี้กลัวครับ..คือแนวเข้าสังคมไม่ได้อ่ะครับกลัวมาก แบบเวลาคุยกับเพื่อนผมจะคิดมากกว่าพูด หน้าเลยนิ่งตลอดเวลาประมวลคำพูดออกมากมันต้องคิดแล้วคิดอีก คำไหนที่ดูสุภาพดูเป็นมิตรคิดให้เร็วที่สุดแต่ภายนอกเหมือนผมหยิ่งๆอ่ะ และพอประมวลเสร็จมักจะตอบแนว "อืม" "เหรอ" "เห้ยจริงดิ" ซึ่งต้องใช้เวลาคิดนานมากกกกกกก เพื่อนเลยมองผมเป็นคนเอ๋อๆไปเลยเพราะคิดนาน และชอบจดจ่อในความคิดตัวเอง พอเพื่อนคุยหรือถามจะจะ "หะ..อะไรนะ" "อีกทีดิ" เหมือนเราไม่ได้ฟังแต่คิดๆหนักมากการแสดงสีหน้าต่างๆ กลัวพลาด กลัวความหมายของสายตา ชอบคิดไปว่าเขามองเราด้วยความเบื่อหน่าย/น่ารังเกียจ อะไรทำนองนี้ พอออกไปด้านนอกต้องแคร์สายตาคนอื่นทุกครั้งเสื้อผ้าต้องเป๊ะ ผมต้องเรียบไม่มีกระดก พอมีคนมองจะรีบสำรวจทันที หน้า?ผม?เสื้อ? เลยกลายเป็นคนบุคลิกเรียบร้อยเงียบดูหยิ่งๆ ซึ่งไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเลย เวลากินข้าวชอบนั่งหลังตรง นั่งโต๊ะเรียนธรรมดายังกลัวต้องดูเรียบร้อยทุกท่า ต้องไม่แปลกชอบคิดว่าเค้ามองผมเพราะผมไม่เหมือนเค้าแปลกกว่าชาวบ้าน เวลาทำอะไรต้องให้เขาทำก่อน เช่นฟุบนอนตอนสอบ หรืองานอดิเรกอย่างวาดรูป ความจริงผมเป็นผู้หญิงนะแต่ชอบใช้คำว่าผม ไม่ได้เป็นทอมด้วย และไม่ใช่ว่าผมจะไม่ได้ดูคำแนะนำจากเว็ปอื่นๆ ซึ่งเหมือนกับผมเด๊ะๆ เช่นโซเชียลโฟเบียบ้างเก็บตัวบ้าง ไปหาจิตแพทย์บ้าง และดูเหมือนเขาเป็นผู้ใหญ่กันแล้วแต่ผมอายุ 12 ปีครับตอนนี้ ผมสงสัยในนิสัยตัวเองมากกลัวeverytingทุกสิ่งอย่าง ขนาดผิดยังกลัวว่าคนให้คำตอบจะอ่านออกรึเปล่าเลย ผมอยากรู้วิธีแก้ปัญหามาก เคยปรึกษาครอบครัวแต่ผมอธิบายความรู้สึกเช่น กลัวมากตอนไปรายงานหน้าห้อง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องยกตัวอย่างนี้มา ผมกลัวว่า ผมกลัว..และกลายเป็นว่าทุกคนที่ผมปรึกษามองว่าเป็นเรื่องปกติ ผมก็ไม่รู้จะทำไงเอาแต่คิดจนสมองแทบระเบิดเตือนตัวเองบ่อยๆว่าเป็นคนคิดมากแต่ไม่เคยแก้ได้พอสิ่งที่เรากลัวเป็นจริงเราจะอายมาก คือไม่รู้มันจะมาคู่กันทำไมคือความอายคงเพราะผมพูดกับเพื่อนอาจจะไม่ตอบ หรือตอบคำถามปุ๊บมันไม่ใช่และไม่ถูกต้องมันน่าหัวเราะมันน่าอับอาย มันเป็นเรื่องปกติผมไม่ชอบสายตาและการเยาะเย้ย เลยต้องทำตัวเพอร์เฟค เพอร์เฟคที่ว่าไม่ใช่นิสัยหรือผมการเรียนมันคือการทำตัวเหมือนคนปกติเพื่อไม่ให้มีจุดเด่น กลัวการเผชิญหน้ากลัวการพบป่ะ ขนาดในโซเชียลยังเป็นเวลาโพสอะไรต้องคิดแล้วคิดอีกว่าเขาจะเมินไหมจะเป็นการรบกวนรึเปล่า มันอาจเป็นอีกสาเหตุที่ทำให้ผมติดอนิเมะ เวลาดูเหมือนผมจะลืนทุกอย่างเพื่อนและโลก ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำอย่างงี้และมันจะแย่มาก ให้เด็ก12ไปพบจิตแพทย์ก็กระไรอยู่ การหมกมุ่นและไม่ยอมเผชิญหน้ากับความกลัวแม้จะพยายามหลายครั้งทั้งที่รู้สาเหตุว่าทำไมและเพราะอะไรเราถึงเป็นอย่างงี้ ทั้งที่รู้..แต่ไม่เคยชนะได้เลยและไม่คิดจะชนะด้วย ความคิดขี้ขลาดแบบนี้แหละที่ทำให้ผมเป็นอย่างงี้แต่ก็ไม่หยุดคิดซักที ดูย้อนแย้งดี..ฟังเหมือนผมทะเลาะกับตัวเอง..ก็ใช่ผมรู้ว่าเป็นเพราะสังคมที่ผมอยูนะ แต่ผมรู้ว่านิสัยแบบนี้จะทำให้ผมแย่ในอนาคตแน่นอน อย่าถามถึงเพื่อนเลยมีมาจากร.ร.เก่า4คน เพราะมาจากร.ร.เก่าเราเลยต้องรวมตัวกัน ที่จริงร.ร.เก่าผมก็นิสัยอย่างนี้แหละแถมไม่มีเพื่อนซักคน ด้วยความหน้าตายของผมทำให้ดูเหมือนยากและอึดอัดเวลาคุยกันผม เวลามีงานกลุ่ม3คนผมคือตัวเลือกแรกที่ถูกตัดออกไป ผมพยายามคิดว่าถึงอยู่ก็ช่วยไปก็ไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้สนิทกับคนในห้อง มี1 คนพอสนิทอยู่ แต่ก็เกรงใจเวลาถูกทิ้งแล้วไปหาเขา ผมรู้สึกจะเป็นบ้า ทำไมผมถึงต้องเป็นคนแบบนี้นะ ถ้าเฟรนลี่กับทุกคนเราก็จะได้ไม่ลำบากใจเวลาไปไหน ผมอยากรู้คำตอบของตัวเอง แต่ผมรู้แล้ว ผมต้องทำไปในทางที่ดีขึ้น ผมรู้..แต่ผมทำไม่ได้ผมว่ามันสายไปแล้วจะให้จู่ๆหันไปบอกเพื่อนที่เราไม่สนิทว่า "เฮ้เรามาสนิทกันเถอะ"ทั้งที่ผ่านมาเทอมนึงแล้ว แต่พิมพ์ไปงั้นแหละผมไม่กล้าไปพูดหรอก ผมไปเคยชินกับการถูกทิ้งหรืออยู่คนเดียว รอแม่มารับจะอยู่ที่เดิมไม่ได้ต้องเดินนู่นนี่ให้เหมือนคนปกติ มีที่นั่งรอรถอยู่ตรงหน้ามีเด็กผญ.มานั่งพร้อมแฟ้มแล้วเดินออกไป เธอดูไม่เด่นหรอกแต่ถ้าผมนั่งตรงนี้มันอาจจะเด่นก็ได้ เลยถือกระเป๋าโครตหนักยืนรอ2ชม.รอรถ ล่าสุดไปวิชาเลือกผมเรียนกันเพื่อนที่ผมค่อนข้างสนิท แต่เราต่างมีกลุ่มเวลากินข้าวเลยต้องแยกกันในใบเขียนว่าเราเรียนห้อง 132 พอไปเจอพี่เขา10คนนั่งกินข้าวตรงหน้าประตูชั้นสามไอเราก็กลัวไม่กล้าขึ้นไป เลยรอจนกว่าเวลาเข้าเรียนในห้องน้ำข้างๆ พอถึงพี่เขาก็ยังไม่กลับแถมมีเพิ่มผมเลยกลัวมากอยู่แต่ในห้องน้ำ ไม่อยากโดดเรียนแต่ทำใจโทรสับตังหมดรอเพื่อนโทรมาตามรอรับคำด่าจากครู พอเพื่อนโทรมาก็กินเวลาไป1ชม.ครึ่ง บอกว่าผมบอกห้องผิด ห้อง 612 ต่างหาก มันเป็นห้องแนะแนวนี้หว่าอยู่คนละทิศเลยต้องข้ามสนามไปอีก พอมาถึงครูบอกไม่มีนะวิชาเลือกนี้ ห้อง 132 ไม่ใช่เหรอ ผมก็งงแต่ผมกลัวว่าจะเป็นจุดเด่นในการเดินไปกลับข้ามสนามด้วยตัวคนเดียวกลัวครูมาทัก กลัวเจอคนรู้จักมาถาม เลยไปหมกตัวอยู่ในห้องนำ้ตอนแรกว่าจะให้เพื่อนโทรมา จนหมดคาบยังไม่โทรและผมก็เปลี่ยนห้องนำ้ทุกๆ20นาที คอยส่องใต้ห้องนำ้ ไม่กล้าออกไป เพื่อนเรียนรึยังไม่รู้เลยคิดว่าจะรอจนกว่าจะเลิกเรียน ตอนนั้นกลัวมากเพราะไม่เคยโดดเรียนกดดันสุดๆ สุดท้ายออกมาตอนสีโมงครึ่ง!ซึ่งผมอยู่ในนั้น5ชม.!ไม่รู้อยู่ได้ไงตอนพี่เขากลับหมดก็ค่อยๆเดินออกไป ผมคิดว่าทำไมผมต้องคิดมากขนาดนี้ออกไปก็สิ้นเรื่อง มักจะมาเสียใจทีหลังเสมอ ลำบากมากเลยครับ มีทางแก้นิสัยที่ทำให้ชีวิตของผมต้องเจอแต่ความกดดันแบบนี้ได้ไหมครับ ผมยังอยากมีโมเม้นต์เล่นกับใครแล้วไม่อึดอัดกับเค้าบ้างครับ ฮือออออ อาจยาวไปหน่อยแต่ช่วยผมหน่อยนะครับพี่ๆ ผมไม่ไหวกับนิสันแบบนี้จริงๆ