ครอบครัวเราแปลกมั๊ยคะ

เรามีพี่น้องรวมกัน 3 คน
เราเป็นคนโต มีครอบครัวแล้ว ส่วนน้องยังเรียนอยู่ค่ะ
คนกลางเรียนมหาลัยแล้ว ส่วนคนเล็กเรียนระดับชั้นม.ปลาย   
น้องอยู่ตจว. ค่ะ อยู่บ้านกัน2 คน  ตั้งแต่แม่เลี้ยงตาย พ่อก็ไม่เคยอยู่บ้านเลย ไปๆมาๆ บางครั้ง กลับมาบ้านแค่คืนเดียว วันรุ่งขึ้นก็ไปอยู่อีกบ้านนึง ซึ้งเป็นบ้านของแฟนใหม่พ่อค่ะ แม่เลี้ยงตายไปประมาณปลายปีที่แล้ว  
   ไม่เข้าใจทำไมพ่อถึงได้ทิ้งน้องให้อยู่กัน 2 คน
เคยถามแล้ว แต่พ่อตอบกลับมาแค่ว่าเรื่องของผู้ใหญ่

  เรื่องการเงิน ย่าเป็นคนส่งค่าเล่าเรียน และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านเลยค่ะ รวมไปถึงให้เงินพ่อใช้ทุกอาทิตย์ (พ่อเราไม่ได้ทำงานค่ะ เคยทำร้านอาหารแต่เจ๊ง แล้วก็ไม่ทำอะไรอีกเลย)  

  คือน้องอยู่กัน 2 คน เวลาไปไหนมาไหนก็ไปด้วยมอไซคันเดียวนี่แหละค่ะ จะซื้อของใช้ในบ้ายก็ขี่มอไซไป  ลำบากมากๆ คิดสภาพน้องเป็นผู้หญิง 2คน  ส่วนย่าอยู่กจังหวัดนึงค่ะ มาหาบ้าง นานๆที  เราสามคนเคยขอรถ 1 คัน เพื่อที่จะเอาไว้ไปทำธุระ หรือใช้ในชีวิตประจำวัน  แต่ย่าก็ยังไม่ซื้อให้  เรากับน้องบอกไว้ว่าแค่ดาวน์ให้ก็พอ พวกเราจะช่วยกันผ่อนเอง เพราะน้องคนกลาง กับเราก็พอมีรายได้  
    เวลาพ่อกับย่าทะเลาะกัน ก็จะบอกให้เรากลับมาที่บ้าน ซึ่งเราอยู่กทม. ต้องตีกลับบ้านที่ตจว. เพราะเหตุผลที่พ่อกับย่าทะเลาะกันเรื่อง "เงิน"  เราเป็นคนโต  เรามีลูกต้องดูแล แต่กลับโดนต่อว่า เมื่อบอกว่าทิ้งลูกไปไม่ได้ เวลาพ่อหับย่าทะเลาะกัน ย่าชอบให้เราไปนั่งฟังค่ บอกว่าธุระในครอบครัว สำคัญ  แต่หลายๆ ครั้งมันก็ไม่มีอะไรสำคัญเลย นอกจากไปฟังคน 2 คนทะเลาะกัน  เราเองก็โตแล้ว เรารุ้ว่าอะไรคืออะไร  และเราก็ไม่อยากทิ้งให้ลูกให้อยู่กับคนอื่น เวลาเราบอกเหตุผลไปแบบนี้ เราโดนต่อว่าทุกทีเลย  ไอ้เราก็เสียใจค่ะ บางครั้งโดนว่าแบบแรงๆ แต่ก็ได้แต่เงียบ

   เราแอบอิจฉาครอบครัวคนอื่นมากเลยค่ะ  ทำไมคีอบครัวคนอื่นเค้าถึงมีความสุขดี  ทำอะไรดูมีเหตุผล  ทัหคนในครอบครัวเข้ากันได้ดี   แต่หันมาดูครอบครัวเรา  มันแตกแยกไปหมด คนนี้ไปทาง คนนั้นไปทาง  
  ส่วนแม่แท้ๆเรา ย่าเราบอกไม่ต้องให้แม่เข้าบ้านค่ะ เหตุผลเพราะเลิกกับพ่อไปแล้ว คุยกันได้เฉยๆ แต่ไม่ต้องให้ความช่วยเหลืออะไร ย่าสอนแบบนี้  
   
  แล้วมีอยู่วันนึง ตอนที่แม่เลี้ยงยังไม่ตาย ครอบครัวเราจะไปเที่ยวทะเลกันค่ะ เราก็เอาลูกไปด้วย เราเลยชวนสามีไปด้วย แต่ไม่ได้จะไปพักบ้านหลังเดียวกับครอบครัวบ้านเรานะคะ คือจะพักแยกหลังกัน  แต่ย่ากลับพุดออกมาว่า ไม่ต้องให้สามีเราไปหรอก  ไม่ค่อยชอบเค้า เพราะสามีเราไม่ค่อยพูด  เรางงมากตอนนั้น
  แต่เวลาบ้านสามีเราไปเที่ยว เค้าไม่เคยบอกว่าไม่ให้เราไปเลย มีแต่ชวนไปไหนมาไหนด้วยตลอด

   จะเล่าถึงเมื่อก่อน ตอนที่เราตั้งท้อง คือเรายังไม่แต่งงานกันนะคะ พอที่บ้านรุ้ว่าเราท้อง ก็จะจัดงานแต่ง  บ้านเราเรียกสินสอด 8แสนบาท ไม่รวมทองอีกกี่10บาทไม่รุ้ แล้วก็แหวนเพชรอีก 1 วง  ย่าเราได้เรียกไปแบบนี้ แต่บ้านแฟนเราไม่ค่อยทีเงินค่ะ เลยบอกว่าแสนสองแสนได้มั๊ย ย่าเราบอกไม่ได้  งั้นก็ไม่แต่ง
แล้วก็ได้บอกว่า ห้ามสามีเรามาเจอเราอีก แล้วบอกว่าให้เราเลิกคคุยกับสามีเรา  แล้วย่าก็พูดมากว่า ไม่เป็นไร ไม่มีเงินให้ เดี๋ยวมันคลอดลูกมาก็จับใส่ตะกร้าล้างน้ำไป  เราไม่เข้าใจมากๆ ตอนนั้น ว่าทำไมบ้านเราถึงเป็นขนาดนี้  ตอนนั้นเราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ แม้จะท้องอยู่  เพราะเราต้องอุ้มท้องคนเดียว ไม่เจอหน้าสามีอีกเลย  จนกระทั่งคลอดลูก ถึงจะได้เจอสามีเพราะพ่อกับแม่เลี้ยงเรา ให้สามีมาเซ็นรับรองบุตร
  เราไม่เข้าใจทำไมบ้านเราไม่เห็นแก่เด็กตาดำๆที่จะเกิดมา ทำไมถึงต้องทำให้เด็กขาดพ่อด้วย  เราดื้อมาตลอด เราติดต่อกับสามีตลอดมา จนมาวันนี้เราก็ได้อยู่ด้วยกัน มีความสุขดี แต่ไม่ได้แต่งงานกันนะคะ  จนตอนนี้ลูกอยู่ประถมแล้ว
   
   กลับมาที่เรื่องน้อง 2 คน ย่าเคยบอกว่าให้ย้ายไปอยู่กับย่าอีกบ้านนึงอยู่อีกจังหวัด แล้วขายบ้านนี้ทิ้ง ให้น้องคนเล็กลาออกจากรร. เลย และไปหารร. ใหม่เรียนที่นู่น ซึ่งน้องกำลังเรียนม.4 ถ้าย้ายไปย้ายมา จะเรียนไม่รุ้เรื่องเอาได้ ส่วนน้องที่เรียนมหาลัยอยู่ก็ให้ย้ายไปด้วย  แต่น้องเรา 2 คนไม่ยอม มันจะเสียการเรียนมากๆ
   
   เราอัดอั้นมากค่ะ ไม่รู้จะไประบายที่ไหน บ้านเราแปลกมั๊ยคะ  เราคิดอยู่ตลอดเลยว่าบ้านเรามันไม่ปกติเหมือนบ้านคนอื่น บางครั้งอึดอัดจนร้องไห้ ไม่รุ้จะทำยังไง  เวลาที่ต้องทิ้งลูกให้คนอื่นดู และไปนั่งฟังปัญหาบ้าบอต่งๆที่มันไร้สาระของพ่อกับย่า
   
   อาจจะพิมงงๆ ไม่ได้เรียบเรียงอะไร แค่อยากจะระบาย พิมตามความรู้สึกอะค่ะ 😔😔😔😔