สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาแชร์เรื่องความรักของเรา ที่เราจบมันลงด้วยตัวของเราเอง
เรากับแฟนคบกันมาได้ประมาณ 2ปีครึ่ง แรกๆที่คบกันก็เหมือนคู่อื่นๆทั่วไป ความรักสดใสสวยงาม แทบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย
เราเป็นคนที่เอาแต่ใจคนหนึ่ง แต่ไม่ถึงขั้นไม่ยอมอะไรเลย เป็นคนขี้งอนบางทีก็งอนเล่นบางทีก็งอนจริง เค้าก็ง้อตลอดจนเราได้ใจ
มาวันนึงถึงจุดที่เค้าอึดอัดเค้าไม่ไหว ระเบิดใส่กัน เราก็โอเคเรายอมปรับปรุงตัว หลังจากนั้นเค้าก็ไม่เคยยอมอะไรเราอีกเลย
เราคิดมาตลอดว่าเรานิสัยไม่ดีมากๆ จนทำให้เค้าต้องเป็นคนแบบนี้ แต่พักหลังๆมาเวลามีปัญหากัน เค้าก็จะชอบบอกเลิกเราตลอด
พูดแต่ว่าอยากอยู่คนเดียว อยากมีชีวิตอิสระ เราเสียใจมากทุกครั้ง ง้อเค้าตลอด ไม่ยอมให้เค้าไปเพราะรักเค้ามาก
ซึ่งทุกครั้งเราต้องเสียน้ำตาไปหลายลิตร กว่าเค้าจะเห็นใจและยอมกลับมา พร้อมย้ำซ้ำๆทุกครั้งว่า "สงสาร" เรา
พอคืนดีกันแต่ละครั้ง เค้าก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ อารมณ์ร้าย ใจร้อน ไม่ยอมฟังเราเลย เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่
ซึ่งสิ่งที่เค้าทำกับเราแต่ละครั้ง มันบั่นทอนความรู้สึกเรามาก แต่เราก็ยังไม่ไปไหนเพราะคำว่ารัก และเค้าก็ยังรักเราอยู่
บ่อยครั้งเข้า เป็นเราเองที่เริ่มไม่โอเคกับแต่ละอย่างที่เค้าทำ เราเริ่มห่างจากเค้า ความรู้สึกเรามันน้อยลงมากจริงๆ
ยิ่งพอเราห่างจากเค้า เรายิ่งเห็นว่าสิ่งที่เค้าทำกับเรามันไม่ใช่ความรัก มันคือการเห็นแก่ตัว
แต่เราก็ยังหวังว่าเค้าจะเปลี่ยนตัวเอง กลับมาเป็นคนดีคนเดิมของเรา
เราเพิ่งรู้ว่าคนรอบข้างเราเป็นห่วงเราขนาดไหน อยากให้เราถอยออกมา ไม่อยากให้เราเจออะไรแบบนี้แล้ว
เรื่องสุดท้ายที่ทำให้ความอดทนและความรักของเราหมดลง คือเรื่องที่เค้าเริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่เราทำสิ่งที่เราเป็น
เราจะไปไหนจะทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง เค้าไปเที่ยว กินเหล้า ไปที่ไหน เราไม่เคยห้าม เราขอแค่ให้บอกเราแค่นั้น ซึ่งเค้าไม่ทำ
พอเป็นเราที่เริ่มจะออกไปมีสังคมไปนั่นไปนี่ แม้กระทั่งไปกับน้องสาวแท้ๆของเราเอง เค้าก็โกรธและหายเงียบไป
ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชท เหมือนเราเป็นคนไม่มีตัวตน
ความอดทนของเราหมดลง เราคิดตลอดว่าทนเพื่ออะไรวะ? เราทำทุกอย่างเพื่อเค้า แล้วเค้าทำอะไรเพื่อเราบ้าง
เราจากมาพร้อมคำบอกเลิก และการหายไปของเราจากชีวิตเค้า เราพอแล้วจริงๆ
สุดท้ายก็กลายเป็นเค้าที่มาฟูมฟาย พร่ำเพ้อ เหมือนเราเป็นฝ่ายผิด แต่เราหมดแล้วจริงๆ
เราให้โอกาสเค้าไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เค้าไม่เคยเห็นค่ามันเลย เราก็ไม่รู้ว่าจะให้เค้าไปอีกทำไม
เราอยากบอกเค้าว่าอย่าคิดว่าคนที่รักมากจะไม่กล้าเดินออกไป ถ้าเธอยังไม่เห็นค่าเราแบบนี้
วันที่มีเราอยู่ทำไมเธอไม่รักษาเราไว้ในชีวิตเธอล่ะ มาเสียดายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะใจเรามันพังไปหมดแล้ว
เพื่อนๆมีใครเคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้บ้างมั้ยคะ มาแชร์กันหน่อยค่ะ
เมื่อเราบอกเลิกแฟน เพราะเราเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว
เรากับแฟนคบกันมาได้ประมาณ 2ปีครึ่ง แรกๆที่คบกันก็เหมือนคู่อื่นๆทั่วไป ความรักสดใสสวยงาม แทบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย
เราเป็นคนที่เอาแต่ใจคนหนึ่ง แต่ไม่ถึงขั้นไม่ยอมอะไรเลย เป็นคนขี้งอนบางทีก็งอนเล่นบางทีก็งอนจริง เค้าก็ง้อตลอดจนเราได้ใจ
มาวันนึงถึงจุดที่เค้าอึดอัดเค้าไม่ไหว ระเบิดใส่กัน เราก็โอเคเรายอมปรับปรุงตัว หลังจากนั้นเค้าก็ไม่เคยยอมอะไรเราอีกเลย
เราคิดมาตลอดว่าเรานิสัยไม่ดีมากๆ จนทำให้เค้าต้องเป็นคนแบบนี้ แต่พักหลังๆมาเวลามีปัญหากัน เค้าก็จะชอบบอกเลิกเราตลอด
พูดแต่ว่าอยากอยู่คนเดียว อยากมีชีวิตอิสระ เราเสียใจมากทุกครั้ง ง้อเค้าตลอด ไม่ยอมให้เค้าไปเพราะรักเค้ามาก
ซึ่งทุกครั้งเราต้องเสียน้ำตาไปหลายลิตร กว่าเค้าจะเห็นใจและยอมกลับมา พร้อมย้ำซ้ำๆทุกครั้งว่า "สงสาร" เรา
พอคืนดีกันแต่ละครั้ง เค้าก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ อารมณ์ร้าย ใจร้อน ไม่ยอมฟังเราเลย เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่
ซึ่งสิ่งที่เค้าทำกับเราแต่ละครั้ง มันบั่นทอนความรู้สึกเรามาก แต่เราก็ยังไม่ไปไหนเพราะคำว่ารัก และเค้าก็ยังรักเราอยู่
บ่อยครั้งเข้า เป็นเราเองที่เริ่มไม่โอเคกับแต่ละอย่างที่เค้าทำ เราเริ่มห่างจากเค้า ความรู้สึกเรามันน้อยลงมากจริงๆ
ยิ่งพอเราห่างจากเค้า เรายิ่งเห็นว่าสิ่งที่เค้าทำกับเรามันไม่ใช่ความรัก มันคือการเห็นแก่ตัว
แต่เราก็ยังหวังว่าเค้าจะเปลี่ยนตัวเอง กลับมาเป็นคนดีคนเดิมของเรา
เราเพิ่งรู้ว่าคนรอบข้างเราเป็นห่วงเราขนาดไหน อยากให้เราถอยออกมา ไม่อยากให้เราเจออะไรแบบนี้แล้ว
เรื่องสุดท้ายที่ทำให้ความอดทนและความรักของเราหมดลง คือเรื่องที่เค้าเริ่มไม่พอใจกับสิ่งที่เราทำสิ่งที่เราเป็น
เราจะไปไหนจะทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง เค้าไปเที่ยว กินเหล้า ไปที่ไหน เราไม่เคยห้าม เราขอแค่ให้บอกเราแค่นั้น ซึ่งเค้าไม่ทำ
พอเป็นเราที่เริ่มจะออกไปมีสังคมไปนั่นไปนี่ แม้กระทั่งไปกับน้องสาวแท้ๆของเราเอง เค้าก็โกรธและหายเงียบไป
ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชท เหมือนเราเป็นคนไม่มีตัวตน
ความอดทนของเราหมดลง เราคิดตลอดว่าทนเพื่ออะไรวะ? เราทำทุกอย่างเพื่อเค้า แล้วเค้าทำอะไรเพื่อเราบ้าง
เราจากมาพร้อมคำบอกเลิก และการหายไปของเราจากชีวิตเค้า เราพอแล้วจริงๆ
สุดท้ายก็กลายเป็นเค้าที่มาฟูมฟาย พร่ำเพ้อ เหมือนเราเป็นฝ่ายผิด แต่เราหมดแล้วจริงๆ
เราให้โอกาสเค้าไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เค้าไม่เคยเห็นค่ามันเลย เราก็ไม่รู้ว่าจะให้เค้าไปอีกทำไม
เราอยากบอกเค้าว่าอย่าคิดว่าคนที่รักมากจะไม่กล้าเดินออกไป ถ้าเธอยังไม่เห็นค่าเราแบบนี้
วันที่มีเราอยู่ทำไมเธอไม่รักษาเราไว้ในชีวิตเธอล่ะ มาเสียดายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะใจเรามันพังไปหมดแล้ว
เพื่อนๆมีใครเคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้บ้างมั้ยคะ มาแชร์กันหน่อยค่ะ