ความเดิมตอนที่แล้ว
นิชิเบะ ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของ นิโกะ & ทามะ จากที่ไม่มีเป้าหมาย และไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจได้ ให้มีเป้าหมายในชีวิต และคนที่พวกเขาสามารถวางใจได้ เชื่อใจได้ และเรียกว่า "เพื่อน"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/36443745


ตอนที่ 155 - การไลฟ์ครั้งแรก

วันงานโรงเรียน


-อีกแค่ 10นาที จะเริ่มไลฟ์ครั้งแรกของ เฮดจ์ฮ็อค แล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมาเลยแม้แต่คนเดียว
-นิชิเบะ พูดขึ้นมาว่า แปลกจังวุ้ย อย่างน้อยก็ต้องมีเพื่อนมาสักคนสิ นี่พวกนาย(นิโกะ&ทามะ) ไม่มีเพื่อนเลยหรอ?
-ทามะ เลยตอกกลับว่า ขอคืนคำพูดนั่นให้กับรุ่นพี่ละกันค่ะ
-นิชิเบะ เลยบอกว่า บางครั้งเพื่อนของฉันมันก็หยุดเรียนน่ะนะ
-ทามะ ตอบ "อ๋อ ค่ะ . . ." ส่วนนิโกะ เงียบกริ๊บ
-ทามะ กับ นิโกะ เริ่มเบื่อ ก็เลยจะกลับบ้าน เพราะยังไงก็ไม่มีใครมาอยู่แล้ว
-นิชิเบะ บอกให้รอก่อน เดี๋ยวจะไปเรียกคนดูมาให้เอง และจนกว่าเขาจะกลับมา ห้ามไปไหนเด็ดขาด
-หลังจาก นิชิเบะ ไปแล้ว ทามะ ก็ถามนิโกะขึ้นมาว่า "นี่ นิโกะ ไอ้นี่คือสิ่งที่รุ่นพี่บอกว่า มันคือทิวทัศน์ที่พวกเราไม่เคยเห็นมาก่อนใช่ไหม"
-นิโกะบอกว่า "นั่นสินะ ก็พอรู้อยู่หรอกว่าคาดหวังเอาไว้มาก"
-ทามะ ก็บอกว่า "นั่นสิ แต่นี่คือความจริงแหละ คนที่ถูกคนอื่นเกลียดน่ะ ไม่มีทางเปลี่ยนโลกได้หรอก"
-ว่าแล้ว ทามะ&นิโกะ เลยตัดสินใจว่า จะกลับบ้าน แล้วก็เดินออกไป


-แต่พอทั้งคู่เดินออกไป สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ นิชิเบะ กำลังตะโกนหาคนมาดูไลฟ์อย่างเต็มกำลัง
-ในตอนนั้นเองก็มีคนสภานักเรียน บอกให้ นิชิเบะ เลิกตะโกนแบบนี้เถอะ มันน่าอายนะ
-นิชิเบะ เลยชวนให้พวกสภานักเรียนลองไปดูไลฟ์สิ แต่สภากลับตอบว่า "จะให้ไปดูพวกแยงกี้พวกนั้นเนี่ยนะ เปล่าประโยชน์น่า"
-แถมพวกสภายังสบประมาท นิโกะ&ทามะ ว่าพวกนี้จะโดดซ้อมด้วยซ้ำ เล่นดนตรีไปก็คงเป็นแค่การแหกปากหนวกหู ถ้าไปดูก็คงถูกเหมารวมว่าเป็นพวกเดียวกัน และดูถูกสารพัด


-นิชิเบะ จึงตอบกลับไปด้วยความโมโหว่า "เห้ย . . . ถอนคำพูดของพวกแกซะ . . . " พวกสภาก็บอกว่า แต่มันจริงนี่นา
-นิชิเบะ เลยพูดต่อว่า "เพื่อไลฟ์ในวันนี้ ทามะ ต้องซ้อมจนเสียงแหบแห้ง จนคอแทบพัง ไปมากเท่าไหร่ พวกแกรู้บ้างไหม?"
-"แล้วเพื่อที่จะเล่นเบสจนชำนาญ นิโกะ ต้องซ้อมจนเนื้อที่นิ้วแข็ง จนเล็บเละเทะ ไปมากเท่าไหร่ พวกแกเห็นมือของ นิโกะ หรอวะ?"
-"พวกคนที่มันดูถูก และหัวเราะเยาะ ทั้งคู่ ที่พยายามจะบินออกจากกรงที่ขังตัวเองเอาไว้ โดยที่ไม่ทำอะไรเลยน่ะ ฉันไม่ให้อภัยหรอกเว้ย"


-หลังจากนั้น นิชิเบะ ก็กลับไปที่โรงยิม เพื่อขึ้นแสดง พอเขาเปิดมาก็เห็น ทามะ กับ นิโกะ นั่งรออยู่ โดยทามะบอกว่า "มาช้านะ เหลืออีกแค่ 5นาที"
-นิชิเบะ บอกว่าคิดว่าพวกนายจะกลับไปแล้วซะอีก ก่อนที่จะบอกต่อว่าเดี๋ยวจะไปหาคนมาดูให้แน่ๆ
-แต่ทามะบอกว่า ไปหาตอนนี้ก็ไม่มีเวลาแล้ว มันถึงเวลาแสดงแล้วนะ
-จากนั้นทามะ ก็ขึ้นไปยืนบนเวที และยื่นมือลงมาหานิชิเบะ แล้วบอกว่า "มาเริ่มกันซะทีเถอะ" นิโกะ พูดต่อว่า "ไลฟ์ของเฮดจ์ฮ็อค"


หลังจากไลฟ์จบ
-นิชิเบะ รู้สึกสนุกมากๆ แต่ก็โดนทามะ กับนิโกะ บอกว่า ทั้งที่ไม่มีคนมาดูแม้แต่คนเดียวนะ
-นิชิเบะ ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็พูดต่อว่า "นี่ เรามาตั้งเป้าเป็นมืออาชีพกันเถอะ"
-นิโกะ บอกว่า รุ่นพี่เนี่ยเป็นคนที่ไม่ยอมอ่านบรรยากาศรอบข้างเลยนะ
-นิชิเบะ ตอบว่า "พวกนายจำไว้นะ บรรยากาศไม่ใช่สิ่งที่ต้องอ่าน แต่เป็นสิ่งที่ต้องสร้างต่างหาก ! อย่าเพิ่งไปคิดถึงอนาคต แต่เริ่มจากการวาดฝันก่อน แล้วเราก็จะเห็นมันเอง"
-ทามะ ถามว่า "เป็นคำพูดของบุคคลสำคัญคนไหนหรอนั่น ?"
-นิชิเบะ ตอบว่า "พ่อฉันเอง" ทำเอา นิโกะ กับ ทามะ ถึงกับขำออกมา
-จากนั้น ก็มีวัยรุ่น 3คน เดินเข้ามาหา นิโกะ ทามะ และนิชิเบะ
-วัยรุ่นทั้ง 3คน กำลังตามหา วงดนตรีที่ขึ้นไลฟ์ในงานโรงเรียนพอดี เพราะอยากจะบอกว่า เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก


-ทั้งสามคนนั้นคือ ฮิซาชิ , โทโมะ และ ยัจซัง !!
-ทั้งสามคนบอกว่า กำลังทำวงดนตรีอยู่เหมือนกัน พวกเขามาจากเมืองข้างๆ มาหาคนรู้จักแถวนี้ ก็เลยแวะมาดู
-นิชิเบะ เลยถามว่า แล้วแต่ละคนเล่นเครื่องอะไรกันบ้าง แล้วชื่ออะไร


-ยัจซัง : ยาฮะกิ โนบุอากิ เล่นกลอง
-โทโมะ : เล่นคีย์บอร์ด ชื่อ โยชิโนะ โทโมมิ
-ฮิซาชิ : อิวามิ ฮิซาชิ เล่นกีร์ตาร์


-หลังจากทั้งสามแนะนำตัว นิชิเบะ เลยบอกว่า "ดีละ มารวมวงกันเถอะ !!"

ตัดไปปัจจุบัน


-อาโออิ ตกใจ ที่เฮดจ์ฮ็อค เกิดขึ้นมาได้เป็นเพราะคนที่ชื่อว่า นิชิเบะ นั่นเอง
-ยู ถามต่อว่า แล้วทำไมตอนนี้คนคนนั้นถึงไม่อยู่ในวงละครับ
-ทามะ มองมาที่ ยู ด้วยสายตาที่เจ็บปวด
-นิโกะ เลยตอบไปว่า "เขาออกจากวงไปแล้ว ออกด้วยตัวเขาเอง"


เป็นอันจบตอน