คือ..เราชอบเพื่อนคนนึง เขาเก่งหลายอย่างมาก ทั้งเตะบอล เล่นบาส เล่นกีต้าร์ ตีกลอง เรียนเก่งกว่าเราด้วย เราชอบเขาได้ไม่นาน เขาก็มีแฟน(คนแรกสะด้วย) ในใจก็คิดว่าหมดหวังแล้ว เพราะเราก็ไม่ได้สวยอะไร อ้วนก็อ้วน ดำก็ดำ ผมหยิกอีก555 เขาคบกับแฟนได้ไม่นานก็เลิกกัน เพราะผู้หญิงคบซ้อน ตอนเลิกกับแฟนใหม่ๆ เขาดูเครียดดูไม่มีความสุขเลย ไอ้เราก็เป็นห่วง เชื่อไหม (เขานั่งด้านหลังเรา) เขาพูดอะไรตลกๆเราหัวเราะ (โดยที่ไม่ได้หันหน้าไปนะ) เป็นอย่างงี้สักพักนึง แล้วอยู่ๆ เขาก็พูดกับเพื่อนว่า"กูบอกแล้วว่ามันชอบกู.." เชี้ยย หมายถึงเราหรอ!? หลังจาก(ขอแทนสรรพนามคนที่ชอบว่า..มัน)มันก็พยายามจะชวนคุย ยืมหูฟัง มานั่งใกล้ๆ แกล้งเราบางแหล่ะ ลอกงานบ้างแหล่ะ (ในใจคิดว่า..ทำแบบนี้ไม่ให้คิดได้ไงว่ะ กำลังจะเลิกชอบได้อยู่แล้ว มาทำงี้ได้ไงอ่ะ ถ้ากลับไปชอบอีกละ)แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆเรากลับไปชอบมันอีก จนได้.. ตอนนั้นว่าสับสนแล้วนะ ตอนนี้ยังกว่านั้นอีก ตอนเราอยู่ม.3(ใกล้จะเรียนจบล่ะ)มันเป็นวันวาเลนไทน์ แต่เราไม่ได้ให้อะไรมันหรอก เพราะไม่มีตังค์ พอเก็บตังได้ก็ซื้อป๊อกกี้กับฟอเลโล่ให้ ตอนนั้นนี่เก็งสุดๆ แต่ก็ผ่านมันมาได้ มีต่อ