หลายคนอาจจะมองว่าไร้สาระ แคร์ทำไม แต่เราเก็บมาคิดหลายอย่าง ครับ เรื่องเริ่มจากเราต้องไปลงทะเบียนทหาร เพราะเราอายุ 17 ปีแล้ว แต่เราไม่รู้ว่าต้องไปยังไงทำเรื่องยังไง ให้ใครเป็นคนเซ็น เราเลยให้แม่เป็นคนพาไปเพราะแม่เรารู้ ถึงไม่ขอเขาก็พาไปอยู่ดี และเราก็เห็นป้า น. มานั่งคุยกับป้าเราหน้าบ้าน เรื่องเราไปเกณฑ์ทหารแหละ ป้าเราก็บอกป้าคนนั้นว่า แม่เขากำลังจะพาไปเกณฑ์ทหาร ไปไหนคนเดียวไม่เป็นหรอก หลังจากป้าเราพูดจบ เราได้ยินทุกคำตอนนั้นเราอยู่ในบ้าน เตรียมของกำลังจะไป และออกมาเตรียมรถมอไซค์ ตอนที่กำลังเอารถลง ป้า น. ก็พูดว่า ทำไมลูกฉันไม่เห็นต้องลำบากเลยเขาไปไหนเองได้ ไม่เห็นต้องพึ่งแม่เลย ตอนนั้นแม่เราอยู่ในบ้าน เราก็เริ่มคิดแล้ว เริ่มเงียบ หลังจากแกพูด แกก็เดินกลับบ้านแก เหมือนจะสะใจที่พูดใส่เราได้  เราก็เล่าให้แม่ฟัง แม่เราก็บอกว่า ไม่ต้องสนใจ กูไม่ลำบากหรอก ถ้าไม่ให้กูมาแหละกูโกรธ เพราะเหมือนไม่เห็นกูเป็นแม่ เรากลับมา เราก็คิดน่ะว่า ทำไมว่ะ พูดกับเราตรงๆก็ได้ ไม่ต้องพูดใส่เรา หมั่นไส้ที่เราไม่ออกจากบ้านหรอ เราก็คิดต่างๆนาๆ เพราะเราเป็นคนไม่ค่อยออกจากบ้าน ไม่ชอบเจอสังคม ตั้งแต่พ่อเราเสียไป เราก็ไม่อยากสุงสิงกับใครเลย ไปเรียน -> กลับบ้าน -> ทำการบ้าน -> นอน  มีแค่นี้อ่ะ เพราะตอนพ่อเราอยู่ เราเกเร เที่ยวเตร่ไปทั่ว หลังจากที่แกเสีย สิ่งที่ผมจำขึ้นใจเลย คือ มีป้า ว เป็นญาติครับ เขามาพูดสอนเราว่า ตอนพ่ออยู่เคยทำไรให้แกสบายใจไหม ตอนพ่อตายมานั่งคิดได้เนอะ คำพูดนั้นทำให้เราปรับเปลื่ยนการใช้ชีวิต ทำให้ชีวิตตอนนี้ ดีขึ้น จากแต่ก่อน แม่ด่าทุกวัน ตอนนี้ก็ดีขึ้น แต่ป้า น อ่ะครับ มาพูดใส่เราคำนั้นอ่ะครับ มันเหมือนกับ ผมทำให้แม่ลำบากแรงหรอ ถึงพูดใส่อย่างงั้น ทำไมตอนมายืมเงินแม่เรา แถบคลานมาหา พูดกับเราดียังงุ้นดียังงี้ แต่พอลับหลัง ก็พ่นหลัวๆ เลย เห้อ เหนื่อยกับชีวิตที่เจอมนุษย์ป้าแบบนี้