เสียงสายฝนหล่นปรายชายคาหยาด
มโนวาดวันย้อนอาวรณ์ถวิล
ณ เรือนชานฝันหาอยู่อาจิณ
บัดนี้จำจากถิ่นโบยบินลา

เจ้าไกลห่างร้างอกวิตกห่วง
ป่านนี้ดวงใจแม่คงแลหา
คราวป่วยไข้ใครเล่าเอาหยูกยา
คอยรักษาเจ้าให้จนหายดี

ใบไมัร่วงลงพื้นยืนมองเหงา
ข่มความเศร้าเก็บกลืนสะอื้นถี่
รอแม่นะ รอแม่มินานปี
รอวันที่รับขวัญ...กลับบ้านเรา

ผิดพลาดอย่างไรต้องขออภัยนะคะ
และอาจไม่มีเวลาได้ตอบกระทู้ เวลาส่วนตัวน้อยลง
พิมพ์และแต่งในโทรศัพท์ค่ะ