รู้สึกโหวงๆมากเพราะโดนคละห้องกับเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่ม.ต้น จนกระทั่งขึ้นปวช.2 เพราะต้องเลือกแผนกเราเลือกบัญชี อังกฤษ เพื่อนก็เลือกเหมือนกัน

ตอนจบม.3ในกลุ่มมีกัน 5 คน เราเกรดเฉลี่ย 3.96 เพื่อน 3.95 ห้องหนึ่ง เรากับเพื่อนเลือกมาเรียนสถาบันอาชีวะแห่งหนึ่งซึ่งเราก็อยู่ห้องเรา ตอนม.1 เกรดเราคนเดียวที่โผล่มาอยู่ที่หนึ่ง เพื่อนๆอีก 4 คนก็กลางๆ จนขึ้นม.2 ทุกคนในกลุ่มเรามาอยู่ต้นๆหมด มันบอกว่าเป็นเพราะเรา แต่ว่าเราคิดว่าเป็นเพราะเราช่วยกันเรียนต่างหาก รู้อะไรก็แชร์กัน ช่วยทำงาน

พอมาแยกย้ายกันเรามาเรียนกับคนที่เก่งพอๆกับเรา (ในความรู้สึกเรามันเก่งกว่าด้วยนะในบางเรื่อง เป็นคนเฮฮา เฟรนลี่ น่ารัก ส่วนเราก็เป็นแว่นๆ ตลกรั่วๆ เข้าขั้นบ้า555) ให้มันชื่อย่อว่า ปอ

ปอกับเราก็ถือว่าสนิทกันมาก พอย้ายมาอยู่ที่ใหม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน มีเพื่อนเพิ่ม(มีแอบอิจนิดๆเพื่อนใหม่ที่สนิทกับปอ555) พอมาเรียนที่ใหม่เพื่อนในห้องคุณครูที่สอนมองว่าเราเก่ง(ทำข้อสอบได้ท็อปเพราะอ่านๆๆๆ ปอบางทีก็ท็อปหรือลองลงมา แต่เรานี่ลุ้นทุกวิชาเลยว่าปอต้องได้ท็อป) แต่สำหรับเรา เรามองว่าตัวเองไม่ได้เก่งเลยแค่ขยันทบทวนถ้าไม่เข้าใจ เรารู้สึกว่าที่เราเรียนเข้าใจได้เพราะมีปอคอยช่วยต่างหาก

แต่มีบ้างที่บางทีปอทำไรไม่ได้ไม่เข้าใจเราก็ช่วยนะ ช่วยให้ลอกอย่างบัญชี555 คนอื่นที่ไม่ใช่กลุ่มเราไม่ให้ลอกเลย

พอขึ้นปวช.เราได้แยกห้องกับปอ แต่ก็มีเพื่อนกลุ่มเดียวกันตามมาด้วย ส่วนปอก็มีเหมือนกัน เราsadมาก เหมือนไม่ได้อยู่กับเพื่อนรู้ใจ อยากร้องมากแต่ก็ไม่ร้องเพราะว่าเพื่อนก็อาจไม่ได้อยู่กับเราไปตลอด TT

โดยส่วนตัวเราเป็นคนที่เงียบๆกับคนที่ไม่สนิท บางทีกับปอก็มีช่วงเงียบนะเพราะไม่รู้จะคุยอะไร แต่บทจะรั่วมันก็มาเอง555 เราเป็นคนขี้เกรงใจ อย่างเช่นมีอยู่งานๆนึงเป็นงานจด เราก็จดให้กับเพื่อนในกลุ่มลอก บางทีเพื่อนในห้องก็ชอบมาขอลอก แต่เราก็ไม่อยากจะให้นะหงุดหงิดด้วยแต่ก็กลัวมันเสียความรู้สึก ก็มีปอนี่แหละที่พูดให้ หรือบางทีก็กระทำอ้อมๆด้วยการส่งครูก่อนทั้งกลุ่ม

เราแค่อยากจะลองละบายให้คนอื่นฟังบ้าง(ไม่กล้าบอกปอ กลัวมันหาว่าเด็ก555) หลังจากนี้เราไม่มั่นใจด้วยว่าจะเรียนดีรึเปล่า(ไม่มั่นใจตัวเอ๊งเล๊ยยยย)