เรื่องของเรามีอยู่ว่า..........
เมื่อต้นปี59 เราได้ไปฝึกงานในที่แห่งนึงมีเพื่อนไปฝึกงานด้วยกันอยู่จำนวนหนึ่งวันแรกที่เข้าไปความคิดของเราก็คือ เฮ้ยจะทำได้ไหมทำไมมันไม่เป็นอย่างที่คิดเลยนั้นคือ.....เราได้แยกกลุ่มกับเพื่อน อยู่คนละงานคนละตึก แต่มีเพื่อนอีกคนอยู่งานเดียวกับเราแต่อยู่คนละตึก...วันแรกก็ท้อก็เบื่อไปหมดอยากให้มันผ่านไปเร็วๆสักที พอวันเวลาผ่านไปเราก็ยังไม่ชินมากนักเพราะในห้องที่เราทำงานมีคนเข้าออกจำนวนมาก ไม่ค่อยได้คุยกับใครในห้องที่ทำงานเลยและแล้ว.....เพื่อนเราก็มาตามบอกว่ารองหัวหน้างานเรียกให้ไปหา เราก็คิดในใจว่าฮื้ออออทำไรผิดเปล่า
น้ะเรียกเราทำไมด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายพอเราเข้าไปในห้อง....สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือชายหนุ่มร่างไม่อวบไม่ผอมไม่อ้วนแต่แอบมีพุงเล็กน้อยนั่งอยู่ตรงหน้าส่วนเพื่อนเราไปนั่งที่โต๊ะประจำของมันในห้องมีคนอยู่2-3คน เขาถามเรื่องส่วนตัวของเราเช่นบ้านอยู่แถวไหนอะไรแบบนี้ คือเราเป็นคนขี้อายเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนที่ไม่ค่อยสนิทเขาถามคำเราก็ตอบคำ ส่วนเพื่อนเราคิดว่าเราชอบรองหัวหน้าคนนี้แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เราไม่ได้ชอบไม่อะยังไงก็ไม่ใช่จนวันหนึ่งทำไมนะทำไมใจของเรามันกลับเปลี่ยนไปแบบนี้จากที่ไม่ชอบก็กลายเป็นใช่กลายเป็นคำตอบของใจเราเฉยเลยมันเปนเพราะเขานิสัยตลกหรือเปล่าเราเป็นคนคนชอบคนตลกชอบคนที่ทำให้เรายิ้มได้ แต่พอเราเริ่มชอบเขาเวลาของเขากับเราก็ไม่ค่อยตรงกันวันไหนเขาเข้ามาในห้องเพื่อนเราจะรีบทักมาบอกว่าเฮ้ยเขามาแล้วนะรีบเข้ามาเลย ส่งมาเท่านั้นแหระเรานี่รีบหิวน้ำเลย5555 ขออนุญาตพี่ที่คุมงานออกมาคือว่างานที่เราทำทำเกี่ยวกับในคอมวันหนึงลงคอมแค่40-50 ใบ นอกจากนั้นเราก็ไม่มีอะไรทำแล้วแต่ใจพี่ที่คุมว่าจะให้ทำอะไรเพิ่ม ...... พอเราเดินมาเขาก็หยอกล้อเล่นๆตามประสาคนขี้เล่นนับวันนับวันเรายิ่งให้ใจเขาไปหมดทั้งใจไม่เคยเผื่อใจเอาไว้เลยก่อนจบฝึกงานพี่ๆที่แผนกเขาพาไปเลี้ยงและเขาถามรองหัวหน้างานว่าจะไปไหมน้องเขาจะจบฝึกแล้วนะแต่เราได้คำตอบมาว่าเดี๋ยวดูก่อน.......แล้วสุดท้ายสิ่งที่เราได้คือเขาไม่ไปเราก็คิดเอ้อๆๆไม่เปนไรวะแค่ทุกวันที่ผ่านมามันก็คือความทรงจำดีๆๆแล้วเนอะอย่าดิ้นรนไปมากกว่านี้เลย เขาไม่เคยคิดอะไรกับเราหลอกเรานี่แระที่คิดไปไกลเองเฮ้อเบื่อตัวเองจริงๆ รู้ไหมทุกวันนี้เรายังนั่งมองรูปในไลน์ของเขาอยู่เลย ได้มีโอกาสเจอบ้างเวลาเราไปหาพี่ๆที่รู้จักแต่เราขอเลือกที่จะแอบอยู่มุมนี่แหละ....ไม่ขออะไรมากกว่านี้แล้วตอนนี่ก็ปีกว่าแล้วเรายังลืมเขาไม่ได้เลยจนปีหน้าเราน่าจะมีโอกาสกลับไปฝีกงานที่นั้นอีกแต่ก็ไม่รู้นะว่าพี่เขาจะยังอยู่ไหมแต่เรารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้ เราห่างไกลกันเกินไปจริงๆ
ปล........มันมีเรื่องราวมากมายกว่านี้แต่ไม่สามารถจะพิมมันหมดได้เพราะไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาพิมกี่วัน
ยังหวังทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้...................
เมื่อต้นปี59 เราได้ไปฝึกงานในที่แห่งนึงมีเพื่อนไปฝึกงานด้วยกันอยู่จำนวนหนึ่งวันแรกที่เข้าไปความคิดของเราก็คือ เฮ้ยจะทำได้ไหมทำไมมันไม่เป็นอย่างที่คิดเลยนั้นคือ.....เราได้แยกกลุ่มกับเพื่อน อยู่คนละงานคนละตึก แต่มีเพื่อนอีกคนอยู่งานเดียวกับเราแต่อยู่คนละตึก...วันแรกก็ท้อก็เบื่อไปหมดอยากให้มันผ่านไปเร็วๆสักที พอวันเวลาผ่านไปเราก็ยังไม่ชินมากนักเพราะในห้องที่เราทำงานมีคนเข้าออกจำนวนมาก ไม่ค่อยได้คุยกับใครในห้องที่ทำงานเลยและแล้ว.....เพื่อนเราก็มาตามบอกว่ารองหัวหน้างานเรียกให้ไปหา เราก็คิดในใจว่าฮื้ออออทำไรผิดเปล่า
น้ะเรียกเราทำไมด้วยความที่เราเป็นคนขี้อายพอเราเข้าไปในห้อง....สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือชายหนุ่มร่างไม่อวบไม่ผอมไม่อ้วนแต่แอบมีพุงเล็กน้อยนั่งอยู่ตรงหน้าส่วนเพื่อนเราไปนั่งที่โต๊ะประจำของมันในห้องมีคนอยู่2-3คน เขาถามเรื่องส่วนตัวของเราเช่นบ้านอยู่แถวไหนอะไรแบบนี้ คือเราเป็นคนขี้อายเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนที่ไม่ค่อยสนิทเขาถามคำเราก็ตอบคำ ส่วนเพื่อนเราคิดว่าเราชอบรองหัวหน้าคนนี้แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เราไม่ได้ชอบไม่อะยังไงก็ไม่ใช่จนวันหนึ่งทำไมนะทำไมใจของเรามันกลับเปลี่ยนไปแบบนี้จากที่ไม่ชอบก็กลายเป็นใช่กลายเป็นคำตอบของใจเราเฉยเลยมันเปนเพราะเขานิสัยตลกหรือเปล่าเราเป็นคนคนชอบคนตลกชอบคนที่ทำให้เรายิ้มได้ แต่พอเราเริ่มชอบเขาเวลาของเขากับเราก็ไม่ค่อยตรงกันวันไหนเขาเข้ามาในห้องเพื่อนเราจะรีบทักมาบอกว่าเฮ้ยเขามาแล้วนะรีบเข้ามาเลย ส่งมาเท่านั้นแหระเรานี่รีบหิวน้ำเลย5555 ขออนุญาตพี่ที่คุมงานออกมาคือว่างานที่เราทำทำเกี่ยวกับในคอมวันหนึงลงคอมแค่40-50 ใบ นอกจากนั้นเราก็ไม่มีอะไรทำแล้วแต่ใจพี่ที่คุมว่าจะให้ทำอะไรเพิ่ม ...... พอเราเดินมาเขาก็หยอกล้อเล่นๆตามประสาคนขี้เล่นนับวันนับวันเรายิ่งให้ใจเขาไปหมดทั้งใจไม่เคยเผื่อใจเอาไว้เลยก่อนจบฝึกงานพี่ๆที่แผนกเขาพาไปเลี้ยงและเขาถามรองหัวหน้างานว่าจะไปไหมน้องเขาจะจบฝึกแล้วนะแต่เราได้คำตอบมาว่าเดี๋ยวดูก่อน.......แล้วสุดท้ายสิ่งที่เราได้คือเขาไม่ไปเราก็คิดเอ้อๆๆไม่เปนไรวะแค่ทุกวันที่ผ่านมามันก็คือความทรงจำดีๆๆแล้วเนอะอย่าดิ้นรนไปมากกว่านี้เลย เขาไม่เคยคิดอะไรกับเราหลอกเรานี่แระที่คิดไปไกลเองเฮ้อเบื่อตัวเองจริงๆ รู้ไหมทุกวันนี้เรายังนั่งมองรูปในไลน์ของเขาอยู่เลย ได้มีโอกาสเจอบ้างเวลาเราไปหาพี่ๆที่รู้จักแต่เราขอเลือกที่จะแอบอยู่มุมนี่แหละ....ไม่ขออะไรมากกว่านี้แล้วตอนนี่ก็ปีกว่าแล้วเรายังลืมเขาไม่ได้เลยจนปีหน้าเราน่าจะมีโอกาสกลับไปฝีกงานที่นั้นอีกแต่ก็ไม่รู้นะว่าพี่เขาจะยังอยู่ไหมแต่เรารู้อยู่แล้วว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้ เราห่างไกลกันเกินไปจริงๆ
ปล........มันมีเรื่องราวมากมายกว่านี้แต่ไม่สามารถจะพิมมันหมดได้เพราะไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาพิมกี่วัน