ในวันที่รู้สึกท้อมากๆ มองอะไรก็ดูไม่เป็นอย่างใจไปหมด รู้สึกหดหู่ ทั้งๆที่อยู่ท่ามกลางคนมากมายกลับรู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว เหมือนอยู่เพียงลำพังบนโลกใบนี้ บางทีก็อยากไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ไม่อยากที่จะรับรู้อะไร ได้แต่คิดทบทวนซ้ำไปซ้ามา สองคนแรกที่นึกถึงก็คือพ่อและแม่ บนโลกนี้ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าพ่อกับแม่อีกแล้ว ทุกๆปัญหาในชีวิต มันเกิดขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว บางครั้งหมดหนทางที่จะไปต่อ แต่ก็มีพ่อและแม่ที่คอยให้กำลังใจอยู่เสมอ ไม่เคยทิ้งเราไปไหน ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่แค่โทรหากัน ก็ทำให้รู้สึกมีพลังขึ้นมา  เวลาที่ท้อ เวลาที่ทุกข์ใจ เวลาที่เศร้า บ้านเป็นที่ๆมีครอบครัวของเรารอให้เรากลับไปอยู่เสมอ แต่ด้วยหน้าที่ของตัวเองที่มี ถึงจะอยากกลับไปในทันทีทันใดแค่ไหน ก็ไม่สามารถกลับไปได้ ได้แต่คิดถึง ร้องไห้ โหยหาอ้อมกอดที่คุ้นเคยและอบอุ่นนั้น อยากกลับไปกอดแน่นๆไม่ปล่อยไปไหน พ่อกับแม่คือสิ่งสุดท้ายที่เรามีอยู่ คือแรงบรรดาลของเราทั้งหมดที่มี
เวลาที่เศร้าเรามักจะได้คำพูดปลอบโยนที่แสนอบอุ่นจากพ่อและแม่ และนี่คือสิ่งที่ทำให้เราดำเนินชีวิตต่อไปได้