ย้อนความหลัง ครั้งมัธยม ผมมีเพื่อน
คนหนึ่งเหมือน พี่น้องรัก กันหนักหนา
จะไปไหน ไปกัน มั่นคงมา
เอ็งมีข้า ข้ามีเอ็ง อย่าเกรงใจ

ครอบครัวผมล่มจมระทมทุกข์
สิ้นความสุขบ้านเขาเอาไปขาย
ไปอยู่บ้านคนอื่นนั้นมันคับใจ
ทนไม่ไหวได้เพื่อนที่พักพิง

ชื่อไอ้ไก่ลูกหมอใหญ่ร่ำรวยนัก
ผมเรียนหนักหวังอนาคตกำหนดยิ่ง
ที่มหาวิทยาลัยไว้แท้จริง
เรียนทุกสิ่งทุกวิชาบรรดามี

ไอ้ไก่ชวนให้ไปนอนที่บ้าน
ให้ช่วยติววิชาการไม่หน่ายหนี
รักเสียงเพลงบรรเลงเครื่องดนตรี
กีตาร์มี 1 ตัวเล่นมั่วไป

เราทั้งเรียนทั้งเล่นเป็นเวลา
มันสรรค์หาทุกสิ่งที่ให้ได้
มาจุนเจือช่วยเหลือกันบรรเทาไป
ผมสอบติดมหาลัยได้คนเดียว

ไอ้ไก่หันไปหาวิชาชีพ
ตัวผอมลีบลุยงานน่าหวาดเสียว
บอกโชคดีเราสมใจได้กลมเกลียว
อยู่กินเที่ยวกับนายสบายใจ

เราจากลากันมานานผ่านหลายปี
วันหนึ่งมีข่าวเศร้าล้นสุดทนไหว
โรคร้ายพรากกระชากชีพไอ้ไก่ไป
ไม่ทันได้เห็นใจกันมันจากลา

ถึงบัดนี้ตัวมันนั้นยังอยู่
แต่วิญญาณขอจงสู่เวหา
เหลือเพียงร่างฝังอยู่ในพสุธา
ทูตสวรรรค์จงพาวิญญาณ์ไป
สู่สวรรค์เงื้อมหัตถ์ของพระเจ้า
เสวยสุขทุกค่ำเช้ากาลไหนๆ
คุณความดีของมันผมมั่นใจ
ให้ไอ้ไก่สถิตย์สวรรค์....นิรันดร

นะ...

เพื่อนเอย....