มาครบโหลแล้วครับสำหรับเรื่องสั้นในกิจกรรมถุงมือนักเขียน เรื่องนี้ผู้เขียนให้ชื่อเรื่องว่า "รอจนกว่า..."

ทิ้งปริศนาไว้ให้คนอ่านต้องค้นหาคำตอบ จนกว่า...อะไร ยังไง ??? ไปหาคำตอบกันเลยครับ





ข้าวสารครึ่งถุงปุ๋ยกับกระเป๋าหนังถลอกๆ สีน้ำตาลใบใหญ่ ชะลอมอีกสองลูก  ถูกนำมาวางไว้ตรงสะพานเทียบเรือหน้าศาลาท่าน้ำตั้งแต่ยามสาม  โดยไอ้สินผู้เป็นเจ้าของมิได้ใส่ใจจะมองดูมันสักเท่าใดนัก  จิตใจของมันจดจ่ออยู่กับการรอคอยใครบางคน  ที่จะร่วมเดินทางไปด้วยกันเสียมากกว่า

ประเดี๋ยวลุก  ประเดี๋ยวนั่ง ประเดี๋ยวเดินวน  ประเดี๋ยวกำหมัดชกฝ่ามือ  สับไปสับมาอยู่อย่างนั้นคนเดียวบนศาลา  ท่ามกลางแสงนวลทองจากตะเกียงเจ้าพายุของมัน

อีกไม่กี่เพลาวันรุ่งก็จะมาเยือนแล้ว

“กระถินจ๋า...เจ้าจะให้ข้ารออีกนานเพียงใดรึแม่เอย”  ถ้อยคำรำพันนั้นคงมีเพียงความมืดมิดที่กำลังคลายความเข้มเท่านั้นกระมังที่ได้ยิน หรือจะนับรวมเอาหยดน้ำค้างกับความเย็นเยียบร่วมด้วย  ก็คงไม่เท่าเพียงหนึ่งที่ไอ้สินอยากให้ฟังลมปากนั้นของมัน

จากความลนลานเมื่อครู่กลายมาเป็นความสงบในท่านั่งพิงพนักศาลา  เพราะกาลนั้นล่วงมานานแล้ว  ยังไม่เห็นแม้เงาสะคราญที่นัดเลยแม้แต่น้อย  จะลุกลนต่อไปก็เห็นจะไม่ต่างเดิมนัก  สู้รออยู่เงียบๆ จะมิดีกว่าดอกรึ

ไอ้สินแย้มรอยยิ้ม  เมื่อนึกถึงเรื่องราววารก่อน  หลังสงบความร้อนรุ่มเมื่อครู่ลงได้

คราที่มันโลดโผนโจนทะยานไปตามท้องทุ่งกับสหายคู่ใจ  ตั้งแต่จำความได้ที่ไหนมีไอ้สินที่นั่นย่อมต้องพบนังกระถินไม่ห่างกาย  พากันไล่ยิงนกตกปลาไปตามประสาเด็กบ้านนา  มิแยแสความเจริญอันใดจากบางกอก  ที่ถูกขนมากับเรือแลกข้าวทุกๆ หน้าเกี่ยว

วันหนึ่งเห็นหนูพุกตัวเขื่อง  ไอ้สินถือไม้วิ่งไล่เอ็ดตะโรจากพื้นนาฟากกระนู้น  เจ้าตัวจ้อยฟันจอบกระโจนข้ามคันนา  วิ่งหนีมุ่งเข้ารูไม่เหลียวหลัง  คนตามเหวี่ยงไม้ยาวราวสองศอกใส่  หมายเผด็จศึกก่อนมันมุดลงดิน  แต่ก็ได้เห็นเพียงไม้กระดอนขึ้นจากพื้นพร้อมฝุ่นและเศษตอข้าว

“บ๊ะ! ไวนักนะไอ้หนูผี”  สีหน้าเสียดายของไอ้สินแสดงชัดไม่ด้อยไปกว่าน้ำเสียงของมันเลย  เมื่ออาหารเย็นอันโอชะวิ่งผลุบหายเข้าไปในพื้นดิน

“ได้ไหมๆ ไอ้สิน”  เสียงร้องถามตามหลังมาไม่ไกล  คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนังกระถิน  

“ไม่ได้ดอก  ตีนมันไวยังกับอะไร”  คนตอบเดินงุ่นง่านไปมาอยู่ตรงปากรู

“มันหนีเข้าไปในรูนี้รึ”  กระถินถามพร้อมกับค้อมตัวลงใช้มือยันเข่า  หอบตัวโยน

“เออ...มันเข้าไปในนั้นล่ะ”  ไอ้สินเดินดุ่มๆ ไปข้างหน้าพร้อมตอบคำถามไปด้วย

“แล้วนั่นเอ็งจะไปไหนรึไอ้สิน”

“หารูออกของมัน  ข้าจะรมควันไล่มันออกมา  เจอแล้ว!  เอ็งเฝ้ารูนั้นไว้ให้ดีๆ เทียว  ข้าจะไปหาอะไรมาจุดปากรูทางนี้”  พูดจบก็วิ่งลิ่วไปยังกองฟางที่อยู่ไม่ห่างจากนาผืนนั้นมากนัก

เพียงอึดใจไอ้สินกวิ่งกลับมาพร้อมฟางหอบใหญ่  มันยัดสิ่งที่เอามาลงไปในรูอย่างรีบด่วน  ไม่เพียงนั้นยังเอาส่วนที่เหลือโปะตามจนเป็นกองสูงราวศอก

“เอ็งเฝ้าฟากกระนู้นไว้ให้ดีนะนังกระถิน  มันพ้นรูขึ้นมาเมื่อใด  ก็รีบตะครุบไว้อย่าให้หลุดไปได้เทียว”  พลันจบคำ  คนพูดก็จุดไม้ขีดเผาฟางทันใด

เพียงมิทันสิ้นเปลวบนกองฟาง  เสียงตะกุกตะกักใต้พื้นนาก็ดังมาถึงหูสองคู่หู  

“มันขึ้นมาแล้วๆ”  นังกระถินตะโกนลั่น

“เออๆ ข้าไปแล้วๆ”  

ไอ้สินคว้าไม้พุ่งไปหาเพื่อนรัก  หมายจะช่วยฟาดคอไอ้หนูผีให้แน่นิ่งในคราเดียว  แต่ดูจะช้าไปเมื่อออกตัวได้เพียงสองก้าว  เจ้าตัวที่พวกมันเฝ้ารอก็พุ่งพรวดขึ้นจากรู  กระโจนผ่านหน้านังกระถินไปด้านซ้ายมืออย่างรวดเร็ว  แต่ก็ไม่ไวไปกว่าคนเฝ้าปากทาง  ที่ทะยานสุดเหยียดตามคว้าหมับเข้ากลางตัวมันไว้ได้เต็มสองมือก่อนจะลงสู่พื้น  หนูพุกตัวอ้วนตื่นกลัวสุดขีดในวินาทีชีวิตนั้น  มันเอี้ยวตัวกัดเข้าที่หลังมือเด็กน้อยสุดแรง

เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็นลงพื้นพร้อมเสียงกรีดร้อง  ไอ้สินที่ทะยานเข้าไปหาทิ้งไม้ในลงพื้น  ก่อนคว้ามือเพื่อนรักเข้ามาดูอย่างตระหนก  “หัวไอ้สินแตกแล้วเจ้าประคุณ!”

มันรีบถอดเสื้อพันแผลให้นังกระถินอย่างว่อง  พร้อมเหงื่อเม็ดเท่านิ้วก้อยซึมออกมาที่หน้าผาก  ก่อนจะช้อนตัวเพื่อนผู้โชคร้ายขึ้นหลังทะยานตัวออกจากพื้นนาโดยไว

ค่ำวันนั้นไม้เรียวลงก้นเด็กทั้งคู่แทบนับทีไม่ทัน

นั่นเป็นสัญญาแรกที่ไอ้สินได้ให้ไว้กับนังกระถิน  ว่าวันใดที่เพื่อนรักของมันเจ็บมันก็จะเจ็บด้วย  

“เอ็งคงยังไม่ลืมคำมั่นของข้าในคราเด็กนะแม่”  ไอ้สินมองดูรอยแผลเป็นที่หลังมือท่ามกลางแสงตะเกียง  มันจำได้ดีตอนเอามีดกรีดลงไป  ฐานทำให้นังกระถินต้องฟันหนูที่เดียวกันในคราวแปดขวบ

ครั้นเข้าสู่วัยหนุ่มสาว  ไอ้สินผึ่งผายสูงใหญ่มัดกล้ามเต็มกาย  ผิวกร้านแดดสีเข้ม  ส่งใบหน้าหล่อเหลาดูคมคายต้องตาหญิงยิ่งนัก  แต่หามีสาวใดต้องใจมันแม้เพียงสักคน  นังกระถินที่บัดนี้โตเป็นสาวเอวกลม สะโพกผาย ผมยาว  ใบหน้าสวยคมกับผิวสีน้ำผึ้งนั่นประไร  ที่ไอ้สินเฝ้าอยู่มิห่าง

แต่รักของนังกระถินหาใช่ไอ้สิน  เป็นหนุ่มตำรวจจากบางกอกย้ายมาประจำการที่ตำบลนั่นต่างหาก

หนุ่มนาความรู้เพียงอ่านออกเขียนได้  จะมีสิ่งใดไปทัดเทียมลูกผู้ดีมีสตางค์อย่างนั้นได้  ไอ้สินได้แต่เฝ้าดูหญิงคนรักพลอดรักกับหนุ่มต่างถิ่นเพียงห่างๆ  แม้ใจปวดร้าวระทมมันก็มิเคยไปกล้ำกรายหาเรื่อง  ให้นังกระถินต้องขุ่นข้องหมองใจ

แม้วันที่โฉมฉายของมันเสียสาวที่บ้านพักนายตำรวจบางกอก  หนุ่มบ้านนาก็ทำได้เพียงแอบฟังเสียงแห่งความสุขของคนทั้งสองอยู่ใต้ถุนบ้าน  ตั้งแต่บันไดขั้นแรกจนถึงปลายทางแห่งสรวงสวรรค์ น้ำตาที่ร่วงหล่นไม่มากเท่าเลือดในหัวใจซึ่งไหลนองเต็มทรวงอก  มันช่างทรมานเหลือแสน

จวบจนกระทั่งนังกระถินต้องระทมปานใจจะขาด  หนุ่มบางกอกให้คำมั่นว่าจะมาสู่ขอ  แต่แล้วก็ลับลาหายไม่เห็นแม้เงา  ไอ้สินได้แต่เพียงปลอบประโลมงามบังอรของมัน  ให้สัญญาอีกครั้งว่าจะอยู่ข้างกายกันไปจนกว่าชีวิตจะดับสูญ

คล้ายกับเป็นเพียงลมปากฝ่ายเดียว  นังกระถินได้พบรักใหม่กับลูกชายกำนันก้อนชื่อไอ้ก้าน  คำมั่นของไอ้สินก็ไร้ค่าไปอีกครา  เหมือนหัวใจถูกคนรักขยี้ให้ป่นปี้ไปด้วยเท้า  เมื่อนังกระถินใจแตกวิ่งตามไอ้ก้านไปอยู่กินกันที่บางกอก  แต่เพียงไม่นานก็ระเห็จกลับบ้านนามาอีกครั้ง

ท้องทุ่งท้องนามิเคยเปลี่ยน  ไอ้สินเองก็ยังรักมั่นนังกระถินมิเคยเสื่อมคลาย

“ข้ายังรักเอ็งไม่พอรึนังกระถิน  เอ็งถึงมองไม่เห็นน้ำใจข้าสักเพียงหน” คำตัดพ้อของไอ้สินที่อยู่ต่อหน้าบนศาลาท่าน้ำ  ทำให้ใจสาวสหายสนิทต้องสั่นไหว

“ข้ากับเอ็งเป็นเพื่อนกันมาแต่น้อย  รักเอ็งเหมือนพี่น้อง  จะให้รักเอ็งแบบชายอื่นมิได้ดอก”  น้ำเสียงเนิบนิ่งแต่ความหมายนั้นช่างเชือดเฉือนใจคนฟังเป็นหนักหนา

“ข้ายังมีใจให้เอ็งดั่งคนรักได้  ไฉนเอ็งจะตัดไมตรีข้าเพียงลมพัดผ่านเช่นนั้นเล่า  กี่ยามที่เอ็งต้องทุกข์โศก  กี่ยามที่เอ็งสะอื้นร้อง  มีคราใดที่ข้าทิ้งเอ็งให้อยู่คนเดียว  แม้เพลานี้เอ็งจะยังไม่รัก  แต่เอ็งก็มิเคยรังเกียจข้ามิใช่รึนังกระถิน  ให้โอกาสข้าสักครั้งเถิดแม่เอย”  สุ้มเสียงหนักทุ้มกับแววตาอ้อนวอนของหนุ่มบ้านนา  กระทบใจสาวให้สั่นไหวได้อีกหน  จนนางนิ่งไปคราหนึ่ง

“เอ็งจะรักกับหญิงใจเบาอย่างข้าให้เป็นขี้ปากชาวบ้านไปกระไร  หญิงอื่นในหมู่บ้านต่างหมู่บ้านมิเคยต้องมือชายมีออกถม  เอ็งก็เลือกเอาเถิดพ่อ”

“อย่าออกปากเยี่ยงกระนั้นเลยกระถินเอย  หากข้าให้ใจใครได้ง่ายดายเพียงนั้น  ข้าจะมาขอรักกับเอ็งตอนนี้ไปเพื่อสิ่งใด  ข้าจะทนเจ็บรอเอ็งถึงเพลานี้ไปด้วยเหตุอันใด  เอ็งบอกมาเถิดจะให้ข้าทำอะไรเอ็งถึงจะยอมอยู่ข้างกายข้าไปจนแก่จนเฒ่า  ข้าให้คำมั่นว่าจะไม่ทำให้เอ็งขื่นระทมเช่นคนรักของเอ็งเมื่อกาลก่อน  รับรักข้าเถิดแม่”  ไอ้สินคุกเข่าลงตรงหน้ากุมมือสาวมาแนบไว้ที่อก  เงยหน้าสบตาคมที่กำลังสั่นไหวคลอน้ำตาคู่นั้น

ในที่สุดน้ำตานังกระถินก็หยดแหมะลงที่อก  มันสุดจะกลั้นด้วยหลายเหตุ  ทั้งคราวยังเด็กลุยท้องทุ่ง  คราวเป็นหนุ่มสาวที่ไอ้สินมาคอยปลอบประโลมยามใจหม่น  ภาพต่างๆ มากมายวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในห้วงคะนึง  และ...สุดท้ายคือคำรักที่ไอ้สินเพิ่งพร่ำไปเมื่อครู่

“ข้าจะรับรักเอ็งไว้  แต่หวั่นใจเหลือเกินหากเรายังอยู่ที่นี่  เอ็งจะถูกเขานินทาว่าร้ายให้ขุ่นหมอง  เราออกไปอยู่กินกันที่อื่น  ให้ไกลจากปากหอยปากปู  ที่จะมาระคายหูระคายใจเสียดีกว่า  เอ็งจะทำให้ข้าได้รึไม่ไอ้สิน”

คงไม่มีสิ่งใดที่หนุ่มบ้านนาอยากจะฟังมากกว่านี้อีกแล้ว  “ได้ๆ ข้าจะพาเอ็งขึ้นบางกอก  ไปหาที่หาทางเอาดาบหน้า  ข้าจะทำงานหาเงินมาให้เอ็งใช้  ให้แบกหามเป็นจับกังข้าก็ไม่เกี่ยง  ขอเพียงเอ็งยอมเป็นเมียข้า  ข้าจะดูแลเอ็งจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

“อย่างนั้นคืนนี้สี่ยามเอ็งมารอข้าที่นี่  ข้าอยากไปล้างเท้ากราบขอขมาพ่อแม่  ที่ข้าจะไม่อยู่กับพวกท่านอีกเพลาแล้ว”

หลังจากทั้งคู่แยกย้ายกัน  นังกระถินก็กลับบ้าน  ปัดกวาดเช็ดถูเรือนอย่างขะมักเขม้น  ห้องหับต่างๆ ก็รื้อจัดใหม่ให้สะอาดสะอ้านน่าอยู่  ผ้าผ่อนเก็บมาซักล้าง  ตากไว้เต็มราวรอบบ้าน  ตกเย็นก็ตักน้ำมาล้างเท้าขอขมาผู้ให้กำเนิดอย่างวาจาที่ให้ไว้กับไอ้สิน  ก่อนจะเข้าห้องปิดประตูไปในครานั้น

ฝ่ายหนุ่มนาคนซื่อก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ตระเตรียมข้าวสารอาหารแห้งไว้ออกเดินทาง  ออกมารอนัดตั้งแต่ยามสาม  จนรุ่งเช้าก็ไม่เห็นนังกระถินมาที่ท่าน้ำ

ไอ้สินยิ้มให้ตัวเองอย่างขื่นๆ ก่อนเก็บสัมภาระกลับบ้าน  คงเป็นอีกคราที่ไม่ได้ใจนังกระถินมาครอง  แต่มันก็จะยังคงรออย่างนี้เรื่อยไป  จนกว่าชีวิตจะหาไม่  เพราะใจยังเฝ้ารักภักดีแค่เพียงนางเดียว  โดยที่ไม่รู้เลยว่า  คนที่รอ...ไม่มีวันออกจากห้องมาอีกแล้ว...






รายชื่อให้เลือกตอบครับ

1. Na(นะ)
2. สวนดอก
3. WANG JIE
4. ส่องแสงตะวันฉาย
5. LUCKARD
6. ผีเสื้อสีดำ
7. เกสรผกา
8. เพ็ญพิชญา
9. peiNing
10. Lady Star 919
11. kasareev
12. KTHc
13. นลินมณี
14. ladylongleg สมาชิกหมายเลข 2326325
15. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
16. สมาชิกหมายเลข 4103002
17. คีตมินทร์
18. ลายลิขิต
19. turtle_cheesecake
20. อิสิ
21. จอมยุทธนักสืบ
22. psycho_factory
23. Tantava
24. B-thirteen
25. ชายขอบคันนายาว

หมายเหตุ : ท่านใด ยังไม่ได้ส่งเรื่องให้กรรมการ

โปรดส่ง ภายในเวลา ไม่เกินวันที่ 16 พ.ย. พ้นจากนี้ ถือว่าสละสิทธิ์ หรือถอนตัวครับ