=ผู้หญิงหน้าบ้าน=

แก้ว นพเก้า


ผมแอบมองผู้หญิงหน้าบ้าน

ผิวขาวตาหวาน ผมสีดำยาวถึงกลางหลัง เรือนร่างบอบบางน่าทะนุถนอม เป็นแม่บ้านอย่างเดียวไม่ได้ออกไปทำงานนอกบ้าน

ผมมองดูเธอเดินออกมาส่งสามีขึ้นรถไปทำงานทุกวัน ผมแค่แอบมองจากหน้าร้านดอกไม้ตัวเองที่ตั้งประจันหน้ากันกับหน้าบ้านเธอ พอรถเก๋งคันหรูแล่นออกจากบ้านไป บางครั้งเธอก็หันมาสบตากันกับผมแล้วส่งยิ้มให้.....เป็นยิ้มที่เปิดฟ้าทั้งผืนให้สว่างกระจ่างใสได้ในพริบตา

รู้ใจตัวเองดีว่าที่แอบมองเธอ เป็นเพราะดันไปชอบผู้หญิงที่มีเจ้าของเข้าให้เสียแล้ว มองๆแล้วก็นึกอิจฉาผู้ชายคนในบ้านนั่น เขาช่างโชคดีที่ได้เป็นเจ้าของหัวใจเธอ

จากวันเป็นเดือนเป็นปี นานพอที่ผมจะรู้จักเธอกับสามี พูดคุยทักทายกันบ้างตามประสาเพื่อนบ้าน แต่วันเวลาที่ทอดยาวออกไปก็ไม่เคยทำให้ใจของผมห่างไกลไปจากเธอ

ผมหลงรักเธอ ใช่ ผมยอมรับ และมันเป็นรักข้างเดียว

"ขอดอกกุหลาบสวยๆไปประดับแจกันสักช่อหนึ่งค่ะ"รอยยิ้มเปิดฟ้าของเธอลอยมาอยู่ตรงหน้า

"เนื่องในโอกาสอะไรครับ"

ผมนึกอยากถาม ปกติเธอไม่เคยมาหาซื้อช่อดอกไม้เอง มีแต่สามีเธอที่ชอบมาที่ร้านบ่อยๆ

ยิ้มกระจ่างพอกันกับประกายในหน่วยตาโตเปิดกว้างออก ขณะตอบผมเสียงใส

"ครบรอบวันแต่งงานค่ะ...ปีที่ห้า"

ผมชะงักไปนิด ใจกระตุกวูบหนึ่งตามประสาคนไปแอบรักผู้หญิงของคนอื่น แต่รอยยิ้มเปิดฟ้าของเธอก็ทำให้มันเกิดสั่นไหวขึ้นมาแทน มันสั่นจนลามมาถึงมือไม้ที่เร่งรีบจัดทำตามที่เธอขอ

ยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงแสนสวยให้เธอ พร้อมกำนัลกุหลาบดอกโตสีชมพูหวานแถมให้อีกหนึ่งดอก เธอเอียงหน้ามองอย่างประหลาดใจ

"ผมแถมให้ครับ"

แววตาเจิดจรัสเบิกโตบ่งบอกถึงความยินดี

"ขอบคุณค่ะ จริงๆหวานชอบกุหลาบสีชมพูมากกว่าสีแดงนะคะ หวานว่ามันสวยดี จะเอาไปแยกใส่ไว้ในแก้วน้ำต่างหาก ขอบคุณอีกครั้งค่ะ"

ร่างบางหายลับเข้าประตูบ้านตัวเองไปโดยมีสายตาของผมมองตาม เธอไม่รู้ว่าในกุหลาบดอกนั้นผมเอาหัวใจของผมใส่เข้าไปด้วย

หลายวันต่อมา......

รถเก๋งคันงามแล่นออกจากบ้าน มีร่างบอบบางของเธอวิ่งตามมาเกาะขอบประตูรั้วบ้านยืนมอง เธอยืนมองจนรถคันนั้นแล่นหายลับสายตาไปจึงหันหลังกลับเข้าไปในบ้านเหมือนทุกๆครั้ง แต่ครั้งนี้ผมทันเห็นเธอหลั่งน้ำตานองหน้า

วันถัดไปรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งเข้ามาจอด คนงานหลายคนช่วยกันขนของมากมายออกไปจากบ้านของเธอ.....เขาทิ้งเธอแล้ว

ผมไม่แปลกใจอะไร วันนี้ถึงยังไงก็ต้องมาถึง

ผู้ชายในบ้านของเธอมักสั่งให้ส่งช่อดอกไม้ไปกำนัลผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งพักอยู่ในห้องชุดราคาแพงไม่ไกลบ้านเธอเท่าไหร่ เขาหมิ่นน้ำใจเธอ ลงมือทำร้ายผู้หญิงของตัวเองอย่างแสนสาหัส ผู้หญิงอีกคนคงดีกว่า สวยและรวยกว่า แต่นั่นคือสายตาของเขา สำหรับผมแล้วผู้หญิงหน้าบ้านของผมคือที่หนึ่งในใจเสมอมา ไม่ซุกซ่อนใครไว้อีก

ไม่รู้ตัวเลยว่ามายืนอยู่หน้าบ้านเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือถือดอกกุหลาบมามอบให้กับเธอด้วย แต่คราวนี้มันเป็นสีแดง

ผมกดกริ่งหน้าบ้านเธอด้วยมือที่มั่นคงเพราะหัวใจของผมหนักแน่น

เขาละมือจากเธอไปแล้วเพราะไม่เห็นคุณค่า เหยียดเธอว่าโง่ แต่ผมจะคว้ามือเธอมากุมเอาไว้ ถ้าเธอให้โอกาส ผมสาบานว่าจะไม่ยอมให้เธอต้องเสียน้ำตาเพราะผมแม้สักหยดเดียว....

=จบครับ=