ทักทายกันก่อน
ฉลองคอมฯ ซ่อมเสร็จค่ะ ลิคิดถึงงานชิ้นหนึ่งที่เคยสอนน้องที่รักคนหนึ่งให้เขียนเรื่องสั้น
แต่น้องเขาทิ้งงานเขียนไปนานหลายปีแล้ว พี่ลิคิดถึง ก็เลยนำเรื่องสั้นที่เราเคยเขียนด้วยกันมารีไร้ท์วางบนถนนอีกครั้ง
ใจเดียว
ล. วิลิศมาหรา & แก้ว นพเก้า
ผมแอบมองผู้หญิงหน้าบ้านเดินออกมาส่งคนรักขึ้นรถไปทำงานทุกวัน
ผิวขาวตาหวาน ผมดำขลับยาวถึงกลางหลัง ร่างบอบบางของเธอช่างน่าทะนุถนอม เป็นแม่บ้านอย่างเดียวไม่ได้ออกไปทำงานนอกบ้าน
ผมแอบมองเธอจากหน้าร้านขายดอกไม้ของตัวเอง ที่ตั้งประจันหน้ากันกับหน้าบ้านเธอ พอรถเก๋งคันหรูแล่นออกจากบ้าน มีบางครั้งที่เธอหันมาสบตาด้วย แล้วส่งยิ้มให้...เป็นยิ้มที่เปิดฟ้าทั้งแผ่นให้กระจ่างใสได้ในพริบตา
รู้ใจตัวเองดีว่าดันไปชอบผู้หญิงที่มีเจ้าของเข้าให้เสียแล้ว มองๆ ดูก็อดนึกอิจฉาผู้ชายในบ้านหลังนั้นไม่ได้ เขาโชคดีที่ได้เป็นเจ้าของหัวใจเธอ
จากวันนานเป็นเดือนเป็นปี นานพอที่ผมจะรู้จักเธอกับสามี เราพูดคุยทักทายกันบ้างตามประสาเพื่อนบ้านในหมู่บ้านเดียวกัน ทว่าวันเวลาที่ทอดยาวออกไป กลับไม่เคยทำให้หัวใจของผมห่างไกลออกจากเธอ
ผมหลงรักเธอ ใช่...ผมยอมรับ และมันเป็นรักข้างเดียว
"ขอดอกกุหลาบสวยๆ ไปประดับแจกันสักช่อหนึ่งค่ะ" รอยยิ้มเปิดฟ้าของเธอลอยมาอยู่ตรงหน้าอีกแล้ว
"เนื่องในโอกาสอะไรครับ" ผมนึกอยากถาม ปกติเธอไม่เคยออกมาหาซื้อดอกไม้เอง มีแต่สามีเธอเท่านั้นที่ชอบมาสั่งดอกไม้ในร้านบ่อยๆ
"ครบรอบวันแต่งงานค่ะ...ปีที่ห้า" ยิ้มกระจ่างตาเปิดกว้าง ผิวหน้านวลใยแดงระเรื่อขณะตอบผมเสียงใส
ผมชะงักนิดหนึ่ง ใจกระตุกวูบตามประสาคนไปแอบชอบผู้หญิงของคนอื่น แต่รอยยิ้มเปิดฟ้าตรงหน้าก็เข้าไปกุมหัวใจของผมเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ใจผมมันดื้อด้านเกินกว่าจะห้ามปรามไหว ผมจึงต้องปล่อยใจให้มีความสุขไปกับรอยยิ้มของเธอ
ยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงให้ พร้อมแถมกุหลาบสีชมพูดอกโตให้เธออีกหนึ่งดอก เธอเอียงหน้ามองอย่างประหลาดใจ
"ผมแถมให้ครับ"
พอผมบอก ดวงตาโตก็เปล่งประกายเจิดจรัส
"ขอบคุณค่ะ ที่จริงหวานชอบกุหลาบสีชมพูมากกว่าสีแดงนะคะ หวานว่ามันสวยดี จะแยกใส่ไว้ในแก้วน้ำต่างหาก ขอบคุณอีกครั้งค่ะ"
ร่างน้อยหายลับเข้าประตูบ้านตัวเองไป โดยมีสายตาอาลัยของผมมองตาม เธอไม่รู้เลยว่าในกุหลาบสีชมพูดอกนั้น ผมเอาหัวใจของตัวเองใส่เข้าไปด้วย
หลายวันต่อมา...
รถเก๋งคันงามเร่งเครื่องออกจากบ้าน มีร่างบอบบางของเธอวิ่งตามมาเกาะประตูรั้วบ้านยืนมอง เธอยืนมองนิ่งจนรถคันนั้นลับสายตาไป จึงค่อยหันหลังเดินเข้าบ้านเหมือนกับทุกครั้ง...แต่ครั้งนี้ผมเห็นน้ำตาเปื้อนใบหน้าเธอ
วันถัดมามีรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งเข้ามาจอด คนงานหลายคนช่วยกันขนของออกไปจากบ้านเธอ...เขาทิ้งเธอแล้ว
ผมไม่แปลกใจอะไร วันนี้ถึงยังไงก็ต้องมาถึง
ผู้ชายในบ้านเธอมักสั่งช่อดอกไม้ไปกำนัลผู้หญิงอีกคนในห้องชุดราคาแพง เขาหมิ่นน้ำใจเธอ ลงมือทำร้ายจิตใจภรรยาตัวเองอย่างแสนสาหัส ผู้หญิงคนนั้นในสายตาของเขาคงดีกว่า สวยและรวยกว่า แต่สำหรับผมแล้ว ผู้หญิงหน้าบ้านของผมคือที่หนึ่งในใจเสมอ ไม่ซุกซ่อนใครไว้อีก
ไม่รู้ตัวเลยว่ามายืนอยู่หน้าบ้านเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือถือดอกกุหลาบดอกหนึ่งมามอบให้ด้วย แต่คราวนี้มันเป็นสีแดง
ผมกดกริ่งหน้าบ้านเธอด้วยมือที่มั่นคงเพราะหัวใจของผมหนักแน่นพอ
เขาละมือจากเธอไปแล้วอย่างไม่เห็นถึงคุณค่า เหยียดเธอว่าโง่ แต่ผมจะคว้ามือเธอมากุมไว้ ถ้าหากเธอให้โอกาส
ผมสาบานว่าจะไม่ยอมให้เธอต้องเสียน้ำตาเพราะผมแม้สักหยดเดียว...
จบ
ใจเดียว...
ฉลองคอมฯ ซ่อมเสร็จค่ะ ลิคิดถึงงานชิ้นหนึ่งที่เคยสอนน้องที่รักคนหนึ่งให้เขียนเรื่องสั้น
แต่น้องเขาทิ้งงานเขียนไปนานหลายปีแล้ว พี่ลิคิดถึง ก็เลยนำเรื่องสั้นที่เราเคยเขียนด้วยกันมารีไร้ท์วางบนถนนอีกครั้ง
ล. วิลิศมาหรา & แก้ว นพเก้า
ผมแอบมองผู้หญิงหน้าบ้านเดินออกมาส่งคนรักขึ้นรถไปทำงานทุกวัน
ผิวขาวตาหวาน ผมดำขลับยาวถึงกลางหลัง ร่างบอบบางของเธอช่างน่าทะนุถนอม เป็นแม่บ้านอย่างเดียวไม่ได้ออกไปทำงานนอกบ้าน
ผมแอบมองเธอจากหน้าร้านขายดอกไม้ของตัวเอง ที่ตั้งประจันหน้ากันกับหน้าบ้านเธอ พอรถเก๋งคันหรูแล่นออกจากบ้าน มีบางครั้งที่เธอหันมาสบตาด้วย แล้วส่งยิ้มให้...เป็นยิ้มที่เปิดฟ้าทั้งแผ่นให้กระจ่างใสได้ในพริบตา
รู้ใจตัวเองดีว่าดันไปชอบผู้หญิงที่มีเจ้าของเข้าให้เสียแล้ว มองๆ ดูก็อดนึกอิจฉาผู้ชายในบ้านหลังนั้นไม่ได้ เขาโชคดีที่ได้เป็นเจ้าของหัวใจเธอ
จากวันนานเป็นเดือนเป็นปี นานพอที่ผมจะรู้จักเธอกับสามี เราพูดคุยทักทายกันบ้างตามประสาเพื่อนบ้านในหมู่บ้านเดียวกัน ทว่าวันเวลาที่ทอดยาวออกไป กลับไม่เคยทำให้หัวใจของผมห่างไกลออกจากเธอ
ผมหลงรักเธอ ใช่...ผมยอมรับ และมันเป็นรักข้างเดียว
"ขอดอกกุหลาบสวยๆ ไปประดับแจกันสักช่อหนึ่งค่ะ" รอยยิ้มเปิดฟ้าของเธอลอยมาอยู่ตรงหน้าอีกแล้ว
"เนื่องในโอกาสอะไรครับ" ผมนึกอยากถาม ปกติเธอไม่เคยออกมาหาซื้อดอกไม้เอง มีแต่สามีเธอเท่านั้นที่ชอบมาสั่งดอกไม้ในร้านบ่อยๆ
"ครบรอบวันแต่งงานค่ะ...ปีที่ห้า" ยิ้มกระจ่างตาเปิดกว้าง ผิวหน้านวลใยแดงระเรื่อขณะตอบผมเสียงใส
ผมชะงักนิดหนึ่ง ใจกระตุกวูบตามประสาคนไปแอบชอบผู้หญิงของคนอื่น แต่รอยยิ้มเปิดฟ้าตรงหน้าก็เข้าไปกุมหัวใจของผมเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ใจผมมันดื้อด้านเกินกว่าจะห้ามปรามไหว ผมจึงต้องปล่อยใจให้มีความสุขไปกับรอยยิ้มของเธอ
ยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงให้ พร้อมแถมกุหลาบสีชมพูดอกโตให้เธออีกหนึ่งดอก เธอเอียงหน้ามองอย่างประหลาดใจ
"ผมแถมให้ครับ"
พอผมบอก ดวงตาโตก็เปล่งประกายเจิดจรัส
"ขอบคุณค่ะ ที่จริงหวานชอบกุหลาบสีชมพูมากกว่าสีแดงนะคะ หวานว่ามันสวยดี จะแยกใส่ไว้ในแก้วน้ำต่างหาก ขอบคุณอีกครั้งค่ะ"
ร่างน้อยหายลับเข้าประตูบ้านตัวเองไป โดยมีสายตาอาลัยของผมมองตาม เธอไม่รู้เลยว่าในกุหลาบสีชมพูดอกนั้น ผมเอาหัวใจของตัวเองใส่เข้าไปด้วย
หลายวันต่อมา...
รถเก๋งคันงามเร่งเครื่องออกจากบ้าน มีร่างบอบบางของเธอวิ่งตามมาเกาะประตูรั้วบ้านยืนมอง เธอยืนมองนิ่งจนรถคันนั้นลับสายตาไป จึงค่อยหันหลังเดินเข้าบ้านเหมือนกับทุกครั้ง...แต่ครั้งนี้ผมเห็นน้ำตาเปื้อนใบหน้าเธอ
วันถัดมามีรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งเข้ามาจอด คนงานหลายคนช่วยกันขนของออกไปจากบ้านเธอ...เขาทิ้งเธอแล้ว
ผมไม่แปลกใจอะไร วันนี้ถึงยังไงก็ต้องมาถึง
ผู้ชายในบ้านเธอมักสั่งช่อดอกไม้ไปกำนัลผู้หญิงอีกคนในห้องชุดราคาแพง เขาหมิ่นน้ำใจเธอ ลงมือทำร้ายจิตใจภรรยาตัวเองอย่างแสนสาหัส ผู้หญิงคนนั้นในสายตาของเขาคงดีกว่า สวยและรวยกว่า แต่สำหรับผมแล้ว ผู้หญิงหน้าบ้านของผมคือที่หนึ่งในใจเสมอ ไม่ซุกซ่อนใครไว้อีก
ไม่รู้ตัวเลยว่ามายืนอยู่หน้าบ้านเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือถือดอกกุหลาบดอกหนึ่งมามอบให้ด้วย แต่คราวนี้มันเป็นสีแดง
ผมกดกริ่งหน้าบ้านเธอด้วยมือที่มั่นคงเพราะหัวใจของผมหนักแน่นพอ
เขาละมือจากเธอไปแล้วอย่างไม่เห็นถึงคุณค่า เหยียดเธอว่าโง่ แต่ผมจะคว้ามือเธอมากุมไว้ ถ้าหากเธอให้โอกาส
ผมสาบานว่าจะไม่ยอมให้เธอต้องเสียน้ำตาเพราะผมแม้สักหยดเดียว...