ผ้าพันคอรอเก้อละเมอรัก
ให้ตระหนักความจริงมิ่งมั่นหนอ
ชีพผจญสงครามทักถ้อยทอ
แล้วเกี่ยวขอดวงจิตพิษระทม

ผ้าพันคอผืนยาวก้าวไม่สวย
เลิกสำรวยสำราญเก็บเกี่ยวก้ม
น้อมรับความคิดเห็นเป็นปุ่มปม
พับขื่นขมใส่ตู้สู้ต่อไป

ชีวิตใครไม่ผิดไม่พลั้งพลาด
อยู่ที่ปาดช้ำทิ้งแล้วเหินใหม่
ต่อให้ตกร่วงร้าวกี่ครรไล
ก็จะขับขานไขฝันปักรอ

สิ่งประสบพบเพียงบทเรียนล้ำ
ค่าคมคำคมคิดไม่หลอกล่อ
ในความเจ็บมีความจริงนอนนิ่งรอ
เราค้นก่อต่อเติมพลังใจ

แม้มิได้เป็นดาว ณ หาวห้วง
เป็นแค่ดวงหิ่งห้อยคะนองไส
เศือกเถือกถลำบินบุ่มไป
เกือบจะไร้ลำพูกู่ก้องกราว

สำนึกดีมีอยู่รู้จักใช้
เลิกฝันใฝ่สิ่งผิดน้อมนำน้าว
เก็บปากคำสำรวมหายใจยาว
คงมีคราวสักวันฉันเติบโต

ผ้าพันคอพับแล้วพิศดูอีก
จะไม่ฉีกทึ้งทบกลบโมโห
โมหะจริตปลิดเปลื้องกิจสาบโซ
เก็บผูกโบว์ครั้งหนึ่งซึ้งคันพอ