ผมอยู๋กับแม่มาตั้งแต่เกิด จนอายุ 15 แม่ผมเสียไปเพราะเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ตั้งแค่ผมเกิดมาชีวิตครอบครัวผมไม่ดีเท่าไร อายุได้ประมาณ4-5 ขวบ พ่อแม่ผมก็ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ ผมรู้สึกกลัวพ่อ แล้วก็สงสารแม่เห้นแม่ร้องไห้ บ่อยๆ ผมได้แต่นั่งมอง จนผมอายุ 7ขวบ พ่อแม่ผมแยกทางกัน
แม่ผมพาผมย้ายออกไป เริ่มชีวิตใหม่ บ้านหลังเล็กๆ ผมตอนเด็กๆ ก็ไม่มีเพือน อย่าจะมีเพื่อนแต่ก็โดนลังเกลียด เพราะมีกลิ่นตัวตั้งแต่เด็กๆ
ไปใกล้ใครหน่อยเค้าก็ ด่าว่าตัวเหม็นบ้าง เป็นตัวหน้าลังเกลียดบ้าง  มีแต่แม่ของผมที่ไม่เคยพูดเลยสักคำ ผมชอบโดนพวกพี่ๆ แกล้งให้กลัว จน เป็นคนกลัวเสียงดังๆ ฟ้าร้องบ้าง ลมแรงๆก็กลัว แม่ผมก็คอยอยู่นอนกอดผม คอยปลอบ ผมตลอด ถึงผมจะมีกันแค่ 2 คนก็มีความสุขมากๆครับกับชีวิตแบบนี้ จนกระทั้ง ผม อายุ 15 แม่ผมเริ่มรู้สึกเหนื่อยง่าย หน้ามืดบ่อยๆ จนแม่ไปหาหมอ แล้วตรวจพบว่าเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมากๆที่รู้ว่าแม่ผมเป็นมะเร็ง ระยะสุดท้าย ผมนั่งร้องไห้ทุกคืน ถึงแม่จะบอกว่าอย่าร้องไห้เลย ลูก ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็นอนร้องไห้อยู่ทุกวัน พยายามร้องไห้ไม่ให้แม่เห็น กลัวแม่จะร้องไห้ไปด้วย ผมนอนกลัวทุกคืนกลัวว่าตืนมาจะไม่ได้นั่งคุยกับแม่ ทั้งชีวิตนี้ผมยังไม่ได้บวชให้เเม่เลย สำหรับผมมันเป็นช่วงเวลาที่สั่นมากที่ได้อยู่กับแม่ แบบใกล้ชิดกันทุกวัน แม่ผมได้แต่นอนผมก็คอยเช็คถังออกซิเจน แม่ผมเหนื่อยง่ายมากเดินก็ไม่ค่อยไหวแล้ว ผมก็นั่งร้องไห้ นะที่เห็นแม่เป็นแบบนี้ มันรู้สึกทรมาณมาก ที่ต้องเห็นคนที่เรารัก มาเป็นแบบนี้ พอผ่านไปอีก 1เดือน แม่ผมต้องไปทำคีโม แต่พอแม่ยิ่งทำแล้วแม่ผมก็ยิ่งแย่ลง พอกลับจากทำคีโม แม่ผมก็จะมีแผลในปากเยอะมาก กินอะไรไม่ค่อยได้เพราะเจ็บ กินอาหารรสจัดก็ไม่ได้
ได้แต่กินข้าวต้ม ผมสงสารแม่มาก พอผ่านไปอีก 1เดือน แม่ผมก็เริ่มไม่ค่อยรับรู้อะไรแล้ว จนแม่ผมอาการแย่มาก ก่อนเค้าจะจากผมไป เค้าลูบหัวผมแล้วยิ้มให้ แล้วจากนั้นแม่ผมก็ไม่ได้พูดไรอีกเลย จนตี3 แม่ผมก็เสียไปแล้ว ตอนนั้นรู้สึกสิ้นหวังมาก ทำอะไรไม่พูดจริงได้แต่กอดร่างแม่ ร้องไห้ไป แม่ผมอยู่ได้แค่  4เดือนหลังจากตรวจว่าเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย มีอายุแค่ 37 แม่ผมไม่สูบบุหรี่ กินแต่ของมีประโยชน์ เค้าไม่กินหมูไม่กินเนื้อไหม้ๆ เค้าจะคอยบอกผมตลอดว่าห้ามกินเด็ดขาด แต่แม่ผมกับต้องมาเป้นมะเร็ง ทุกวันนี้ผมก็ยังนอนร้องไห้อยู่ทุกวัน ผมพยายามอยากจะลืมให้ได้จริงๆแต่ก็ทำไม่ได้มันเจ็บปวดมากจริงๆ ภาพติดตาที่ต้องมาเห็นแม่อาการแย่ลงเลื่อยๆ ตอนนี้ผมอายุก็ 18 ปีแล้วผมก็ยังนอนร้องไห้อยู่ดี ถ้าชาติหน้าผมได้เกิดเป็นมนุษย์อีกสักครั้งผมอยากจะได้เกิดเป็นลูกแม่ อีกครั้ง อย่าจะบอกฝันดีแม่อีกสักครั้ง ช่วงเวลา 15 ปีเป็นชีวิตที่มีความสุขสำหรับผมมากๆ ใครมีแม่ก็ดูเเลท่านดีๆนะครับ ตอนนี้ผมเหลือแต่รูปของแม่ แถบไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ดูแลให้ดีๆนะครับสำหรับคนที่มีแม่ มีไรก็พูดกับท่านก่อนที่ท่านจะไม่อยู๋ให้เรานั่งคุย นอนกอด ได้บอกรักท่าน   ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ