ทุกวันนี้โลกเรามันก็เปลี่บนแปลงไปมาก บางทีมันก็อยู่ยากถ้าคุณไม่เข้มเเข็งพอ
-ก่อนอื่นเลยย ต้องบอกว่าผมเป็นคนที่อ่อนแอ่มากไม่ได้เข็มแข็งเหมือนที่ใครเขาว่า แต่จำเป็นต้องเข็มแข็งเพราะหน้าที่และบทบาทของผม ข้อเสียของมันก็คือ การที่เราเป็นคนเข้มแข็งจะไม่ค่อยมีใครสนใจ หรือถามว่า “ไหวรึป่าว” เขาก็จะไปสนใจคนที่ดูอ่อนแอ่มากกว่า บางทีมันก็น่าน้อยใจนะ เราก็เป็นคนเหมือนกันบางทีมันก็ไม่ไหวนะ
-ผมเป็นคนที่ึค่อนข้าง sensitive อ่อนไหว ต่อความรู้สึกง่าย ชอบเอาเรื่องเล็กๆ เก็บมาคิด ทั้งที่ไม่ควรเก็บเอามาคิดให้เหนื่อยใจ แต่เพราะผมเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อย ทำให้ผมเครียดไปกับเรื่องทุกอย่าง อย่างบางทีที่คาดหวังอะไร แล้วมันไปเป็นไปตามนั้นผมจะนอยหน่อยๆ ผิดหวังแบบ คิดมากว่าทำไม ถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแค่เรา เวลาเทลาะกับใครโคตรไม่สบายใจ ถึงแม่จะแบบเถียงๆด่าๆกัน แต่ก็แบบคิดมาก ไอเหี้* ต้องไปเคลียร์ให้ได้จะได้สบายใจสักที หรือ บางครั้งแชทไลน์ เวลาที่รอเพื่อนในกลุ่มตอบ แต่โดนเมิน //อันนี้คงเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ก็น้อยใจอ้ะ คิดมากไปอีก อยากจะleftกลุ่มเลยบางที มันจะเรียกร้องความสนใจไปอีกอ้ะสิ เห้อ ผมพยายามบอกตัวเองนะ “อย่าหวังไว้สูง ตกลงมามันเจ็บมาก แต่ก็ได้แต่คิด แต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ
-พูดถึงเรื่องเพื่อน แบบจริงๆแล้วผมก็มีเพื่อนนะ แต่ทำไมบ้างครั้งรู้สึกไม่สนิทจริงๆก็ไม่รู้ เห็นคนอื่นเขาสนิทกันผมก็แอบอิจฉา แอบน้อยใจนะบางที ผมทำอะไรผิดหรอ บ้างครั้งอยากสนิทกับใครเขาก็เหมือนไม่อยากสนิทด้วย โคตรเสียใจอ้ะ เอากลับไปคิดมาก ละก็นั้งดราม่าอีก เห้อ คงเป็นเพราะบุกคคลิกของผมมันคงอยากที่จะสนิทกับใคร ถ้าผมเข็มเเข็งพอ ก็คงทำใจและยอมรับมันได้ ขอโทษที่คุยไม่สนุกเหมือนคนอื่น 😢 //ต่อจากนี้อาจจะดูเหมือนว่าอวยตัวเอง แต่ผมเป็นคนที่ค่อนข้างแคร์เพื่อน หรือคนรอบข้าง ชอบช่วยเหลือคน แบบมีทุกอย่างที่ทุกคนต้องการ ใครไม่มีอะไรส่วนใหญ่จะมาถามหากับผม เพราะมันมีความรู้สึกที่ว่า “เราช่วยเขาไม่ได้” มันโคตรรู้สึกแย่อ้ะ โดยเฉพาะกับคนที่แคร์เป็นพิเศษ ทั้งๆที่เราอยากจะช่วย แต่กลับช่วยไม่ได้ มันน่าผิดหวังสุดๆ ผมเลยต้องมีทุกอย่างที่คนอื่นต้องการ พอหลังจากที่ผมหมดประโยชน์กลับพวกเขา พวกเขาก็จะไม่ทักหรือไม่ค่อยคุยกับผมเลย ไอเหี้* น้อยใจนะเว้ย การที่แคร์ใครมากๆ กลับทำให้ผมเสียใจ น้อยใจมากกว่าเดิมอีก บางทีผมก็อยากคิกที่จะเห็นแก่ตัว เคยขอว่าให้เราไม่รู้จักกัน แต่มันก็คงทำไม่ได้...
-เคยเห็นคนๆหนึ่งที่เขาสามารถอยู่ได้โดยลำพัง แบบไม่มีเพื่อนก็อยู่ได้ เขาไม่คิดมาก และไม่อะไรทั้งนั้น ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองได้โดยอิสระ ผมนี่โคยอิจฉาเขาเลยครับ เพราะผมทำไม่ได้ ผมไม่เข้มแข็งพอที่จะตัดใครออกไปจากชีวิต แต่กลับกลายว่ามีคนเข้าไปหาเขาเอง ผมว่าบางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม เพราะ “คนที่พยายามแต่ไม่ได้อะไร ส่วนคงไม่พยายามกลับได้ทุกสิ่งไป ” คืออะไร? เห้อออ บางครั้งก็แอบคิดว่า “การเป็นคนดีมันไม่เวิร์ค ” โลกนี้เลยมีคนชั่วไงครับ เพราะทำดีละมันไม่มีใครเห็น มีแต่ตอนตายเท่านั้นแหละ ที่พึ่งจะมารู้คุณค่า ความดี แต่มันก็สายไปแล้ว...
// ขอโทษด้วยถ้าหัวข้อกระเนื้อหากระทู้ไม่ตรงกัน ผมก็แค่เหนื่อยมาก อยากจะหาที่ระบาย ถ้าใครมีวิธีหรืออะไรดีๆ ก็เม้นตอบได้นะครับ ปล.ผมพึ่งอายุ 18 มันจำเป็นต้องเจออะไรหนักขนาดนี้มั้ยเนี่ยยย!!
หัวใจ ไม่เข้มเเข็งพอ ทำไงดีครับ
-ก่อนอื่นเลยย ต้องบอกว่าผมเป็นคนที่อ่อนแอ่มากไม่ได้เข็มแข็งเหมือนที่ใครเขาว่า แต่จำเป็นต้องเข็มแข็งเพราะหน้าที่และบทบาทของผม ข้อเสียของมันก็คือ การที่เราเป็นคนเข้มแข็งจะไม่ค่อยมีใครสนใจ หรือถามว่า “ไหวรึป่าว” เขาก็จะไปสนใจคนที่ดูอ่อนแอ่มากกว่า บางทีมันก็น่าน้อยใจนะ เราก็เป็นคนเหมือนกันบางทีมันก็ไม่ไหวนะ
-ผมเป็นคนที่ึค่อนข้าง sensitive อ่อนไหว ต่อความรู้สึกง่าย ชอบเอาเรื่องเล็กๆ เก็บมาคิด ทั้งที่ไม่ควรเก็บเอามาคิดให้เหนื่อยใจ แต่เพราะผมเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อย ทำให้ผมเครียดไปกับเรื่องทุกอย่าง อย่างบางทีที่คาดหวังอะไร แล้วมันไปเป็นไปตามนั้นผมจะนอยหน่อยๆ ผิดหวังแบบ คิดมากว่าทำไม ถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแค่เรา เวลาเทลาะกับใครโคตรไม่สบายใจ ถึงแม่จะแบบเถียงๆด่าๆกัน แต่ก็แบบคิดมาก ไอเหี้* ต้องไปเคลียร์ให้ได้จะได้สบายใจสักที หรือ บางครั้งแชทไลน์ เวลาที่รอเพื่อนในกลุ่มตอบ แต่โดนเมิน //อันนี้คงเป็นเรื่องส่วนตัว แต่ก็น้อยใจอ้ะ คิดมากไปอีก อยากจะleftกลุ่มเลยบางที มันจะเรียกร้องความสนใจไปอีกอ้ะสิ เห้อ ผมพยายามบอกตัวเองนะ “อย่าหวังไว้สูง ตกลงมามันเจ็บมาก แต่ก็ได้แต่คิด แต่ก็ทำไม่ได้จริงๆ
-พูดถึงเรื่องเพื่อน แบบจริงๆแล้วผมก็มีเพื่อนนะ แต่ทำไมบ้างครั้งรู้สึกไม่สนิทจริงๆก็ไม่รู้ เห็นคนอื่นเขาสนิทกันผมก็แอบอิจฉา แอบน้อยใจนะบางที ผมทำอะไรผิดหรอ บ้างครั้งอยากสนิทกับใครเขาก็เหมือนไม่อยากสนิทด้วย โคตรเสียใจอ้ะ เอากลับไปคิดมาก ละก็นั้งดราม่าอีก เห้อ คงเป็นเพราะบุกคคลิกของผมมันคงอยากที่จะสนิทกับใคร ถ้าผมเข็มเเข็งพอ ก็คงทำใจและยอมรับมันได้ ขอโทษที่คุยไม่สนุกเหมือนคนอื่น 😢 //ต่อจากนี้อาจจะดูเหมือนว่าอวยตัวเอง แต่ผมเป็นคนที่ค่อนข้างแคร์เพื่อน หรือคนรอบข้าง ชอบช่วยเหลือคน แบบมีทุกอย่างที่ทุกคนต้องการ ใครไม่มีอะไรส่วนใหญ่จะมาถามหากับผม เพราะมันมีความรู้สึกที่ว่า “เราช่วยเขาไม่ได้” มันโคตรรู้สึกแย่อ้ะ โดยเฉพาะกับคนที่แคร์เป็นพิเศษ ทั้งๆที่เราอยากจะช่วย แต่กลับช่วยไม่ได้ มันน่าผิดหวังสุดๆ ผมเลยต้องมีทุกอย่างที่คนอื่นต้องการ พอหลังจากที่ผมหมดประโยชน์กลับพวกเขา พวกเขาก็จะไม่ทักหรือไม่ค่อยคุยกับผมเลย ไอเหี้* น้อยใจนะเว้ย การที่แคร์ใครมากๆ กลับทำให้ผมเสียใจ น้อยใจมากกว่าเดิมอีก บางทีผมก็อยากคิกที่จะเห็นแก่ตัว เคยขอว่าให้เราไม่รู้จักกัน แต่มันก็คงทำไม่ได้...
-เคยเห็นคนๆหนึ่งที่เขาสามารถอยู่ได้โดยลำพัง แบบไม่มีเพื่อนก็อยู่ได้ เขาไม่คิดมาก และไม่อะไรทั้งนั้น ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองได้โดยอิสระ ผมนี่โคยอิจฉาเขาเลยครับ เพราะผมทำไม่ได้ ผมไม่เข้มแข็งพอที่จะตัดใครออกไปจากชีวิต แต่กลับกลายว่ามีคนเข้าไปหาเขาเอง ผมว่าบางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม เพราะ “คนที่พยายามแต่ไม่ได้อะไร ส่วนคงไม่พยายามกลับได้ทุกสิ่งไป ” คืออะไร? เห้อออ บางครั้งก็แอบคิดว่า “การเป็นคนดีมันไม่เวิร์ค ” โลกนี้เลยมีคนชั่วไงครับ เพราะทำดีละมันไม่มีใครเห็น มีแต่ตอนตายเท่านั้นแหละ ที่พึ่งจะมารู้คุณค่า ความดี แต่มันก็สายไปแล้ว...
// ขอโทษด้วยถ้าหัวข้อกระเนื้อหากระทู้ไม่ตรงกัน ผมก็แค่เหนื่อยมาก อยากจะหาที่ระบาย ถ้าใครมีวิธีหรืออะไรดีๆ ก็เม้นตอบได้นะครับ ปล.ผมพึ่งอายุ 18 มันจำเป็นต้องเจออะไรหนักขนาดนี้มั้ยเนี่ยยย!!