อยู่ดีๆผมก็คิดถึงรอยยิ้ม ของเธอคนนั้น แต่เราสองคนไม่เคยรู้จักกัน
ผมได้พบเธอมาสักระยะหนึ่ง เธอน่าจะเป็นนักศึกษา ผมพบเธอที่ MRT ตลาดบางใหญ่ (ผมต้องขึ้นที่นั่น) แน่นอนธอต้องขึ้นมาจากสถานีบางไผ่ เวลาประมาณ8:30-8:40 เกือบทุกๆวัน. เธอจะลงที่สถานีบางรักน้อยท่าอิฐเกือบทุกครั้ง
ครั้งแรกที่ผมเจอ5555 เธอน่ารักมากกกกกกกกกกก แน่นอนว่าเธอไม่เห็นผม แต่ผมก้ทำได้แค่แอบมองเธอไกลๆ อ้อ เธอเคยใส่เสื้อช็อปด้วยไม่ชัวร์ว่าสีอะไร(เมื่อวันก่อนเสื้อโปโลชมพูสกรีนbizcom)จนผ่านไปสักระยะนึง ผมก้แอบมองเธอนั่งเล่นโทรศัพท์ไกลๆเช่นทุกวัน "แย่แล้ว" เธอหันมาเจอพอดี เธอก็ปกติผมนี่สิ "เขินระดับ7" แต่ก้ยังนิ่งไว้จนถึงสถานี"บางรักน้อยท่าอิฐ" ประตูเปิดเธอเดินออกมา ระหว่างที่เธอกำลังเดินไปยังบันใดลงข้างล่าง"เธอหันมายิ้ม" ยิ้มอะยิ้มแบบส่งอะไรบางอย่างให้ ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ บวกกับความ"เขินระดับ10" ความรู้สึกเหมือนมีแฟนเลยอะ555555(บ้าไปแล้ว) ผมก็คิดว่าผมเข้าข้างตัวเองนะแต่คุณพระคุณเจ้า เธอทำแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน เวลาสั้นๆระหว่างเธอเดินจากท้ายโบกี้1ด้านนอกขณะประตูเปิดจนเสียง"อีกสักครู่ประตูกำลังจะปิดครับ"จนรถออกจากชานชลา เธอจะหันมามองและยิ้มให้กันจนระยะสายตาเราคลาดกัน มันไวมากๆช่วงเวลานั้น ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกผมเองนั้นไม่ได้เหมาะสมควรกับเธอเลยผมจึงยังไม่กล้าลงไปทักทายหรือทำความรู้จักมากกว่านี้ ผมกลัวครับ กลัวว่ามันไม่ใช่แบบที่ผมคิดไว้ กลัวว่าเธอจะหายไป ผมคงจะมีความสุขกว่าหากว่าผมได้อยู่แบบนี้แล้วเธอไม่หายไป ผมไม่รู้ว่าเธอคือใคร ผมไม่รู้ว่าผมจะได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกมั้ย เธอจะเรียนจบเมื่อไหร่ เลิกนั่งmrtวันไหน และที่สำคัญ เธอคิดแบบที่เราคิดไหม. หรือเราคิดไปเองทั้งหมด .. .
วันจันทร์ที่ฉันรอ.. .
อยู่ดีๆผมกคิดถึงรอยยิ้มของเธอคนนั้น แต่เราสองคนไม่ได้รู้จักกัน
ผมได้พบเธอมาสักระยะหนึ่ง เธอน่าจะเป็นนักศึกษา ผมพบเธอที่ MRT ตลาดบางใหญ่ (ผมต้องขึ้นที่นั่น) แน่นอนธอต้องขึ้นมาจากสถานีบางไผ่ เวลาประมาณ8:30-8:40 เกือบทุกๆวัน. เธอจะลงที่สถานีบางรักน้อยท่าอิฐเกือบทุกครั้ง
ครั้งแรกที่ผมเจอ5555 เธอน่ารักมากกกกกกกกกกก แน่นอนว่าเธอไม่เห็นผม แต่ผมก้ทำได้แค่แอบมองเธอไกลๆ อ้อ เธอเคยใส่เสื้อช็อปด้วยไม่ชัวร์ว่าสีอะไร(เมื่อวันก่อนเสื้อโปโลชมพูสกรีนbizcom)จนผ่านไปสักระยะนึง ผมก้แอบมองเธอนั่งเล่นโทรศัพท์ไกลๆเช่นทุกวัน "แย่แล้ว" เธอหันมาเจอพอดี เธอก็ปกติผมนี่สิ "เขินระดับ7" แต่ก้ยังนิ่งไว้จนถึงสถานี"บางรักน้อยท่าอิฐ" ประตูเปิดเธอเดินออกมา ระหว่างที่เธอกำลังเดินไปยังบันใดลงข้างล่าง"เธอหันมายิ้ม" ยิ้มอะยิ้มแบบส่งอะไรบางอย่างให้ ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ บวกกับความ"เขินระดับ10" ความรู้สึกเหมือนมีแฟนเลยอะ555555(บ้าไปแล้ว) ผมก็คิดว่าผมเข้าข้างตัวเองนะแต่คุณพระคุณเจ้า เธอทำแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน เวลาสั้นๆระหว่างเธอเดินจากท้ายโบกี้1ด้านนอกขณะประตูเปิดจนเสียง"อีกสักครู่ประตูกำลังจะปิดครับ"จนรถออกจากชานชลา เธอจะหันมามองและยิ้มให้กันจนระยะสายตาเราคลาดกัน มันไวมากๆช่วงเวลานั้น ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกผมเองนั้นไม่ได้เหมาะสมควรกับเธอเลยผมจึงยังไม่กล้าลงไปทักทายหรือทำความรู้จักมากกว่านี้ ผมกลัวครับ กลัวว่ามันไม่ใช่แบบที่ผมคิดไว้ กลัวว่าเธอจะหายไป ผมคงจะมีความสุขกว่าหากว่าผมได้อยู่แบบนี้แล้วเธอไม่หายไป ผมไม่รู้ว่าเธอคือใคร ผมไม่รู้ว่าผมจะได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกมั้ย เธอจะเรียนจบเมื่อไหร่ เลิกนั่งmrtวันไหน และที่สำคัญ เธอคิดแบบที่เราคิดไหม. หรือเราคิดไปเองทั้งหมด .. .
วันจันทร์ที่ฉันรอ.. .