โอ้ว่าหทัยเอ๋ย       ดุจเคยมิศานต์สุข
ยังคงระทมทุกข์       ดุจถึงนิคาลัย
แต่ก่อนบ่โศกนาน       ดุจกาฬวาตให้
สุดท้ายมลายไป       ดุจสรวลระรื่นดี
บัดนี้ก็กลับคิด       ดุจผิดมโนพี่
ที่จาระไนมี          ดุจจำมิลืมเลย

แต่งโดยใช้ อินทรวิเชียรฉันท์
//บางครั้งก็กลัวที่จะมีความรักครั้งใหม่...กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
//ผิดพลาดอย่างไรขออภัยครับ