🥀
กาสะลอง ล่องพ้น ร่วงหล่นพื้น
เปลี่ยววันคืน คว้างนาน สะท้านเหงา
ลมหนาวโกรก โบกโบย บางโชยเบา
ลอยเคว้งเคล้า คลอคะนึง ถึงน้องนาง
โปรยรักกรุ่น อุ่นไอ จากใจอ้าย
เฉกผ้าฝ้าย ฟ่องพรม หุ้มห่มร่าง
เฮือนแก้วใด ไม่งามเท่า เจ้าสะอาง
มอบความดี มิสร่าง มิจางเจือ
บ่มีเพชร เก็จพลอย พันร้อยเกี่ยว
แต่หนุนเหนี่ยว นำธรรม สุขล้ำเอื้อ
คุ้มภัยยาม คร้ามครั่น ทุกข์สั่นเครือ
วนเวียนเยื่อ ยองใย ยามใจตรม
เชื่อมั่นรัก สลักเชื่อม มิเสื่อมสลาย
แม้นทางปลาย ไป่อยู่ สร้างคู่สม
ทุกกาลเวลา หาพรากไม่ เลือนหายจม
แม้นสิ้นลม แล้วเพียงตัว ใช่หัวใจ
รักปานใด ในสุดท้าย กลายถ่านเถ้า
โลภโกรธหลง ฤๅเล่า พลัดเราไฉน
ระทมครวญ มวลกายา ลาล่วงไป
ฝังตรึงจิต จาบัลย์ไห้ ใจอาวรณ์
ดุจสุริเยศ เฉดแสง แห่งรักหวน
เอมอบอวล อุ่นอัง ดั่งภัสสร
รอนแรมพบ ภพชาติใด ไกลขจร
โศกดวงมอญ ไหม้หม่น ท้นความจำ
ในกองฟอน ห่อนเหลือ เทือธุลีฝุ่น
แหลกลาญปรก เป็นจุณ หมุนรอบฉนำ
บ้านเปลเคย เขนยเคียง เรียงรายงำ
ร้างภมร มาลย์เฉาช้ำ ร่ำโรยรา
เชื่อว่ารัก จักครอง เราสองทั้ง
เป็นเบื้องหลัง ล้วนสุขเศร้า เนาโหยหา
เธอไม่เคย จากไปไหน ใจสัญญา
สุดนับคณา ตราบสิ้น ดินฟ้ามลาย
🥀
🥀
🤍 ภวังค์จิต 🤍
เปลี่ยววันคืน คว้างนาน สะท้านเหงา
ลมหนาวโกรก โบกโบย บางโชยเบา
ลอยเคว้งเคล้า คลอคะนึง ถึงน้องนาง
เฉกผ้าฝ้าย ฟ่องพรม หุ้มห่มร่าง
เฮือนแก้วใด ไม่งามเท่า เจ้าสะอาง
มอบความดี มิสร่าง มิจางเจือ
แต่หนุนเหนี่ยว นำธรรม สุขล้ำเอื้อ
คุ้มภัยยาม คร้ามครั่น ทุกข์สั่นเครือ
วนเวียนเยื่อ ยองใย ยามใจตรม
แม้นทางปลาย ไป่อยู่ สร้างคู่สม
ทุกกาลเวลา หาพรากไม่ เลือนหายจม
แม้นสิ้นลม แล้วเพียงตัว ใช่หัวใจ
โลภโกรธหลง ฤๅเล่า พลัดเราไฉน
ระทมครวญ มวลกายา ลาล่วงไป
ฝังตรึงจิต จาบัลย์ไห้ ใจอาวรณ์
เอมอบอวล อุ่นอัง ดั่งภัสสร
รอนแรมพบ ภพชาติใด ไกลขจร
โศกดวงมอญ ไหม้หม่น ท้นความจำ
แหลกลาญปรก เป็นจุณ หมุนรอบฉนำ
บ้านเปลเคย เขนยเคียง เรียงรายงำ
ร้างภมร มาลย์เฉาช้ำ ร่ำโรยรา
เป็นเบื้องหลัง ล้วนสุขเศร้า เนาโหยหา
เธอไม่เคย จากไปไหน ใจสัญญา
สุดนับคณา ตราบสิ้น ดินฟ้ามลาย