เปิบข้าวทุกคราวคำ                  จงสูจำเป็นอาจิณ
                เหงื่อกูที่สูกิน                         จึงก่อเกิดมาเป็นคน
                ข้าวนี้น่ะมีรส                             ให้ชนชิมทุกชั้นชน
                 เบื้องหลังสิทุกข์ทน                และขมขื่นจนเขียวคาว
                จากแรงมาเป็นรวง                  ระยะทางนั้นเหยียดยาว
                จากรวงเป็นเม็ดพราว            ล้วนทุกข์ยากลำเค็ญเข็ญ
             เหงื่อยหยดสักกี่หยาด           ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
                  ปูดโปนกี่เส้นเอ็น                   จึงแปรรวงมาเปิบกัน
                 น้ำเหงื่อยที่เรื่อแดง             และนำแรงอันหลั่งริน
                 สายเลือดกูทั้งสิ้น                   ที่สูซดกำซาบฟัน

      บทกวีนี่กินใจมาก 😢😢😢😢