ทุกข์ของชาวนาในบทกวี
                                                            เปิบข้าวทุกคราวคำ                      จงสูจำเป็นอาจิณ
                                             เหงื่อกูที่สูกิน                       จึงก่อเกิดมาเป็นคน
                                             ข้าวนี้น่ะมีรส                       ให้ชนชิมทุกชั้นชน
                                             เบื้องหลังสิทุกข์ทน                       และขมขื่นจนเขียวคาว
                                             จากแรงมาเป็นรวง                       ระยะทางนั้นเหยียดยาว
                                             จากกรวงเป็นเม็ดพราว                       ส่วนทุกข์ยากลำเค็ญเข็ญ
                                             เหงื่อหยดสักกี่หยาด                       ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
                                             ปูดโปนกี่เส้นเอ็น                       จึงแปรรวงมาเปิบกิน
                                             น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง                       และน้ำแรงอันหลั่งริน
                                             สายเลือดกูท้งสิ้น                       ที่สูชดกำชาบฟัน