เปิบข้าวทุกคราวคำ    จงสูจำเป็นอาจิณ
           เหงื่อกูที่สูกิน            จึงก่อเกิดมาเป็นคน

           ข้าวนี้น่ะมีรส            ให้ชนชิมทุกชั้นชน
           เบื้องหลังซิทุกข์ทน    และขมขื่นจนเคียวคาว

           จากแรงมาเป็นรวง       ระยะทางนั้นเหยียดยาว
           จากรวงเป็นเม็ดพราว    ล้วนทุกข์ยากลำบากเข็ญ

           เหงื่อหยดสักกี่หยาด    ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น
            ปูดโปนกี่เส้นเอ็น        จึงแปรรวงมาเป็นกิน

            น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง    และน้ำแรงอันหลั่งริน
            สายเลือดกูทั้งสิ้น    ที่สูซดกำซาบฟัน
                                                                                             
                                                         ....จิตร  ภูมิศักดิ์.....