รู้สึกตัวเองจิตใจอ่อนแอมาก ไม่เข้มแข็งยังไงไม่รู้ ไม่มีคนเคียงข้าง ทุกวันนี้มีแค่แม่ ดูออกค่ะว่าแม่รัก รักหนูมาก แต่เหมือนเราไม่เข้าใจกันเท่าที่ควร เวลามีอะไรบางอย่างหนูก็จะไม่ค่อยบอกแม่ จริงๆอยากให้แม่เป็นที่ปรึกษาสำหรับทุกอย่าง แต่เคยลองพูดเหมือนแม่ไม่ได้ทำตัวเป็นที่ปรึกษา แม่เหมือนคอยจะด่ามากกว่าให้กำลังใจหลังจากนั้นก็เลยไม่ค่อยได้พูดเวลามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แล้วไม่นานมานี้พี่ที่รู้จักคือสนิทกันมากค่ะ เหมือนพี่ร้องแท้ๆเลยพึ่งมาจากไป ทำใจยังไม่ค่อยได้ แต่เราไม่เคยบอกเรื่องนี้กับแม่เลน เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเสียใจเรื่องพี่เค้า เค้าไม่รู้ว่าเราร้องไห้ แล้วเมื่อวานเราไปเที่ยวต่างตังหวัดไปเยี่ยมครอบครัว คุณตา คุณยาย ป้า ลุง ญาติๆ ลูกของป้าของลุงที่เราสนิทก็จะมาเล่นกับเรา เราสนิทกับพี่2คนลูกของป้ากับลุง เรารักเค้ามาก คนนึงเป็นผญ. คนนึงเป็นผช. จนบางทีเราคิดว่าเราแอบชอบพี่ชายตัวเอง(ญาตินี่แหละค่ะของเรียกเป็นพี่ชานเพราะก็มีศักดิ์แทบเป็นพี่ชาย//ส่วนพี่ผญ.ขอเรียกเป็นพี่สาว) คือดราห่วงพี่2คนนี้มาก แต่ส่วนตัวแล้วจะห่วงพี่ชายมากที่สุด ไม่รู้ทำไม ยิ่งเวลาเล่นกับเค้าเรารู้สึกดีมาก แล้วเมื่อสงกรานต์คือเราโดนรุมช่ะพี่เค้ามาบอกอย่าทำๆ เรารู้สึกดีแบบมีคนเป็นห่วงเรา ส่วนพี่สาวเราห่วงเค้ามาก ยิ่งรู้ว่าเค้ากำลังจะแต่งงาน เค้าบอกถ้าแต่งก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านแฟน มันแบบเสียใจไม่อยากให้ไป เหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกหรือไม่โอกาสที่จะเจอกันมันก็ยาก แล้วนี่ปกติเราจะเล่นกับพี่ชายเราเวลาไปบ่อยมาก ช่วงนี้สงกรานต์เค้าก็จะไปอยู่กับเพื่อน แทยไม่ได้เจอ ได้เจอแค่วันเดียว ปกติก็จะอยู่ให้แกล้งตลอด คือเรานอยด์ๆ เค้าที่ไม่ยอมอยู่ให้เราหยอก เพราะว่านานๆทีไป แล้งเรารักพี่เค้ามาก คือพี่สาวกัยพี่ชายของเรา2คนนี้อยู่ต่างจังหวัด ปีนึงได้เจอครึ่งนึง ก็เลยอยากมีเวลาเล่นด้วยกันนานๆ กับพี่สาวครั้งนี้เราได้เล่นเต็มที่ แต่กับพี่ชายเราแทบตะไม่ได้เล่นเลย พอจบสงกรานต์เค้าก็มีงาน พอตอนเราจะกลับเราแบบเคว้งคว้าง ไหนจะเสียใจเรื่องพี่ที่รู้จักเสีย แล้วต้องกลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม มันทำให้หนูคิดว่าระบายกับใครก็ไม่ได้ คือทุกวันนี้หนูไม่กล้าคุยกับแม่เลยถ้าเป็นเรื่องทุกข์ใจถ้าคุยก็คุยแต่เรื่องที่มีความสุข ทุกๆปีเราเกือบจะร้องไห้ตามพี่เรา2คนนี้ทุกครั้ง แต่พอกลับมาจริงๆเราก็อยู่ได้ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่+กับที่พี่ที่รู้จักเราเสีย เราเลยคุมตัวเองไม่ได้ ถามคัวเองเป็น100ครั้งว่า ทำไมเราคุยกับแม่เหมือนคนอื่นไม่ได้ ทั้งๆที่เราเปิดใจอยากคุยมาตลอด แต่แม่กลับปิดโอกาสทุกครั้ง เรามีแม่อยู่คนเดียวเป็นลูกคนเดียว เวลาแม่ไปทำงานเราก็จะอยู่บ้านคนเดียว แต่นี่เรากลับต่างจังหวัดเราเจอคนเยอะแนะแล้วเราก็กลับมาอยู่กับตัวเอง เราไม่อยากกลับมาบ้านเราเลย เราอยากอยู่กับพี่เรา เราอยากอยู่กับตายาย อยากอยู่ที่นั่น แต่มันเลือกไม่ได้ ตอนนี้เราเป็นอะไรไม่รู้ เหมือนทุกอย่างมันตกอยู่ที่เรา ความรู้สึกของเราทุกวันนี้คืออะไร เราเหงาหรอ เราอยู่คนเดียวมากเกินไป เราไม่มีพี่น้อง เลยทำให้เราไม่สามารถพูดคุยกับใครได้ ยิ่งคิดสมองยิ่งจะแตก รู้สึกจิตใจอ่อนแอ เรารู้ตัวเองว่าเราคิดมาก เราเหมือนเราตะเป็นบ้าเลย ปวดหัวไปหมด เราคิดถึง เราอ่อนแอเกินไป เราเป็นอะไรกันแน่ ช่วยให้กำลังใจ ให้คำปรึกษาเราที หรือเราควรไปพบหมอ เราเหมือนจะเป็นบ้าเลยทุกคน 😂
จิตใจอ่อนแอทำไงดีคะ? ไม่ไหวแล้ว