สวัสดีค่ะ , เราชื่อ ก.นะ (นามสมมุติ) ตอนนี้เราอายุ 23 แล้นะ เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อก่อนตอนเรายังไม่เข้ามหาลัยตอนนั้นพ่อเรายังอยู่ ทุกอย่างมันก็ดีไปหมด จนวันนึงพ่อเราป่วยไม่สบายเป็นโรคมะเร็ง หมดเงินรักษาไปเยอะมาก จนต้องขายบ้านไป แล้วย้ายมาอยู่บ้านเช่าอีกจังหวัดนึงเพื่อมารักษาตัว ซึ่งจังหวัดนั้นก็เป็นจังหวัดเดียวกับที่เราได้มหาวิทยาลัย แม่ก็ย้ายมาทำงานด้วย เราเรียนอยู่ได้ประมาณ 1 ปี กว่าตอนนั้นเราก็พักอยู่หอ พักในมหาลัยกับเพื่อน พ่ออยากให้กลับมาอยู่บ้านที่พ่อเช่าด้วยกัน ตอนนั้น เราก็ยังสนุกอยู่กับการได้อยู่กับเพื่อนด้วยอีกอย่างคณะที่เราเรียนมันก็ค่อนข้างยากอยู่ถ้าเราไม่อยู่กับเพื่อนเราก็คงจะไม่รู้เรื่องจิงๆ แล้วเราก็ไปๆ กลับๆ บ้านกับหอพัก เมื่อก่อนเราสนิทกับพ่อมาก กับเเม่แทบไม่ค่อยคุย ไม่กล้าด้วยเพราะเราคิดไปเองว่าแม่เราดุ แต่จริงๆแล้วแม่เราเป็นคนปากร้ายใจดี แต่พ่อเราใจดีกว่าเราเลยติดพ่อ อยู่แต่กับพ่อมากกว่า แต่พอเราขึ้นมหาลัย เราได้อยู่กับพ่อน้อยมาก ด้วยทั้งกิจกรรม ทั้งเรียน ทั้งเพื่อน หลาายๆอย่างเลย จนมาถึงวันที่พ่อเราเสีย เรายังรู้สึกผิดอยู่กับตัวเองเลยว่าเราทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอเลย แต่มันสายไปแล้ว เราทำใจไม่ได้ ที่จะอยู่ที่เดิม เราตัดสินใจ มาเรียนที่ใหม่ มาคนเดียวทั้งๆที่ไม่มีเพื่อนเลยซักคน มาเริ่มใหม่ ที่กรุงเทพ เรากู้เรียน เรียนคณะที่ตัวเองฝันว่าอยกจะเรียน สุดท้ายมันก็ไม่ใช่อีก เพราะค่าใช้จ่ายมันเยอะมาก ถึงจะกู้เรียนแต่อุปกรณ์การเรียน ต้องซื้อเองทั้งหมด เราไม่อยากให้แม่ลำบากมากกว่านี้ เราเลยโทรคุยกับแม่ เราตัดสินใจว่าจะลาออก แล้วไปเรียนราม + หางานทำด้วยช่วยแม่ เพราะแม่ก็ลำบาก ตั้งแต่วันที่พ่อเสีย เรามีพี่สาวนะ แต่เหมือนเราจะขัดแย้งกันตลอดทะเลาะกันใหญ่โตตลอดถ้าอยู่ด้วยกันซักพัก  เลยไม่ได้คุยกัน พี่สาวเราแต่งงานแล้วแต่ก็ยังไม่มีลูกนะ แต่พี่สาวเราไปอยู่บ้านแฟนเค้า เราเลยบอกแม่ว่ามาหางานทำที่กรุงเทพมั้ยมาอยู่ด้วยกันกับเรา สองคน เพราะเราก็ไม่เหลือใครแล้วนอกจากแม่ แม่เราก็อายุมากแล้ว แล้วเราก็ตัดสินใจที่จะลาออกจากคณะนั้น แม่เราก็มาอยู่กับเรา หางานทำ ได้ช่วงนึงเงินทั้งเราและแม่ เหลือยุแค่ 500 บาทสองคน เราก็ไม่รู้จะทำยังไงแม่เลยโทรไปขอเงินพี่สาว พี่สาวเราก็บอกแม่ว่ามันก็ไม่มีเหมือนกันแต่ก็โอนมาให้นะ อีก 500 บาท ตอนนั้นเรากับแม่อยู่กันแบบประหยัดมาก (ในใจลึกๆนะ เราก็คิดน้อยใจพี่เราเหมือนกัน ว่ามันได้เรียนจบได้ทำงานบ้านก็ไปอยู่บ้านแฟนค่าสินสอดอะไรตอนที่แต่งงานก็ไม่ได้มีให้แม่เลย ทำไมพี่เราใจร้ายแบบนี้ พี่เราเคยทะเลาะว่าแม่ ว่าแม่ตามใจเราเกินไป แต่พี่สาวเรามันก็ไม่เคยรู้หรอก ว่าชีวิตเราเจออะไรบ้างแม่เจออะไรบ้างทำไมแม่ถึงตามใจทำไมแม่ถึงอยากมาอยู่ด้วยกันกับเรา แต่ก็ช่างเถอะจะไปว่าเค้าก็ไม่ได้) จนแม่ได้งานทำ  แม่ไปเป็นแม่บ้าน ส่วนเราก็ได้ทำงานในห้างทำเป็นพาร์ทไทม์ เราก็สงสารแม่นะ คนแก่ๆ ต้องขึ้นรถเมล์ไปทำงานไกลๆ เรายังรู้สึกผิดเลยว่าเราไม่น่าพาแม่มาลำบากเลย จนเราได้สมัครเรียนที่ราม เอาจริงๆพอได้เรียนนะ เราแทบไม่อยากไปเรียนเลย ไม่ใช่ว่า มหาลัยรามไม่ดีนะ  มหาลัยคือดีมาก ให้โอกาสคนที่อยากจะเรียนและต้องทำงาน แต่มันอยุ่ที่ตัวเราเอง เราไปไม่ไหว ทั้งทำงานทั้งเรียน เพราะเราไม่เคยทำมาก่อน แล้วเราก็ไม่ไปเรียนอีก ทำงานอย่างเดียว จนมันถึงจุดนึง เราบอกแม่ว่าขอกลับไปเรียนที่มหาลัยเดิมนะ แต่จะย้ายคณะ แม่ก็โอเค แม่ก็ดีใจที่เราอยากกลับไปเรียน เราก็หางานให้แม่ใหม่ มาทำบัญชีที่หอพักรามแห่งนึง เจ้าของเค้าใจดีมากให้แม่พักที่หอได้ จ่ายแต่ค่าน้ำค่าไฟ แต่ไม่ได้ทำแค่บัญชีนะ ต้องทำความสะอาดห้องพัก ช่วยเค้าจัดโน่นจัดนี่ แต่แม่ก็บอกว่ามันยังดีกว่าที่ต้องนั่งรถไปทำงานไกลๆแล้ว  เราก็ได้กลับมาเรียนใหม่ ต้องเรียนเก็บหน่วยกิตไปโชคดีที่เรายังทำเรื่องลาออกจากมหาลัยยังไม่เสร็จดี ก็เลยพอคุยกันได้แล้วทำเรื่องย้ายคณะ ก็เรียนมาจนถึงตอนนี้ เรารู้สึกโอเคมากับคณะนี้ เราก็ได้ ไปๆกลับๆ  กับหอพักที่เราอยู่ กับหอแม่เราที่แม่ทำงาน วันนั้นเราบอกแม่ว่าจะกลับไปหา แล้วแม่ก็ออกมาทำธุระพอดีเลยนัดกันที่สายใต้ใหม่ ว่าจะกลับไปรามพร้อมกัน แต่แม่เส็ดธุระก่อน แม่โทมาว่าแม่กลับไปก่อนนะ เราก็โอเคกับเเม่เพราะตอนนั้นเรายังไม่เลิกเรียน จนมาตอนเย็น เราเลิกเรียนเราเหนื่อยเราเลยโทรหาแม่ว่ากลับพรุ่งนี้นะ แม่ก็โอเค  จนพอตกค่ำ พี่ที่หอโทมา บอกเราว่าแม่เป็นอะไรไม่รู้ อ้วกแล้วหมดสติไป เค้าเลยพาแม่ไปส่ง รพ. เราก็เลยบอกแฟนว่าให้ไปส่งหน่อย เพราะถ้าเราไปรถตู้ อีกนานมากกว่าจะถึงเพราะวันนั้นรถติดมาก เรากับแฟนไปหาแม่กับมอเตอไซด์ พอไปถึงเค้าบอกเราว่าแม่เส้นเลือดในสมองแตก ตอนนั้นเราไม่รู้เลยง่าเราควรทำไง เราไม่มีญาติอยู่ที่นี่ มีแค่เรากับแม่ เราเลยโทบอกพี่สาวหลังจากไม่ได้คุยกันไม่ได้ติดต่อกันนานมาก พี่เราก็ขึ้นเครื่องมาในอีกวัน ก็ทำเรื่องย้าย รพ.ให้แม่ เพราะ รพ.เอกชนพี่เราเบิกไม่ได้ อีกอย่างเจ้านายแม่ เค้าบอกว่าเค้ายังไม่ได้ทำประกันสังคมให้ แต่โชคยังดี แม่ไม่ต้องผ่าตัด แม่ก็ฟื้นขึ้นมาเร็วมากหลังจากที่หลับไปเลยเต็มๆ 2 วัน ตอนนั้นเรากลัวแม่จะจากเราไปมาก เราเครียดมากจิงๆ เราก็มีแฟนเราที่คอยอยู่ข้างๆแล้วพี่เราก็ต้องกลับไปทำงานเราไปเฝ้าแม่ทุกวันจนแม่อาการดีขึ้น เพราะ รพ.ไม่ให้อยู่นอนเฝ้า ทางรพ.เค้าดูแลให้เอง แฟนเราก็ไปเป็นเพื่อนเราทุกวัน จนหมอบอกให้แม่กลับบ้านได้ แต่นั้นก็เป็นปัญหาอีก แม่จะไปอยู่ที่ไหน บ้านก็ขายไปแล้ว ที่ทำงานเค้าก็คงไม่ให้อยู่แล้วเพราะทำงานให้เคา้ไม่ได้ พี่ก็เลยพาแม่กลับไปอยู่ พี่เช่าบ้าน ให้แม่  จนเราก็อยู่ที่นี่คนเดียว ส่วนเรื่องเงิน น้าก็ต้องเป็นคนส่งให้เรา พี่สาวก็ให้เราบ้างช่วงแรกๆ แต่ก่อนนั้นพี่เราบอกให้เราลาออก มาอยู่ดูแลแม่
ใจนึงเราก็อยากลาออกนะ อีกใจนึงเราก็อยากเรียนให้จบเหมือนคนอื่นเค้า แต่ยังโชคดีน้าบอกให้เราเรียนต่อ แล้วน้าก็ส่งเงินให้ใช้บ้างเราได้จาก กู้เรียนมาบ้าง แต่เราก็ไม่กล้าขอน้าเวลาเงินใกล้จะหมด ส่วนพี่เราก็บอกไม่มี ให้ เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวตอนนี้ แต่วันไหนเราไม่มีจริงๆ แฟนเราก็จะดูแล แต่แฟนเราก็เรียนอยู่เหมือนกัน เราก็ไม่อยากรบกวนมาก จนตอนนี้ แม่อาการดีขึ้นมาก เราหางานทำได้แต่ยังไม่รู้ว่าผลจะเป็นยังไงเค้าจะรับเราทำงานไหม ต้องรออาทิตย์หน้า เราเครียดนะ เราไม่อยากเป็นภาระใครเลยอะ ถ้าเราขอน้า เราก็กลัวว่าเค้าจะหาว่าเราใช้เงินเก่ง สมมติเค้าโอนให้ใช้ 1500 เค้าก็จะทักมาถามเองว่าเงินหมดหรือยัง แล้วเค้าก็จะโอนมาให้ แต่ตอนนี้ ผ่านมาอาทิตกว่าแล้ว น้าไม่ได้ทักมาถาม เราก็ไม่กล้าไปขอเค้า ถ้าเราไปขอเค้า เค้าก็จะถามว่าพี่ไม่โอนให้บ้างหรอ พอถ้าเราบอกว่าไม่โอน ยายก็จะชอบโทรไปว่าพี่ ว่าทำไมให้น้าส่งให้เราคนเดียว ทำไมไม่ส่งห้เราบ้าง แล้วพี่ก็จะชอบโทมาบอกให้เราลาออก ให้เราไปหางานทำแถวบ้านให้มาอยู่กับแม่ เราก็เครียดนะ เราก็ไม่ได้อยากจะเป็นภาระให้ใครหรอก เราไม่รู้ว่าเราต้องทำยังไงต่อไป ก้ได้แต่รองานให้เค้ารับสมัคร ส่วนแฟน ตอนนี้แฟนเรากลับบ้านไปหาญาติ ไปตั้งแต่วันที่10 บอกจะกลับวันที่ 13 เพราะเป็นห่วงเราเพราะเราไม่กล้าโทรไปขอเงินน้า แต่แล้วก็มาถามเราว่าน้าโอนให้รึยัง เพราะ ว่าวันที่14 ป้าแฟนเค้าจะกลับไปที่บ้าน ก็อยากอยู่เจอป้าก่อน แต่แฟนก็บอกว่าไม่เปนไร จะกลับมาพรุ่งนี้ เลยเพราะกลัวเราไม่มีเงิน มันยิ่งทำให้เราคิดว่าเราไปอยู่ที่ไหน ทุกคนก็ลำบาก เราไปเป็นภาระให้ทุกคนเลยอะ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากเป็น แต่ทำไมชีวิตเราต้องเป็นแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้  ขอบคุณนะสำหรับคนที่เข้ามาอ่านจนจบ เราไม่รู้จะไประบายที่ไหนอะ เราก็ไม่ร็ด้วยว่าเราต้องทำไงต่อ มันไปไหนไม่ถูกเลยอะ เครียดมากจิงๆ แต่ก็ต้องทำตัวปกติ ไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วงอีก