เรื่องก็มีอยู่ว่า ขอเล่าที่มา ที่ไป ที่มา ซะก่อนนะครับ
คือการบวชของผมนั้น ก็คือบวชตามประเพณี แบบชายไทยแท้ๆทั่วไป อายุครบ20ปี ก็บวช ไม่ได้ปราถนาความหลุดพ้นอะไร ยังไม่รู้
ไม่เข้าใจอะไรมากมายในพระพุทธศาสนา
แต่ชีวติก่อนบวช ช่วงวัยรุ่น มีสิ่งที่แปลกอย่างหนึ่ง ไม่เหมือนชาวบ้าน ก็คือไม่รู้วิญญาณอะไรชอบมากวน ข้าพเจ้า เวลาจะหลับ เคลิ้มๆ จะมาในลักษณะหลายรูปแบบ รู้สึก
อายุประมาณ14-15ช่วงนี้แหละ (คือผมมีญาติ เป็นผู้ชาย แกมากินยาตายในบ้านผมนะ) ตอนนี้ล่ะ เริ่มมีสิ่งผิดปกติ พบสัมผัสอะไรแปลกๆ
จะมาทำไห้ตกใจกลัว ตอนนั้น ข้าพเจ้าก็หาพระเครื่อง มาห้อยคอ แล้วก็ภาวนาพุทโธ ภาวนากันผีนะ ไม่ได้ภาวนาเพื่ออะไร
และอีกอย่างชีวิตก่อนบวชของผมก็ประสบปัญหาหลายด้าน เรียนไม่ทันเพื่อน แม่มีหนี้สินรุงรัง มองแล้วหนทางจะไช้หนี้หมดไมมีเลย ชีวิตวัยรุ่น
ถูกปิดหมดทุกด้าน เรื่องความรักกุกกิ๊ก ไม่ต้องพูดถึง คิดแล้ว เซ็งชีวิต อยากจะตายเสียไห้พ้นๆจากโลกนี้ไป โลกนี้ช่างไม่โสภาสำหรับเราเอาเสียเลย
พอได้บวชเจ้าความคิดอย่างที่ว่า ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมอง แต่ใจมีความมุ่งมั่น อยากจะทำความดี อยากจะสงบใจ มีความมุ่งมันในการเจริญวิปัสสนากรรมฐานอย่างแรงกล้า
ก็ทำได้ดี ภาวนาพุทโธ จับลมหายใจเข้าออก เป็นปกติ กำลังจิต ก็ดีวัน ดีคืน สงบขึ้นเรื่อยๆ
อย่างเป็นรำดับ
จิตเข้าสู่ฌาณ...........
สถานที่ข้าพเจ้าไปอาศัยปฎิบัตธรรมนั้น อยู่ทางภาคเหนือ วัดติดกับเขา ป่าไม้ยังดีนะ ไช้ได้ ท่านเจ้าอาวาสท่านก็เคร่งดีนะ
ไม่ฉันเนื้อสัตว์ ฉันมือเดียว ทำวัตรเช้า เย็น ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามจับเงิน กฏข้อห้าม
ข้าพเจ้าก็ทำๆตามไป ทำได้โดยไม่ติดขัด
มีอยู่วันหนึ่งช่วงกลางๆพรรษา เห็นจะได้ หลังจากทำวัตรเช้า ประมาณตี4กว่าเล็กน้อย สำนักสงฆ์ที่มีป่าล้อมรอบ
อยู่ห่างจากชุมนุมชนเงียบสงัดดีจริงๆ
ญาติโยม พระสงฆ์ ก็นั่งสมาธิเป็นหมู่คณะ ที่ศาลาไม้ หลังคาสังกระสี
อยู่ๆตัวข้าพเจ้า ได้ยิน ดังเปรียะ!! เสียงดังลั่น!กระทบหลังคาอย่างแรง และตัวข้าพเจ้า รู้สึกว่าเหมือพลัดตกจากหน้าผาสูงชันอย่างแรง ข้าพเจ้าสดุ้งสุดตัว ลืมตาขึ้นดู สหาย
ธรรมที่ร่วมเจริญธรรม ทุกคนก็อยู่ในอาการ สงบ นั้งสมาธิกันปกติ เสียงดังขนาดนั้น เราได้ยินคนเดียวหรือ? ก็สงสัยอยู่?
เผอิญวันต่อมา ไปเจอคู่มือปฎิบัติสมาธิ พระท่านเขียนบอกไว้ ว่าอาการ ที่ผมประสบนั้น เป็นอาการพลัดตกจากฌาณ สภาวะจิต ยังไม่เคยชิน ไม่เคยสัมผัส กับอารมณ์ของ
ฌาณมาก่อน ความมั่นคง ยังไม่ดีพอ ก็พลัดตกลงมา พิจรณาตามก็เห็นจริงตามนั้น
ต่อมากำลังจิตของข้าพเจ้า มีอาการอย่างที่ว่า น้อยลง น้อยลง เป็นลำดับ จิตเข้าสู่ความสงบระงับ รวมตัวได้ง่าย ทุกครั้ง ที่ข้าพเจ้านั่งสมาธิ จิตใจมีกำลัง มีพละขึ้นมาก
อารมณ์ฌาณครั้งแรก
คือการบวชของผมนั้น ก็คือบวชตามประเพณี แบบชายไทยแท้ๆทั่วไป อายุครบ20ปี ก็บวช ไม่ได้ปราถนาความหลุดพ้นอะไร ยังไม่รู้
ไม่เข้าใจอะไรมากมายในพระพุทธศาสนา
แต่ชีวติก่อนบวช ช่วงวัยรุ่น มีสิ่งที่แปลกอย่างหนึ่ง ไม่เหมือนชาวบ้าน ก็คือไม่รู้วิญญาณอะไรชอบมากวน ข้าพเจ้า เวลาจะหลับ เคลิ้มๆ จะมาในลักษณะหลายรูปแบบ รู้สึก
อายุประมาณ14-15ช่วงนี้แหละ (คือผมมีญาติ เป็นผู้ชาย แกมากินยาตายในบ้านผมนะ) ตอนนี้ล่ะ เริ่มมีสิ่งผิดปกติ พบสัมผัสอะไรแปลกๆ
จะมาทำไห้ตกใจกลัว ตอนนั้น ข้าพเจ้าก็หาพระเครื่อง มาห้อยคอ แล้วก็ภาวนาพุทโธ ภาวนากันผีนะ ไม่ได้ภาวนาเพื่ออะไร
และอีกอย่างชีวิตก่อนบวชของผมก็ประสบปัญหาหลายด้าน เรียนไม่ทันเพื่อน แม่มีหนี้สินรุงรัง มองแล้วหนทางจะไช้หนี้หมดไมมีเลย ชีวิตวัยรุ่น
ถูกปิดหมดทุกด้าน เรื่องความรักกุกกิ๊ก ไม่ต้องพูดถึง คิดแล้ว เซ็งชีวิต อยากจะตายเสียไห้พ้นๆจากโลกนี้ไป โลกนี้ช่างไม่โสภาสำหรับเราเอาเสียเลย
พอได้บวชเจ้าความคิดอย่างที่ว่า ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมอง แต่ใจมีความมุ่งมั่น อยากจะทำความดี อยากจะสงบใจ มีความมุ่งมันในการเจริญวิปัสสนากรรมฐานอย่างแรงกล้า
ก็ทำได้ดี ภาวนาพุทโธ จับลมหายใจเข้าออก เป็นปกติ กำลังจิต ก็ดีวัน ดีคืน สงบขึ้นเรื่อยๆ
อย่างเป็นรำดับ
จิตเข้าสู่ฌาณ...........
สถานที่ข้าพเจ้าไปอาศัยปฎิบัตธรรมนั้น อยู่ทางภาคเหนือ วัดติดกับเขา ป่าไม้ยังดีนะ ไช้ได้ ท่านเจ้าอาวาสท่านก็เคร่งดีนะ
ไม่ฉันเนื้อสัตว์ ฉันมือเดียว ทำวัตรเช้า เย็น ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามจับเงิน กฏข้อห้าม
ข้าพเจ้าก็ทำๆตามไป ทำได้โดยไม่ติดขัด
มีอยู่วันหนึ่งช่วงกลางๆพรรษา เห็นจะได้ หลังจากทำวัตรเช้า ประมาณตี4กว่าเล็กน้อย สำนักสงฆ์ที่มีป่าล้อมรอบ
อยู่ห่างจากชุมนุมชนเงียบสงัดดีจริงๆ
ญาติโยม พระสงฆ์ ก็นั่งสมาธิเป็นหมู่คณะ ที่ศาลาไม้ หลังคาสังกระสี
อยู่ๆตัวข้าพเจ้า ได้ยิน ดังเปรียะ!! เสียงดังลั่น!กระทบหลังคาอย่างแรง และตัวข้าพเจ้า รู้สึกว่าเหมือพลัดตกจากหน้าผาสูงชันอย่างแรง ข้าพเจ้าสดุ้งสุดตัว ลืมตาขึ้นดู สหาย
ธรรมที่ร่วมเจริญธรรม ทุกคนก็อยู่ในอาการ สงบ นั้งสมาธิกันปกติ เสียงดังขนาดนั้น เราได้ยินคนเดียวหรือ? ก็สงสัยอยู่?
เผอิญวันต่อมา ไปเจอคู่มือปฎิบัติสมาธิ พระท่านเขียนบอกไว้ ว่าอาการ ที่ผมประสบนั้น เป็นอาการพลัดตกจากฌาณ สภาวะจิต ยังไม่เคยชิน ไม่เคยสัมผัส กับอารมณ์ของ
ฌาณมาก่อน ความมั่นคง ยังไม่ดีพอ ก็พลัดตกลงมา พิจรณาตามก็เห็นจริงตามนั้น
ต่อมากำลังจิตของข้าพเจ้า มีอาการอย่างที่ว่า น้อยลง น้อยลง เป็นลำดับ จิตเข้าสู่ความสงบระงับ รวมตัวได้ง่าย ทุกครั้ง ที่ข้าพเจ้านั่งสมาธิ จิตใจมีกำลัง มีพละขึ้นมาก