หนูเป็นเด็กคนนึงค่ะ ที่เวลารู้สึกเหนื่อยก็อยากจะระบายกับใครสักคน แต่ไม่มีใครคิดจะรับฟังหนูเลย เพราะเค้าคิดว่าสิ่งที่หนูเจอมามันไม่เท่าเขา หนูไม่เข้าใจว่าเขาจะเอาปัญหาของเขามาเปรียบกับหนูทำไม สิ่งที่หนูต้องการไม่ใช่การเปรียบเทียบ แต่เป็นกำลังใจ หนูต้องการแค่สิ่งนี้ ซึ่งหนูไม่เคยได้ สิ่งที่หนูเจอมามันไม่ใช่แค่เรื่องเรียน แต่มันมีเรื่องสังคม ทั้งในครอบครัวและสังคมในโรงเรียน หนูรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจหนูสักคน สิ่งที่หนูต้องการจะสื่อ กลับกลายเป็นอีกเรื่อง ทำไมเขาต้องตีความสิ่งที่หนูจะสื่อไปในทางร้ายด้วย ทำไมเขามองหนูในแง่นั้น ทำไมการที่หนูรู้สึกว่าอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่าเยอะ ถึงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว หนูเหนื่อยมากค่ะกับการอธิบายที่จะกลายเป็นเถียงในทุกเวลา หนูเคยคิดว่าวันพรุ่งนี้มันอาจจะดีขึ้น สักวันเขาอาจจะเข้าใจเรา แต่มันไม่เคยเกิดขึ้นเลยแม้กระทั่งกับคนในครอบครัว หนูท้อและเหนื่อยมากค่ะ เคยคิดอยากจะหลับไปเลยแบบยาวๆ ไม่ต้องตื่น เหนื่อยค่ะ จากสิ่งที่หนูเจอมามันทำให้หนูเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย หนูไม่ได้ชอบการอยู่คนเดียว แต่เก็บตัวอยู่คนเดียวมันทำให้หนูไม่ต้องไปแบกรับอารมณ์ใคร ไม่ต้องไปคิดมากเรื่องใคร ไม่ต้องเอาตัวเองไปเข้าหาปัญหา ในเมื่อเขามองว่าเราต่าง เราก็ออกมาดีกว่า ถึงอยู่ไปก็เขาก็บอกว่าเราแปลกจากเขากันอยู่ดี