พอดีตัวหนูเองตอนนี้เรียนอยู่ปึ2ค่ะ ละที่บ้านมีหลานไม่ใช่หลานจริงๆนะค่ะ เป็นลุกพี่ลูกน้องที่มาอาศัยบ้านเราอยู่ของหนูแม่ของหลานของหนูเขาค่อนข้างจะขี้เกียจเลี้ยงลูก เลยชอบเอาหลานมาฝากให้ย่าของหนูเลี้ยงตลอด ตอนนี้หลานอายุ1ปี คือตัวหนูเองไม่ได้เกลียดเด็ก เล่นด้วยปกติ แต่รัสึกหลังๆย่าของดิฉันจะมากไป พาไปข้างนอกกินข้าวเหมือนกับครอบครัวเดียวกัน เป็นเหลนแท้ๆยังไงซะอย่างงั้น ตัวหนูไม่ได้รู้สึกอิจฉา แต่รู้สึกเบื่อหน่ายเสียมากกว่า เพราะพ่อแม่ของหลานของหนูไม่เคยช่วยเหลือครอบครัวของหนูเลนแม้แต่น้อย มีแต่จะเอาเปรียบ หนูไม่อยากให้ย่าหนูเข้าไปยุ่งกับหลานมากเพราะ อีกหน่อยหนูก็ต้องทำงานเป็นเสาหลักของที่บ้าน หาเงินเข้าบ้าน หนูรู้สึกหลานคือภาระอีกหน่อยยิ่งรู้จักก็ต้องมาขอความช่วยเหลือ หรือเข้ามาวุ่นวายทำตัวเหมือนคนในครอบครัว คำว่าครอบครัวของหนู คือ พ่อ ย่า และตัวหนู แม่หนูหย่ากับพ่อ ญาติคนอื่นๆก็แย่คอยเอาเปรียบเลยไม่นับญาติ หนูรู้สึกว่าคนอื่นๆคือส่วนเกินถึงจะเป็นญาติ รู้สึกพวกเขาคือภาระในตอนนี้และในอนาคต
      มีคนเคยบอกว่าสายเลือดยังไงก็ตัดกันไม่ขาด แต่สำหรับหนูคิดว่า พวกเขาไม่ใช่สายเลือด เป็นเพียงคนอื่นมาขออาศัย ไม่เคยช่วยเหลืออะไรคนที่บ้าน แล้วยังเพิ่มภาระมาอีก หนูไม่เคยแคร์ใครนอกจาก พ่อ และย่า และหลานคนนี้ถ้ายิ่งผูกพัน หนูคิดว้าอีกอย่างก็ต้องค่อยส่งเรียนหนังสือหรือรับผิดชอบในตัวหลาน เพราะ พ่อแม่ของหลานหนูพวกเขาไม่ได้เรื่องจะหย่ากันวันไหนยังไม่รู้ ทะเลาะกันไปวันๆ