สวัสดีค่ะเพื่อนๆ คือเราเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราอายุ 11-12 ขวบ แล้วเราก็อยู่บ้านพ่อมาตลอด ตอนแรกพ่อเราทำอาชีพเปิดร้านขายอาหารตามสั่ง พ่อเราก็ดื่มสุรา จนวันนึง ร้านก็ไปไม่รอด พ่อก็เลยตัดสินใจปิดร้าน พ่อเราเมาเกือนทุกเย็น พอพ่อเมาพ่อก็จะหาเรื่องด่าเราด่าแม่เรา ตอนนั้นเราเป็นเด็กเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อต้องด่าแม่ ทั้งที่แม่ไม่ได้ทำอะไรผิด จนพ่อด่าแม่แรงมากเราก็เลยบอกว่าถ้าพ่อจะด่า พ่อก็ด่าเราคนเดียวก็พ่ออย่าด่าแม่เพราะแม่ไม่รู้เรื่อง จนมีปัญหากัน จนเราไม่คุยกับพ่อหลายปี พอเราเริ่มเข้าเรียน ม.ต้น แม่เราก็เริ่มติดต่อกลับมา แม่เราเริ่มส่งเสียค่าเทอมให้เรา เราก็เริ่มติดต่อกับแม่ พอพ่อรู้พ่อก็ด่าแต่แม่เราก็แอบมาหาที่โรงเรียนแอบส่งของมาให้ ตอนเราเจอแม่ครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วทำตัวไม่ถูก แต่แม่ก็บอกนะว่าเรื่องที่พ่อกับแม่เลิกกันไม่เกี่ยวกับลูกพ่อกับแม่ยังรักลูกเสมอแต่ในใจเรากลับคิดว่าพ่อไม่เคยรักเราเพราะว่าเวลาพ่อเมาพ่อชอบตบตีเรา เราก็ได้แต่คิดเหมือนเราไม่ใช่ลูก เราแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น ตอนนั้นเราพยายามเข้าใจพ่อ จนวันที่เราเข้าเรียน ม.ปลาย แม่ก็ยังคงเสียค่าเทอมให้เราเราอยู่กับพ่อ ตอนนั้นพ่อก็มีแฟนใหม่ แต่พ่อก็ไม่ได้มีลูกใหม่ จนเวลาที่เราจะต้องไปขึ้นรถไปเรียนที่ต่างอำเภอ ก็ต้องรบกวน คนที่บ้านได้ไปส่ง ส่วนมากก็ไม่ค่อยมีใครว่างเราเลยปรึกษากับแม่ว่าอยากนั่งรถประจำเพราะเราตัดสินใจนั่งรถประจำพ่อก็ว่าเราอีก ว่าทำอะไรไม่ ไม่ปรึกษา ทั้งๆที่เราเคยบอกแล้วว่าถ้าไม่มีใครไปส่งจะนั่งรถประจำนะ แต่เราก็แอบร้องไห้มาตลอดนะคิดว่าพ่อไม่เคยรักเรา คิดว่าตัวเองใช่ลูกเค้าจริงหรือเปล่า พอถึงวัยเรียนมหาวิทยาลัย เราตัดสินใจออกมาอยู่หอเพื่อที่จะไม่ต้องเจอพ่อ เรายอมรับนะว่าเราไม่ได้รักพ่อเลยแต่กลับเป็นหน้าที่ลูกที่ต้องดูแลท่านเราพยายามไม่รบกวนท่าน เราไม่เคยขอเงินพ่อมีแต่แม่เราส่งตลอดแต่เขาก็ไม่เคยปรับตัวไม่เคยยอมรับแม่แล้วก็ไม่เคยยอมรับเราเลย พ่อไม่เคยรู้ว่าเราเรียนคณะอะไรเรียนเอกอะไร แต่เราก็คิดนะว่าเราไม่มีสิทธิ์เกลียดพ่อเพราะว่าพ่อคือผู้ให้กำเนิดเราแต่เราแค่น้อยใจทำไมพ่อไม่เข้าใจเราบ้าง พอวันที่เราเรียนจบทำงาน ตัดสินใจไปอยู่กับแม่ เราได้เงินเดือน 10000 บาท อยู่ที่นี่เราจ่ายเองทุกอย่างรวมทั้งค่าห้อง เงินเดือนก็พอกินพอใช้ แต่ไม่มีเก็บเพราะว่าที่นี่ของแพง แล้วพ่อก็โทรมาหาเราก็บอกว่าโทรศัพท์เค้าจะโดนตัดเราก็ได้ตัดสินใจเดือนนั้นเราอดก็ได้เราก็เลยซื้อโทรศัพท์ให้เขาเครื่องหนึ่งก็ส่งไปให้ท่าน แล้วทุกๆครั้ง ที่พ่อโทรมา พ่อจะบ่นกับเราเสมอว่าพ่อไม่มีตังค์ส่งตังค์ให้หน่อยได้ไหม ตอนแรกเราพยายามหาตังส่งให้พ่อแต่เราบอกพ่อว่าเลิกเหล้าได้ไหม พ่อบอกว่าก็กินไปจนกว่าจะตายนั่นแหละเราก็เลยบอกว่าแล้วแต่นะพ่อ ลูกก็ไม่ค่อยมีตังค์เหมือนกันเงินเก็บยังไม่มีเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งเพราะเราถูกหวย 20000 พอโทรมาบอกเราด้วยความดีใจ เราก็เลยแกล้งบอกเค้าไปว่าฉงั้นขอตังค์มั่งสิ แต่สิ่งที่ได้คือ ไม่มีหรอกพ่อเก็บตังค์ไว้ใช้ ให้หลานก็หมดแล้ว เราก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรหรอกพ่อก็ขอไปงั้นแหละแต่ก็ไม่คิดว่าจะได้หรอก ในใจเราน้อยใจมากเลยนะ เราเป็นลูกคนเดียวของพ่อ แต่ทุกครั้งที่พ่อโทรหาเรา เพราะเดือดร้อน เพราะพ่อไม่มีตังค์ เราไม่รู้ว่าเราเป็นลูกอกตัญญูหรือเปล่า แต่เราไม่ได้มีความรู้สึกที่ว่าเรารักพ่อเลย เราไม่รู้ว่าเราจะคุยกับใคร ปรึกษาแม่ก็ไม่ได้ อยู่นี่ก็ตัวคนเดียว ใครมีวิธีช่วยเราตอบหน่อยเถอะขอร้อง....