เรากำลังเล่าเรื่องนี้ด้วยอาการชาไปหมด เรารู้สึกว่าเราโกรธง่าย ไม่สามารถหยุดตัวเองได้ ทุกครั้งที่โกรธ เราจะตะโกนสุดเสียง กรี้ดออกมา ยิ่งดังสุดเสียงเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกว่าจะหยุดคนอื่นได้ เราไม่รู้อาการพวกนี้เกิดขึ้นมาได้ยังไง เราอยู่กับพ่อ มีน้องสองคน บ้านเราเป็นผู้หญิงหมดเลย พ่อเราเป็นคนมีระเบียบจัด แคร์สังคมภายนอกมาก ทำไรให้กลัวคนอื่นมองไม่ดี เราจำมาตลอด แม่แยกทางกับพ่อตอนเราอายุ18 ตอนนี้เราอายุ24 น้องคนกลาง22 คนเล็ก13 เราดูแลน้องสองคนให้อยู่ในกฏระเบียบ สอนให้ทำตัวให้ถูกตาพ่อตลอด เพราะถ้ามีอะไรไม่ดี เราจะโดนคนแรก เราพยายามบอกน้อง สอนน้อง จนกลายเป็นบังคับ จากตอนแรกเราเป็นคนอารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี สนใจในสิ่งที่จรรโลงใจ ตอนนี้เรากลายเป็นคนฉุนเฉียว เกรี้ยวกราด อารมณ์รุนแรง ที่รุนแรงสุด ห้ามไม่ได้เลย คือการตะโกนด้วยอารมณ์ เรารู้สึกตัวว่าเราตะโกนอยู่ แต่บังคับให้หยุดไม่ได้ จนน้องบอกเราว่า "ไหนพี่..บอกว่าจะไม่เป็นเหมือนพ่อ แต่ตอนนี้...ยิ่งกว่าพ่อแล้ว" ล่าสุดเมื่อตอนสองทุ่ม เราเป็นแบบเดิมอีกแล้ว เพราะน้องไม่ตอบไลน์ ติดต่อไม่ได้ ซึ่งเคยมีการบอกหลายรอบว่าอย่าขาดการติดต่อกับคนในครอบครัว แต่น้องยังพยายามปิดบัง ทำให้เรารู้สึกน็อตหลุดทันที ตอนที่เรากำลังร้องตะโกนอยู่นั้น ก็จะร้องไห้ไปด้วยทุกครั้ง วันนี้เราเห็นสายตาที่น้องมองเรา น้องกลัวเวลาเราตะคอกมาก และถามว่าเราเป็นอะไร เหมือนตกใจในอาการที่เราเป็นอยู่ เราโกรธตัวเองจริงๆที่เป็นแบบนี้ เราพยายามอย่างหนัก เพื่อที่จะหยุดมัน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่รู้ตัวเลยว่ามันรุนแรงมากสำหรับตัวของเรา
ไม่รู้จะเริ่มยังไง แต่จะลองใช้หัวใจรับฟังคนอื่นบ้าง จะอดทนอดกลั้น ไม่เอาชนะใคร หวังว่ามันคงจะดีขึ้น