เรารู้สึกแย่มากติดกันมา 2-3 อาทิตย์แล้วค่ะ ร้องไห้ทุกวันกับเรื่องที่คิดว่าไม่น่าร้องเลย ถ้าเป็นเราปกติคงไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ
รู้สึกอ่อนไหวไปหมด ใครพูดอะไรนิดหน่อยเราก็โยงว่าตัวเองได้หมด รู้สึกคิดลบมากๆ เมื่อก่อนเราว่าเราเป็นคนคิดบวกโลกสวยคนนึงเลยนะ
ที่หนักสุดคือรู้สึกไร้ความสามารถกับสิ่งที่ทำอยู่ ทำการบ้านมหาลัยให้ดีไม่ได้ ยิ่งทำยิ่งรู้สึกแย่ ไม่กล้าเอาไปส่ง รู้สึกว่ามันไม่ดีพอ ถึงอาจารย์จะบอกว่ามะนไม่ได้แว่ แต่เรารู้สึกว่ามันแย่ และลึกๆเขาก็รู้.... เขาคงไม่อยากให้เราเสียใจแค่นั่นเอง
ไม่ใช่ว่าเรารู้สึกแย่แค่ 2-3 อาทิตย์แล้วอยากไปหาหมอนะคะ
มันรู้สึกแย่เป็นช่วงๆมาตั้งแต่เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ปกติพอประมาณ 2 อาทิตย์หรืออาทิตย์กว่าๆก็จะรู้สึกดีขึ้น ดีเหมือนไม่เคยรู้สึกแย่หนือเครียดมาก่อน แล้วเราก็จะรู้สึกว่าที่ผ่านมาเราไร้สาระมาก คือช่วงที่รู้สึกแย่เราก็ทรมานแหล่ะ นั่งบื้อๆรู้สึกกลวงๆจนหลอนตัวเอง บางทีจู่ๆก็ร้องไห้ บางทีก็ไม่มีแรงบนนอนไปเลย ไม่ค่อยหิวด้วย ปกติก็กินข้าววันละมื้ออยู่แล้ว พอไม่หิวก็เหลือสองวันมื้อ ไม่อยากออกจากห้อง แต่มันไม่ได้กินระยะขนาดจะกระทบต่องานหรือสิ่งที่เราทำมากนัก
แต่ตอนนี้อาทิตย์ที่ 3 (หรือสี่นี่แหล่ะ มันเริ่มตอนกลางๆเดือนที่แล้ว)
เรายังร้องไห้ ยังรู้สึกแย่ ช่วงเวลาแฮปปี้หลังอาการเศร้าซึมมันไม่มาสักที (ที่เราทนมาตลอดก็อาจจะเพราะว่ารู้ว่าถ้าอดทนพอ ความรู้สึกแย่ๆมันจะหายไป แต่ก็นั่นแหล่ะ ลึกๆเราก็รู้อีกเหมือนกันว่าความรู้สึกแย่ๆมันจะกลับมาอีก และมันอาจเลวร้ายขึ้น แต่ตอนมีความสุขมันรู้สึกดีจนไม่อยากขัดตัวเอง) ตอนรู้สึกแย่การอยู่กับเพื่อนก็ช่วยได้นิดหน่อย ที่นิดหน่อยคือเราพูดไม่ทันเพื่อนทั้งที่ปกติเป็นพูดเร็ว เหมือนหัวมันตื้อ พูดไม่ออก บางทีก็ลืมไปเฉยๆว่าจะพูดอะไร คำอะไรที่ใช้บรรยายสิ่งนี้ เพื่อนเล่นมุกอะไรก็ตามไม่ทัน จากนั้นก็ไม่กล้าพูดอีกเพราะกลัวเพื่อนจะรำคาญ รู้สึกเข้าสังคมไม่ถูก โดนเพื่อนว่าขำๆก็ร้องไห้ ดราม่า ตอนที่ร้องมันรู้สึกแย่มากจริงๆ ทั้งที่เพื่อนไม่ได้เพิ่งพูดแรงๆเล่นๆแบบนี้ครั้งแรก เหมือนจู่ๆเราก็อ่อนไหว เป็นเราเอฃที่แปลกไป
มาตอนนี้เราว่าจะดรอป เพราะเราทำงานช้าลงมาก คือต้องบังคับตัวเองให้ทำงาน(ซึ่งก็ได้ทีละนิดๆ) แล้วงานมีตั้งกี่วิชา... เราทำไม่ทันจริงๆ เหมือนเครื่องมันรวนจนแฮ้งจะพาลไม่เสร็จสักอย่าง แต่จารย์เขาอยากรู้เหตุผล เราก็ไม่รู้จะบอกเขายังไงว่าเรารู้สึกแบบนี้ๆ มันทำให้เราไปต่อไม่ไหว
เพราะมันเป็นอาการที่ล้วนแสดงความอ่อนแอของเราเอง... เราสู้ไม่ไหวเอง เราจะบอกเขาได้ยังไงว่าเราดรอปวิชาเขาเพราะเรารู้สึกแย่
มันเป็นเรื่องส่วนตัวเกินไป และไม่ใช่ปัญหาที่เขาจะต้องมารับรู้ เราไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากเป็นก้อนประหลาดในคลาสที่เขาต้องมาคอยดู
ถึงตรงนี้ถ้ายังมีคนอ่านอยู่
(ถ้าอ่านรู้เรื่องนะ ตอนนี้ภาษาในหัวเราสับสนมาก ฟังตัวเองพูดยังงงๆก็ไม่หวังกับการเขียนล่ะ แต่ก็พยายามตัดคำฟุ่มเฟือยทิ้งแล้วนะ)
เราควรจะโทรไปนัดจิตแพทย์รามา แล้วรอคิวไป
หรือไปนัดจิตแพทย์มหาลัยวันจันทร์... (อันนี้ไม่รู้ช้าเร็วยังไง)
หรือแถวลาดกระบังมีคลีนิกจิตแพทย์อื่นๆไหมคะ
เรายังต้องเรียนที่นี่อีก 2-3 ปี ถ้ามีคลีนิกอยู่แถวนี้ก็จะได้ไปมาสะดวก และตรงเวลา (ขับรถไม่เป็นค่ะ)
ปรึกษาจิตแพทย์ที่ไหนดี ลาดกระบัง
รู้สึกอ่อนไหวไปหมด ใครพูดอะไรนิดหน่อยเราก็โยงว่าตัวเองได้หมด รู้สึกคิดลบมากๆ เมื่อก่อนเราว่าเราเป็นคนคิดบวกโลกสวยคนนึงเลยนะ
ที่หนักสุดคือรู้สึกไร้ความสามารถกับสิ่งที่ทำอยู่ ทำการบ้านมหาลัยให้ดีไม่ได้ ยิ่งทำยิ่งรู้สึกแย่ ไม่กล้าเอาไปส่ง รู้สึกว่ามันไม่ดีพอ ถึงอาจารย์จะบอกว่ามะนไม่ได้แว่ แต่เรารู้สึกว่ามันแย่ และลึกๆเขาก็รู้.... เขาคงไม่อยากให้เราเสียใจแค่นั่นเอง
ไม่ใช่ว่าเรารู้สึกแย่แค่ 2-3 อาทิตย์แล้วอยากไปหาหมอนะคะ
มันรู้สึกแย่เป็นช่วงๆมาตั้งแต่เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ปกติพอประมาณ 2 อาทิตย์หรืออาทิตย์กว่าๆก็จะรู้สึกดีขึ้น ดีเหมือนไม่เคยรู้สึกแย่หนือเครียดมาก่อน แล้วเราก็จะรู้สึกว่าที่ผ่านมาเราไร้สาระมาก คือช่วงที่รู้สึกแย่เราก็ทรมานแหล่ะ นั่งบื้อๆรู้สึกกลวงๆจนหลอนตัวเอง บางทีจู่ๆก็ร้องไห้ บางทีก็ไม่มีแรงบนนอนไปเลย ไม่ค่อยหิวด้วย ปกติก็กินข้าววันละมื้ออยู่แล้ว พอไม่หิวก็เหลือสองวันมื้อ ไม่อยากออกจากห้อง แต่มันไม่ได้กินระยะขนาดจะกระทบต่องานหรือสิ่งที่เราทำมากนัก
แต่ตอนนี้อาทิตย์ที่ 3 (หรือสี่นี่แหล่ะ มันเริ่มตอนกลางๆเดือนที่แล้ว)
เรายังร้องไห้ ยังรู้สึกแย่ ช่วงเวลาแฮปปี้หลังอาการเศร้าซึมมันไม่มาสักที (ที่เราทนมาตลอดก็อาจจะเพราะว่ารู้ว่าถ้าอดทนพอ ความรู้สึกแย่ๆมันจะหายไป แต่ก็นั่นแหล่ะ ลึกๆเราก็รู้อีกเหมือนกันว่าความรู้สึกแย่ๆมันจะกลับมาอีก และมันอาจเลวร้ายขึ้น แต่ตอนมีความสุขมันรู้สึกดีจนไม่อยากขัดตัวเอง) ตอนรู้สึกแย่การอยู่กับเพื่อนก็ช่วยได้นิดหน่อย ที่นิดหน่อยคือเราพูดไม่ทันเพื่อนทั้งที่ปกติเป็นพูดเร็ว เหมือนหัวมันตื้อ พูดไม่ออก บางทีก็ลืมไปเฉยๆว่าจะพูดอะไร คำอะไรที่ใช้บรรยายสิ่งนี้ เพื่อนเล่นมุกอะไรก็ตามไม่ทัน จากนั้นก็ไม่กล้าพูดอีกเพราะกลัวเพื่อนจะรำคาญ รู้สึกเข้าสังคมไม่ถูก โดนเพื่อนว่าขำๆก็ร้องไห้ ดราม่า ตอนที่ร้องมันรู้สึกแย่มากจริงๆ ทั้งที่เพื่อนไม่ได้เพิ่งพูดแรงๆเล่นๆแบบนี้ครั้งแรก เหมือนจู่ๆเราก็อ่อนไหว เป็นเราเอฃที่แปลกไป
มาตอนนี้เราว่าจะดรอป เพราะเราทำงานช้าลงมาก คือต้องบังคับตัวเองให้ทำงาน(ซึ่งก็ได้ทีละนิดๆ) แล้วงานมีตั้งกี่วิชา... เราทำไม่ทันจริงๆ เหมือนเครื่องมันรวนจนแฮ้งจะพาลไม่เสร็จสักอย่าง แต่จารย์เขาอยากรู้เหตุผล เราก็ไม่รู้จะบอกเขายังไงว่าเรารู้สึกแบบนี้ๆ มันทำให้เราไปต่อไม่ไหว
เพราะมันเป็นอาการที่ล้วนแสดงความอ่อนแอของเราเอง... เราสู้ไม่ไหวเอง เราจะบอกเขาได้ยังไงว่าเราดรอปวิชาเขาเพราะเรารู้สึกแย่
มันเป็นเรื่องส่วนตัวเกินไป และไม่ใช่ปัญหาที่เขาจะต้องมารับรู้ เราไม่อยากเป็นภาระ ไม่อยากเป็นก้อนประหลาดในคลาสที่เขาต้องมาคอยดู
ถึงตรงนี้ถ้ายังมีคนอ่านอยู่
(ถ้าอ่านรู้เรื่องนะ ตอนนี้ภาษาในหัวเราสับสนมาก ฟังตัวเองพูดยังงงๆก็ไม่หวังกับการเขียนล่ะ แต่ก็พยายามตัดคำฟุ่มเฟือยทิ้งแล้วนะ)
เราควรจะโทรไปนัดจิตแพทย์รามา แล้วรอคิวไป
หรือไปนัดจิตแพทย์มหาลัยวันจันทร์... (อันนี้ไม่รู้ช้าเร็วยังไง)
หรือแถวลาดกระบังมีคลีนิกจิตแพทย์อื่นๆไหมคะ
เรายังต้องเรียนที่นี่อีก 2-3 ปี ถ้ามีคลีนิกอยู่แถวนี้ก็จะได้ไปมาสะดวก และตรงเวลา (ขับรถไม่เป็นค่ะ)