สวัสดีค่ะ เราเลิกกับแฟนมาได้ปีนึงละ  รู้สึกดีขึ้นแล้วก็รู้สึกว่าชีวิตดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนพอสมควรเลย  แรก ๆ ก็ไปไม่ถูกอยู่พักนึง เก็บตัวอยู่แต่กับบ้าน
ความรู้สึกเหมือนหวาดกลัวการออกไปข้างนอก เหมือนจะซึมเศร้า ตอนนั้นก็กลัวไปหมด กลัวเพื่อนบ้านสมเพช กลัวความรู้สึกที่ต้องไปไหนต่อไหนคนเดียวในที่ที่เคยไปกับเค้า

แต่พอบางช่วงเวลาชีวิตมันมีเรื่องสำคัญ ๆ อื่นเข้ามาในชีวิต แล้วเรารู้สึกว่าเราสามารถทำได้โดยลำพัง มันทำให้เราเริ่มเปลี่ยนไป รู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น จนเรามองว่าทำไมเมื่อก่อนเราจำเป็นต้องมีเค้าด้วย  คือไม่ใช่เราเกลียดเค้านะ ตอนแรก ๆ น่ะ เกลียด โกรธสารพัด  แต่ตอนนี้ เรามองเค้าเหมือนเป็นเพื่อนร่วมโลก มีทุกข์มีสุข บางทีเราก็สงสารเค้า ก็มีความเมตตาเข้ามาในจิตใจมากขึ้น แต่ไม่ได้กลับไปเป็นเพื่อนอะไรกันหรอกนะคะ ไม่ถึงขั้นนั้น

ตอนนี้เรามีความรู้สึกว่าชีวิตไม่ได้เจอใคร คือเป็นคนไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม เลิกงานกลับบ้าน แต่มันก็เริ่มมีกิจกรรมที่เราอยากทำ เช่น ไปออกกำลังกายที่ฟิตเนส  ไปเดินเล่นชิว ๆ ตามที่ต่าง ๆ ซื้อของที่อยากได้ บางทีก็ขึ้นรถไฟฟ้าไปเรื่อย ๆ มองดูผู้คน มันก็แฮปปี้ดี และก็เลยคิดไปว่าหรือเราจะต้องอยู่ไปอย่างนี้จนวันตายไปลำพังจะดีไหม ไม่อยากดิ้นรนอะไร เพราะไม่ใช่คนสวย   แถมคนชอบมองเราโลกส่วนตัวสูง ไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยทั้งชายและหญิง  ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย แต่มันเป็นที่บุคลิกของเรา จนเราต้องปรับตัวให้โลกส่วนตัวสูงไปจริง ๆ  

กระทู้นี้เรื่อยเปื่อยนะคะ ไม่มีประเด็นอะไร แค่อยากคุยกับใคร ๆ บ้าง ให้รู้สึกว่าเรายังเป็นคนอยู่นะ ไม่ใช่ธาตุอากาศ  ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้นะคะ