สวัสดีค่ะ เพิ่งเขียนเป็นกระทู้แรก ผิดพลาดไปขออภัยด้วยน้ะค้ะ

       เริ่มเรื่องเลยละกันนะค้ะ คือ เราคบกับสามีมาตั้งแต่ มัธยมปลาย
รวมเวลาถึงตอนนี้ก็ 9 ปี จะ10ปี มีลูก1คนค้ะ
เราสองคน ดิ้นรนกัดฟันทุกข์สุกมาด้วยกันตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าเป็นสามีที่ดีเลยก็ว่าได้ค้ะ จนเค้าหยุดทำงานเมื่อกลางปี59(เหตุผลเพราะเศรษฐกิจค่ะ) ส่วนเราก้เริ่มทำงานตั้งแต่นั้นมาจนถึงทุกวันนี้
       แต่เมื่อ เดือนสองเดือนที่ผ่านมานี้เหมือนเค้าแปลกๆไป เราก็เอ่ะใจ ถามเค้าตลอดว่าเป็นอะไรรึป่าว มีไรก้พูดกัน เค้าก้บอก ป่าวไม่มีอะไร แต่เมื่อ อาทิตย์ก่อน เค้าขอคุยกับเราแบบเปิดใจ (เค้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน) เค้าบอกเราว่า

"เป็นเพื่อนกันมั้ยผมไปต่อไม่ไหวแล้ว ลำพังเลี้ยงตัวเองตอนนี้จะไม่มี ผมไม่อยากให้คุณมาใช้ชีวิตลำบากกับผม เราสู้กันมาตั้งกี่รอบ แต่ก้ไปไม่รอด ผมให้คุณหาคนที่ดูแลคุณได้ดีกว่าผม ผมไม่อยากเห็นคุณใช้ชีวิตลำบากแบบนี้ ส่วนลูกไม่ต้องห่วงปู่กับย่าดูแลได้ แยกจากกันตอนที่ยังรักดีกว่าจากกันตอนที่เกลียดกันนะคุณ"

เราได้ยินแบบนั้นก็ อึ้ง ไปพักนึง ! ทำไมถึงคิดแบบนี้ เราก้พยายามถามหาเหตุผล เค้าก้ยังยืนยันคำเดิม เราก้ไปไม่ถูกเลยค้ะ สิ่งที่ทำตอนนั้นคือ พยายามไม่ร้องไห้ สพยายามเก็บอาการทุกอย่าง ไม่ให้เค้ารู้ว่าเราเสียใจ

ทำยังไงต่อไปดีค้ะ อยากจะอยู่กับเค้าเหมือนเดิม แต่เค้าก้ยังยืนยันคำเดิม สงสารลูก สงสารเค้า สงสารตัวเอง

#ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะค้ะ