เมื่อสักครู่นี้ ผมต้มคนอร์คัพโจ๊ก ใส่ไข่ไป 2 ฟอง
ต้มเสร็จ กลิ่นของมันก็หอมชวนทานมากๆ
ไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า ก็เลยควบมื้อเช้าและเที่ยงไปพร้อมๆกัน
แต่ด้วยความที่มันร้อน ผมก็เลยตักไว้ในชาม พร้อมกับเปิดพัดลมจ่อไว้

ระหว่างนั้นผมก็เล่นคอมพิวเตอร์ไปพลางๆ
ตาก็เหลือบไปเห็น แมลงวันตัวหนึ่ง บินหวึ่งๆ

ลางสังหรณ์ผมไม่ผิด มันบินวนๆแถวโจ๊กของผม แล้วก็โดนพัดลมเป่าตกลงไปอย่างง่ายดาย
โอโหวว รอตั้งนาน สุดท้ายไม่ได้กิน

เชื่อว่าหลายคนก็เคยมีโมเมนท์นี้ เจ็บใจมากครับ
กว่าจะต้มโจ๊ก กว่าจะรอมันสุก กว่าจะได้กิน สุดท้ายไม่ได้กิน
นี่ขนาดแค่ต้มโจ๊ก ถ้าทำซุปกระดูก เคี่ยวทั้งคืน หรืออาหารอย่างอื่น คงถึงขั้นโกรธอยู่เหมือนกัน

ในขณะที่ผมเจ็บใจ ผมก็มาลองคิดดูถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
อยู่ดีๆผมก็เจ็บใจมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อรู้ว่า เมื่อสักครู่นี้ผมให้ค่ากับอาหารเพียงมื้อเดียวของผมมากกว่าชีวิตทั้งชีวิตของแมลงวัน
ผมตีค่าความหิวของตัวเอง มากกว่า ความหิวของแมลงวัน
ทั้งๆที่จริงๆแล้วแมลงวันมันก็คงหิวไม่น้อยกว่าผม
ถึงแม้โจ๊กชามนี้ ผมจะเป็นคนทำมันขึ้นมา และสิทธิ์ในการกินก็ควรจะเป็นของผม
แต่ผมกลับลืมคิดไปว่า ก็แมลงวันมันไม่สามารถทำอย่างผมได้ สิ่งที่มันทำก็เป็นความจำเป็นของมันเหมือนกัน
ขอไว้อาลัยให้อาหารมื้อเช้าของผมไปพร้อมๆกับแมลงวันตัวน้อยด้วยครับ ...