เราย้ายโรงเรียนมาตอน ม.4 เรามีปัญหากับเพื่อนเพราะเราเป็นคนที่ปากไวและนิสัยเยอะ เรามีปัญหากับเพื่อนมากมาย จนสุดท้ายเราเคลียร์กับเพื่อน เพราะเพื่อนไม่ไหวกับนิสัยเรา เราจึงไม่ค่อยกล้ายุ่ง หรือกล้าเล่นกับใครด้วย เราย้ายเข้ามาใหม่เราก็เข้ากับใครไม่ได้ ไม่มีใครนิสัยเหมือนเรา หรือคล้ายเราเลย เราอึดอัดมาก เรามีปัญหากับเพื่อนเรารู้ว่ามันผิดมาก ด้วยความปากไว พาซวย และเราก็ไม่ได้ไปขอโทษเพื่อน เพราะตอนอยู่โรงเรียนเดิมเราอยู่โรงเรียนชายล้วนมา แต่พอย้ายมาสหศึกษาตอน ม.4 เราไม่คิดว่าการพูดเล่นจะต้องขอโทษ แต่เราคิดผิด เราพยายามปรับตัวใหม่ แต่มันกับแย่ลงเรื่อยๆ เราไม่ค่อยยุ่งกับใครที่บอกไว้ เพราะมีปัญหาตั้งแต่เข้ามา เราเป็นคนที่ค่อยข้างจะเป็นเด็กเรียนด้วย เราโดนแกล้ง เพื่อนไม่เกรงใจกันทั้งที่เคลียร์กับเราอยากให้เราปรับนู้นนี่แต่ทำซะเอง พักหลังก็เริ่มจะคิดละนะ ใช่! ตอนแรกเราเข้ามาเราผิดแต่หลังๆกลับทำตัวอย่างนั้นซะเอง แต่บางทีพวกเขาก็คอยช่วยเหลือเรา แต่เรากับอึดอัดมากเราทนไม่ไหวมาก คนอื่นๆก็บอกว่าทนหน่อยเถอะ ตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยวก็รักกันเอง แต่ถ้าไม่เคยเจอกับตัว ไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอกครับ คือมันแตกหักกันแต่แรกแล้ว บางคนก็ยังขุดเรื่องเก่าๆมาพูดทั้งที่เคลียร์กันไปแล้ว การกระทำของพวกเขามันทำให้เราอึดอัด แต่เราพูดอะไรไม่ได้เพราะเราไม่สนิทกับใครเลย เราไม่มีพวกเวลาจะทำอะไร หรือเวลามีปัญหากันเราก็จะไม่มีคนเข้าข้าง เราคิดว่าเราอยู่คนเดียวได้ แต่พอทำงานกลุ่มเรากับได้แต่พวกที่ไม่ค่อยสนใจงานเพราะเราเป็นเศษ ไม่มีใครเอา งานคู่เราก็จะขอทำคนเดียว ทำให้เราคิดว่าถ้าอยู่อย่างนี้ต่อไปเราจะไหวหรอ? เพราะอยู่โรงเรียนเดิมเรามีเพื่อนคอยช่วยเหลือมาตลอด ทุกเรื่องเข้าใจกัน ผ่านทุกข์ ผ่านสุขมา พอย้ายมาเรามีเรื่องเรากับต้องอยู่คนเดียว เพราะเข้ากับใครไม่ได้ แต่เรายังโชคดีที่เรามีเพื่อนสนิทอยู่โรงเรียนเก่าคอยช่วยเหลือมาตลอด ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่กล้าที่จะสนิทใจกับเพื่อนพวกเพื่อนๆที่นี่ ได้เช่นกัน เราจึงอยากจะไปโรงเรียนอื่นเพื่อไปทำให้ชีวิตมัธยมปลายให้มันดีขึ้นอีกครั้ง
พอเราจบ ม.4 เราคิดว่าเราจะไปลาออกดีมั๊ย? เพราะเราก็พึ่งย้ายมาปีนี้ปีแรกด้วย...