เป็นปัญหาในปมชีวิตค่ะ ว่าใช้หนี้บุญคุญ ต้องทำอย่างไร เราเป็นลูกคนเดียว ที่ไม่ค่อยสนิทกับพ่อแม่ เราเกิดมาก็มียายมีญาติ
ช่วยผลัดกันเลี้ยง กินตามมีตามเกิด ตั้งแต่เราจำความได้พ่อกับแม่แทบจัไม่ได่อยู่กับเรา จนประถม พ่อแม่ก็ฝากเรา มาอยู่บ้านญาติเพื่อเรียนหนังสือ
จนเราได้กลับมาอยู่บ้านตัวเอง เราไม่มีความสุขเลย พ่อแม่ทะเลาะตบตีกันแทบทุกวัน ทั้งเรื่องชู้ เรื่องเงิน พ่อก็มีผู้หญิงเยอะ แม่ก็ขี้หึง
เราลำบากมากๆ ต้องเรียน ต้องขายของ บางวันต้องใส่ชุดนักเรียนมาแบกของขึ้นรถกระบะ พ่อแม่ทะเลาะกันแต่เขาก็ยังอย่างว่ากัน
เค้าเคยทำให้เราเห็นหลายครั้ง จนเราสะอิดสะเอียนมากๆ มันทำให้เราไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนี้เลย ตอนเด็กเราไม่แน่ใจว่าถูกพ่อลวนลามหรือเปล่า
เพราะพ่อชอบลูบตรงนั้น จับหน้าอก ดูเราอาบน้ำอยู่บ่อย ตอนนั้นก็ประถมแล้ว พอเราไปเล่าแม่ แม่ก็บอกว่าพ่อเค้ารัก เอ็นดูแต่ความรู้สึกเรามันไม่ใช่
มันทำให้เราไม่พูดกับแม่เรื่องพ่ออีก เรากับแม่โดนพ่อซ้อม ทำร้ายร่างกายหลายครั้ง เราเคยหนีออกจากบ้าน ไปอยู่กับญาติ กับเพื่อน
แต่พ่อกับแม่ก็ตามกลับมาได้ทุกครั้ง เราไม่ชอบสภาพแบบนี่เลย พอเราจบมัธยม บ้านเราแม่กับพ่อก็พาไปจำนอง ดอกเบี้ยและหนี้สินสูงมาก
ตอนนั้นเราไม่มีเงิน แทบจะไม่ได้เรียนต่อ แต่คุณครูที่รร.เก่าเอ็นดู เค้าเลยส่งเราเรียนต่อมหาลัย แต่มันไม่ได้สบาย เราต้องทำงานพิเศษหนักมาก
ขายของ ยกของ ทำทุกอย่าง บางทีต้องขอเงินแฟนมาใช้เพื่อให้รอดต่อเดือน แต่มันไม่แค่นั้น แม่เรามาป่วยเป็นมะเร็ง ต้องมารักษาตัว
ทำให้เราเหนื่อยเพิ่มขึ้น ต้องขาดเรียนมาดูแลแก ต้องทำงานมากขึ้น แม่จะพูดว่าแม่จะตาย ถ้าแกอยากได้อะไรขอให้เราหาให้แกหน่อย
เราดูแลแกเหนื่อยมาก ต้องพาไปหาหมอ เปลี่ยนแพมเพิส มำกับข้าว ทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วยกัน เหนื่อยแทบขาดใจ แต่พ่อกับแม่ก็ยังไม่เลิกทะเลาะกัน
ทั้งๆที่แกป่วยขนาดนี้ และพ่อก็วางแผนให้เรากู้เงินมาโปะบ้านตอนอายุ20 พ่อจะเอาบัญชีเราไปหมุนเงิน เพื่อขอกู้ เพราะพ่อแม่ติดแบลคลิส
เราเหนื่อยเราปวดร้าวขนาดไหนเราไม่เคยพูด ไม่เคยปริปาก แต่เราเหนื่อยที่พาอกับแม่ชอบทวงบุญคุญ พ่อบอกว่าถ้าไม่มีพ่อแม่ เราก็ไม่ได้ลืมตาแบบนี้
เราต้องทดแทนบุญคุญ เราเรียนจบ แกสองคนต้องสบาย พ่อจะพูดว่าอยากได้รถอยากได้บ้าน และถามเงินเดือนในอนาคต ทั้งที่เราเพิ่งจะขึ้นปี1
ตั้งแต่เราเกิดมา ก็เป็นที่รองมือรองเท้าให้พ่อแม่ตลอด อดมื้อกินมื้อเพื่อซื้อกับข้าวมาไว้ในบ้าน บางวันครูที่รร ต้องซื้อข้าวมาให้กิน
เราดูแลแม่ที่ป่วยไปด้วย ทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วย เงินทุกบาทหมดไปกับการป่วยของแม่ แต่แม่ก็ยังพูดว่าแกเกิดเรามา เราต้องชดใช้โดยการดูแลแกให้ดีที่สุด ส่วนพ่อก็บอกอยากสบายแบบพ่อแม่คนโน้นคนนี้ พอเราขัดใจ ก็ว่าอกตัญญูต่างๆนาๆ พูดกับใครก็มีแต่บอกว่า เป็นหนี้ชีวิตพ่อ ท่านมีแค่2คน
เราต้องดูแล ยังไงก็พ่อแม่ เราควรทำไง เหนื่อยเหลือเกิน ท้อใจด้วย
ต้องทำอะไรถึงจะเรียกว่ากตัญู และบุญคุญพ่อแม่ เราต้องชดใช้ยังไงถึงจะหมด
ช่วยผลัดกันเลี้ยง กินตามมีตามเกิด ตั้งแต่เราจำความได้พ่อกับแม่แทบจัไม่ได่อยู่กับเรา จนประถม พ่อแม่ก็ฝากเรา มาอยู่บ้านญาติเพื่อเรียนหนังสือ
จนเราได้กลับมาอยู่บ้านตัวเอง เราไม่มีความสุขเลย พ่อแม่ทะเลาะตบตีกันแทบทุกวัน ทั้งเรื่องชู้ เรื่องเงิน พ่อก็มีผู้หญิงเยอะ แม่ก็ขี้หึง
เราลำบากมากๆ ต้องเรียน ต้องขายของ บางวันต้องใส่ชุดนักเรียนมาแบกของขึ้นรถกระบะ พ่อแม่ทะเลาะกันแต่เขาก็ยังอย่างว่ากัน
เค้าเคยทำให้เราเห็นหลายครั้ง จนเราสะอิดสะเอียนมากๆ มันทำให้เราไม่อยากจะอยู่บ้านหลังนี้เลย ตอนเด็กเราไม่แน่ใจว่าถูกพ่อลวนลามหรือเปล่า
เพราะพ่อชอบลูบตรงนั้น จับหน้าอก ดูเราอาบน้ำอยู่บ่อย ตอนนั้นก็ประถมแล้ว พอเราไปเล่าแม่ แม่ก็บอกว่าพ่อเค้ารัก เอ็นดูแต่ความรู้สึกเรามันไม่ใช่
มันทำให้เราไม่พูดกับแม่เรื่องพ่ออีก เรากับแม่โดนพ่อซ้อม ทำร้ายร่างกายหลายครั้ง เราเคยหนีออกจากบ้าน ไปอยู่กับญาติ กับเพื่อน
แต่พ่อกับแม่ก็ตามกลับมาได้ทุกครั้ง เราไม่ชอบสภาพแบบนี่เลย พอเราจบมัธยม บ้านเราแม่กับพ่อก็พาไปจำนอง ดอกเบี้ยและหนี้สินสูงมาก
ตอนนั้นเราไม่มีเงิน แทบจะไม่ได้เรียนต่อ แต่คุณครูที่รร.เก่าเอ็นดู เค้าเลยส่งเราเรียนต่อมหาลัย แต่มันไม่ได้สบาย เราต้องทำงานพิเศษหนักมาก
ขายของ ยกของ ทำทุกอย่าง บางทีต้องขอเงินแฟนมาใช้เพื่อให้รอดต่อเดือน แต่มันไม่แค่นั้น แม่เรามาป่วยเป็นมะเร็ง ต้องมารักษาตัว
ทำให้เราเหนื่อยเพิ่มขึ้น ต้องขาดเรียนมาดูแลแก ต้องทำงานมากขึ้น แม่จะพูดว่าแม่จะตาย ถ้าแกอยากได้อะไรขอให้เราหาให้แกหน่อย
เราดูแลแกเหนื่อยมาก ต้องพาไปหาหมอ เปลี่ยนแพมเพิส มำกับข้าว ทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วยกัน เหนื่อยแทบขาดใจ แต่พ่อกับแม่ก็ยังไม่เลิกทะเลาะกัน
ทั้งๆที่แกป่วยขนาดนี้ และพ่อก็วางแผนให้เรากู้เงินมาโปะบ้านตอนอายุ20 พ่อจะเอาบัญชีเราไปหมุนเงิน เพื่อขอกู้ เพราะพ่อแม่ติดแบลคลิส
เราเหนื่อยเราปวดร้าวขนาดไหนเราไม่เคยพูด ไม่เคยปริปาก แต่เราเหนื่อยที่พาอกับแม่ชอบทวงบุญคุญ พ่อบอกว่าถ้าไม่มีพ่อแม่ เราก็ไม่ได้ลืมตาแบบนี้
เราต้องทดแทนบุญคุญ เราเรียนจบ แกสองคนต้องสบาย พ่อจะพูดว่าอยากได้รถอยากได้บ้าน และถามเงินเดือนในอนาคต ทั้งที่เราเพิ่งจะขึ้นปี1
ตั้งแต่เราเกิดมา ก็เป็นที่รองมือรองเท้าให้พ่อแม่ตลอด อดมื้อกินมื้อเพื่อซื้อกับข้าวมาไว้ในบ้าน บางวันครูที่รร ต้องซื้อข้าวมาให้กิน
เราดูแลแม่ที่ป่วยไปด้วย ทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วย เงินทุกบาทหมดไปกับการป่วยของแม่ แต่แม่ก็ยังพูดว่าแกเกิดเรามา เราต้องชดใช้โดยการดูแลแกให้ดีที่สุด ส่วนพ่อก็บอกอยากสบายแบบพ่อแม่คนโน้นคนนี้ พอเราขัดใจ ก็ว่าอกตัญญูต่างๆนาๆ พูดกับใครก็มีแต่บอกว่า เป็นหนี้ชีวิตพ่อ ท่านมีแค่2คน
เราต้องดูแล ยังไงก็พ่อแม่ เราควรทำไง เหนื่อยเหลือเกิน ท้อใจด้วย