สวัสดีค่ะ  ปกติหนูทำงาน อยู่คนละจังหวัด อยู่มาวันนึงแม่ช้อคเข้าโรงพยาบาล เราจึงได้ขับรถกลับบ้าน ขอลาทีทำงาน แต่ไม่คิดว่าแม่อาการหนักมาก จนไม่สามารถกลับไปทำงานได้ เลยหยุดไปเรื่อยๆ  เราต้องทำหน้าทีเป้นหลัก ไปร.พทุกวัน แถมต้องกลับมาทำกับข้าวไห้พ่อทาน สาเหตทีแม่ป่วยเหมือนไข้หวัดแต่ไม่หายสักที ไม่ไปร.พ   อาการเลยทรุด และก่อนเข้าร.พแกแย่ๆมาก แต่ไม่มีไครคิดว่าแกจะไม่ไหวมารู้ตัวตอนพูดเรื่มไม่ได้แลว หมอรีบช่วยตอนนั้นอาการไม่ดี  อีกทั้ง แกมาในร่างทีบวมมาก สรุปมีโรคหลายโรคมากทีต้องรักษาไปในคราวเดียวกัน เราอยู่โรงพยาบาลบางครั้งกะคนเดียวทำเกือบหมด พอแม่ดีขึ้นตอนนั้นเดือนนึง ได้ ต้องลงมาอยู่ดูอาการ แม่ติดเตียง เราเลยขอว่าขอมาอยู่2คนช่วยได้ไหม เพราะน.นแกมาก แต่สุดท้ายด้วยเหตผลหลายอย่างๆเลยตัดสินใจ อยู่คนเดียว เช๋ดอึเช็ดฉี่ ไม่ไหวกะต้องไหว ตอนนั้นแบบอดทนอดกลั้นทีสุด เพราะเราเกรงใจคนอื่นไม่อยากไห้เค้ามาช่วยเลยต้องทำเอง จำได้ว่าสาหัส และอดทนที่สุด ในช่วงระยะ10กว่าวัน อีกทั้งทุกข์ใจในเรื่องอื่นๆ จิปาถะกังวลหลายอย่างทีจะเกิดขึ้นตอนนั้น เรื่องงาน เรื่องใช้ชีวิต หลายอย่าง และต้องกังวลเรื่องแม่อีก ทีรักษาเรื่องอาหารการกิน ได้โรคไตกลับมมาด้วย สุดท้ายกลับมาอยู่บ้านเราต้องทำทุกอย่าง จิงๆทำคนเดียว ป้อนข้าวป้อนน้ำ พลิกตัว ทำนุ้นนั้นนี่ กับข้าว หลายอย่าง และต้องเจอปัญหาเยอะมาก จนทุกข์ใจทุกวัน พอแม่เรื่มดีขึ่นเดินได้แล้ว  เรากะคุมอาหารปกติ  เราคุมอาหารจนค่าไตดีขึ่น แต่แม่ดื้อ ชอบกินอะไรเราห้าม จนเราต้องเตือนบ่อย พอเริ่มตักข้าวเองได้ กินอาหารไม่เคี้ยวกินเยอะ ไม่คุมจนพุงแข็งอีกแล้ว เมือนก่อนวันมาร.พ จนเราคิดมาก ว่าอย่าไห้กลับไปอยู่จุดเดิมอีก เราขอ เพราะทุกอย่างกว่าจะดีขึ่นแบบนี่ต้องเหนื่อยเท่าไหร่ เราขอไห่เรื่มชีวิตไหม่ คุมอาหารรักสุขภาพ เราพยายายามทำแต่สิ่งดี แต่กลายเป็นว่าเราต้องไปเตือนไปสอน ไปดัง จนเราไม่สบายใจเอง เพราะแกดื้อไม่ฟังความคิดเห็นบ้าง เราช่วยในหลายๆอย่างปัญหาจิปาถะ แต่เรารู้สึกว่า เราควรจะปล่อยวาง เพราะไม่งั้นเราแย่เอง เราเอาความเครียดจากสิ่งทีเจอมาคิดว่าถ้ายังอยู่แบบนี้ต้องกลับไปอยู่จุดเดิมอีกแล้วคนทีเหนื่อยคือเราเอง เราสังเกตได้ว่าเราจิตใจเราแย่ ทุข์ใจเกือบทุกวัน จะปล่อยวางกะทำได้บางเรื่อง แต่เรารุ้ง่ายังไง เรากะต้อง้หนื่อย แตาเราอยากแก้ไขเผื่อมันจะดีขึ้นแต่ทำไม่ได้เลย ท้อมาก  ตอนทำงานหรือไปอยู่ข้างนอกจิตใจเราไม่ได้เป็นแบบนี่ อยู่บ้านเราเครียดทุกวัน และเราไม่อยากทำนิสัยแบบนี้ด้วย ทีต้องคอยเตือนเรื่องเดิมๆทุกวัน  หนูยังคิดเบยถ้าเกิดหนูจะออกไปทำงานอีก เค้าจะว่าเราไม่ดีอีก มั้ย ไปอยู่ข้างนอกได้รักษาสุขภาพจิตใจเรา แต่มันลำบาก  เพราะตอนนี้เราทิ้งทุกเรื่องเพื่อมาดูแล ตอนนี้แม่ดีขึ่นทำทุกอย่างได้หมด แต่แกไม่ทำเราจะช่วยไห่แกทำได้บ้าง เราพยายามทำดีมาตลอดแค่พอมาอยู่บ้านกลายเป็นทำสิ่งไม่ดีเฉยเลย เราต้องเตือนแกเป็นประจำ เค้าไม่คิดว่าเราดี เราควรจะอยู่อีกไหม เรากตัญญูหรือว่าเราทำบาปไปแล้วคะ