หวัดดีครับ วันนี้ผมมาแชร์ประสบการณ์ความรักที่อยู่ในความทรงจำแล้วก็เจ็บปวดกับมันมาตลอด อยากฝากไว้เป็นข้อคิดสำหรับคนอ่านหน่ะครับ "จะทำอะไรก็รีบทำ แล้ววันหนึ่งคุณจะนึกเสียดาย" แบบผม(ผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะครับ)
ขอเกริ่นเรื่องที่จะพูดก่อนนะครับ ผมเคยมีแฟนคนหนึ่งซึ่งเลิกกันไปแล้ว ผ่านไปได้จะสองปีแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมทุกข์ทรมานในใจมาตลอดกับการกะทำของผมที่ทำต่อเธอและไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่งในหลายคนที่ผมคบมา ดีมากๆเลยล่ะ55 ไม่งั้นผมคงไม่เสียใจเธอเป็นรุ่นพี่ผมถึงสองปี ตอนนั้นผมเรียนอยู่มอต้น ผมรู้จักเธอผ่านเพื่อน ซึ่งเธอสนใจผม ผมก็แอบสนใจเธอเหมือนกัน มันแอบตลกตรงที่ว่า ผมไม่เคยเห็นหรือรู้จักเธอมาก่อน แต่ผมก็ไม่ได้อะไรมาก จนวันหนึ่งเธอทักเฟสมาหาผม ก็น่ะผมก็แอบรอเหมือนกัน555ผมเป็นคนไม่ทักใครหน่ะ เราก็คุยกันมาเลื่อยๆ ผมรักเธอมาก เธอเป็นคนน่ารัก ฐานนะทางบ้านก็ดีกว่า ส่วนตัวผมมันก็ไม่ค่อยมีอะไร ผมมักคิดเยอะกับเรื่องแบบนี้กลัวเธอจะรู้สึกไม่ดี คนรอบข้างจะมองเธอยังไง ที่มาคบกับคนแบบผมแล้วอีกอย่างผมมันก็เด็กกว่า ตอนที่คบกันผมมักจะรู้สึกแย่กับพวกนี้ จนทำให้ผมชอบทำตัวตีห่าง ทำเป็นมองเห็นแต่ไม่ทักบ้างมันไม่ได้รู้สึกดีนักหลอก ผมทรามานนะผมรู้ว่าเธอก้รู้สึกแย่ แต่ก็ได้แค่โอ้แล้วก็คุยดีกับเธอในแชท ในโรงเรียนผมก็ไปหาเธอบ่อย คิดถึงก็ไปนั่งด้วย ไปเล่นด้วยกันบ้าง เอาล่ะมาเริ่มกันดีกว่า
เหตุการณ์ที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเหตุการณ์ก่อนที่เราจะเลิกกัน วันนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก อาจจะเพราะผมไม่ใสใจเธอเท่าที่ควร เราต่างคนต่างห่างกันไป ไม่มีใครง้อใคร ผมรู้สึกแย่มาก ใจก็อยากง้อ เราห่างกันมากจนรู้สึกได้ เราต่างคนต่างรอให้มาง้อกัน ถึงปากจะบอกว่าเฉยๆ แต่ผมรักเธอมากน่ะ ทุกครั้งที่มองแชท มันเจ็บปวดจริงๆ ทุกๆคนคงเข้าใจ ว่าการรอใครสักคนมันเป็นยังไง ผมได้แต่มองหาเธอในที่ที่เจอเธอบ่อยๆ ผมมีโอกาสมากมาย ที่จะขอเธอคืนดี แต่ครั้งนี้อาจจะเป็นโอกาสครั้งสุดท้าย วันนั้นผมไปรับแม่ที่ขายของในถนนคนเดิน ผมมักจะเจอเธอกับเพื่อนบ่อยๆ แล้ววันนั้นก็เหมือนทุกครั้ง ผมเห็นเธอกับเพื่อน พ่อผมขับรถเข้ามา ผมเห็นเธออยู่เพียงน่าปะตูรถของผม ผมมองเธอผมใจเต้นแรง ผมคิดว่าจะพูดอะไรออกไปดี ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตู ผมเห็นเธอหันหลัง แล้วกำลังค่อยๆเดินไป ตอนนั้นผมรีบเปิดประตูแล้วเดินตามเธอไป มันเหมือนอย่างกับในหนังครับ ผมเดินตามหลับเธอ โดยห่างกันไม่ถึงเมตร แต่ผมกับไม่สามารถเอ่ยปากเรียกเธอ ผมได้แต่หยุดแล้วมองเธอเดินออกไป นั้นเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับโอกาสของผมจริงๆ ผมได้แต่คิดถึงเรื่องนั้นซ้ำไปซ้ำมา ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่กล้าทัก ถามว่าผมรู้ไหมว่าเธอรอผม ผมรู้ แต่ทำไมล่ะ ทำไมผมถึงไม่ทักเธอ มันเป็นอีกปมหนึ่งเลยของผม แต่หลังจากนั้นผมได้แต่เฝ้ามองเธอตรงที่ที่เธอนั่งประจำหลังเลิกเรียน มันเป็นลานกว้างของโรงเรียน ผ่านไปเกือบอาทิตย์ก็ยังไม่มีวี่เเววของเธอ
แล้ววั้นหนึ่ง วันนั้นฝนตกหนักมาก ผมก็มองหาเธอก่อนกลับบ้าน แต่ก้ไม่เห็น ผมเลยคอยหลบมามองทางที่เธอไปรอรถรับส่งเธอมักจะเดินมากับเพื่อนของเธอ แต่วันนั้นสิ่งที่ผมเห็น กับไม่ใช่เพื่อนของเธอ กับเป็นผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงกว่าเธอ ผมรู้ทันที่ว่ามันคืออะไร ผมทำตัวไม่ถูกมันจุกมากครับ ผมได้แค่มองเธอเดินไปกับคนอื่น แค่มองผมก็รู้ว่ามันจะเกิดอะไรต่อไป มีคำถามอยู่ในหัวผมเป็นร้อย แต่ผมกลับให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ ผมไม่สามารถโทษเธอได้เลย ผมรู้สึกแย่ ผมเสียใจกับสิ่งที่เห็นพอกลับบ้านไป ผมไปสืบทุกอย่างจึงรู้ว่าเธอกำลังคุยกับคนอื่นอยู่ ผมทำได้แค่รู้สึกแย่กับตัวเอง ผมไม่สามารถโทษคนอื่นหรือเธอได้ เพราะผมไม่สามารถดูแลเธอได้เลย ผมได้แต่เฝ้ามองและดูเธอกับคนอื่น ถามว่าง้อตอนนั้นมันทันไหม ทันครับ แต่ผมกับเลือกแบบนี้ ผมเลือกที่จะอยู่เฉยๆ ทั้งที่ในใจผมอยากจะบอกอะไรเธอมากมาย แตตอนนี้ผมไม่สามารถแม้แต่มองน่าเธอ ไม่สามารถเข้าไปหาเธอแบบที่เคยทำ ผมทำให้ผู้หญิงที่ผมรักมากจากผมไป ตลอดเวลาหลายเดือนมานี้ ผมได้แต่รู้สึกแย่กับเรื่องของเธอ
จนทุกวันนี้ผมก็ยังรู้สึกแย่กับเรื่องของเธอ ทุกครั้งที่ผมกำลังมีใครเข้ามา พอนึกถึงเรื่องของเธอ ผมกับรักใครไม่ได้เท่าเธอ ผมรักใครไม่ได้นานซะทีเลย ผมอยากจะกับไปอธิบายเรื่องทุกอย่าง ให้เธอแต่มันสายไปแล้วมันสายมากๆ ผมได้แต่มองรูปเธอ ได้แต่มองรูปของเรา ตลอดเวลาที่เราคบกัยมาความรักที่เธอให้กับผมมันเป็นความรักที่ผมรู้สึกว่ามันคือรักจริงๆ เธอไม่เหมือนทุกคน เธอให้ทุกๆอย่างกับผม แต่ผมกับให้อะไรเธอไม่ได้นอกจากความเจ็บปวด ตอนนี้ผมได้แต่มองเธอว่าเป็นยังไงบ้าง โอเคดีไหม ตอนนี้คงทำได้เท่านี้จริงๆ
ขอบคุณที่มาอ่านนะครับ ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นข้อคิดให้ใครได้มากน้อยรึไม่ แต่อยากให้รู้ครับ "โอกาสไม่ได้มีให้เราเสมอไป" ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเองเหมือนผม มีอะไรก็รีบทำนะครับ “อย่ารอจนสายครับ” แล้วคุณจะไม่มานึกเสียใจ
มาแชร์ประสบการณความรัก "ที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้"
ขอเกริ่นเรื่องที่จะพูดก่อนนะครับ ผมเคยมีแฟนคนหนึ่งซึ่งเลิกกันไปแล้ว ผ่านไปได้จะสองปีแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ผมทุกข์ทรมานในใจมาตลอดกับการกะทำของผมที่ทำต่อเธอและไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่งในหลายคนที่ผมคบมา ดีมากๆเลยล่ะ55 ไม่งั้นผมคงไม่เสียใจเธอเป็นรุ่นพี่ผมถึงสองปี ตอนนั้นผมเรียนอยู่มอต้น ผมรู้จักเธอผ่านเพื่อน ซึ่งเธอสนใจผม ผมก็แอบสนใจเธอเหมือนกัน มันแอบตลกตรงที่ว่า ผมไม่เคยเห็นหรือรู้จักเธอมาก่อน แต่ผมก็ไม่ได้อะไรมาก จนวันหนึ่งเธอทักเฟสมาหาผม ก็น่ะผมก็แอบรอเหมือนกัน555ผมเป็นคนไม่ทักใครหน่ะ เราก็คุยกันมาเลื่อยๆ ผมรักเธอมาก เธอเป็นคนน่ารัก ฐานนะทางบ้านก็ดีกว่า ส่วนตัวผมมันก็ไม่ค่อยมีอะไร ผมมักคิดเยอะกับเรื่องแบบนี้กลัวเธอจะรู้สึกไม่ดี คนรอบข้างจะมองเธอยังไง ที่มาคบกับคนแบบผมแล้วอีกอย่างผมมันก็เด็กกว่า ตอนที่คบกันผมมักจะรู้สึกแย่กับพวกนี้ จนทำให้ผมชอบทำตัวตีห่าง ทำเป็นมองเห็นแต่ไม่ทักบ้างมันไม่ได้รู้สึกดีนักหลอก ผมทรามานนะผมรู้ว่าเธอก้รู้สึกแย่ แต่ก็ได้แค่โอ้แล้วก็คุยดีกับเธอในแชท ในโรงเรียนผมก็ไปหาเธอบ่อย คิดถึงก็ไปนั่งด้วย ไปเล่นด้วยกันบ้าง เอาล่ะมาเริ่มกันดีกว่า
เหตุการณ์ที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเหตุการณ์ก่อนที่เราจะเลิกกัน วันนั้นเราทะเลาะกันหนักมาก อาจจะเพราะผมไม่ใสใจเธอเท่าที่ควร เราต่างคนต่างห่างกันไป ไม่มีใครง้อใคร ผมรู้สึกแย่มาก ใจก็อยากง้อ เราห่างกันมากจนรู้สึกได้ เราต่างคนต่างรอให้มาง้อกัน ถึงปากจะบอกว่าเฉยๆ แต่ผมรักเธอมากน่ะ ทุกครั้งที่มองแชท มันเจ็บปวดจริงๆ ทุกๆคนคงเข้าใจ ว่าการรอใครสักคนมันเป็นยังไง ผมได้แต่มองหาเธอในที่ที่เจอเธอบ่อยๆ ผมมีโอกาสมากมาย ที่จะขอเธอคืนดี แต่ครั้งนี้อาจจะเป็นโอกาสครั้งสุดท้าย วันนั้นผมไปรับแม่ที่ขายของในถนนคนเดิน ผมมักจะเจอเธอกับเพื่อนบ่อยๆ แล้ววันนั้นก็เหมือนทุกครั้ง ผมเห็นเธอกับเพื่อน พ่อผมขับรถเข้ามา ผมเห็นเธออยู่เพียงน่าปะตูรถของผม ผมมองเธอผมใจเต้นแรง ผมคิดว่าจะพูดอะไรออกไปดี ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตู ผมเห็นเธอหันหลัง แล้วกำลังค่อยๆเดินไป ตอนนั้นผมรีบเปิดประตูแล้วเดินตามเธอไป มันเหมือนอย่างกับในหนังครับ ผมเดินตามหลับเธอ โดยห่างกันไม่ถึงเมตร แต่ผมกับไม่สามารถเอ่ยปากเรียกเธอ ผมได้แต่หยุดแล้วมองเธอเดินออกไป นั้นเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับโอกาสของผมจริงๆ ผมได้แต่คิดถึงเรื่องนั้นซ้ำไปซ้ำมา ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่กล้าทัก ถามว่าผมรู้ไหมว่าเธอรอผม ผมรู้ แต่ทำไมล่ะ ทำไมผมถึงไม่ทักเธอ มันเป็นอีกปมหนึ่งเลยของผม แต่หลังจากนั้นผมได้แต่เฝ้ามองเธอตรงที่ที่เธอนั่งประจำหลังเลิกเรียน มันเป็นลานกว้างของโรงเรียน ผ่านไปเกือบอาทิตย์ก็ยังไม่มีวี่เเววของเธอ
แล้ววั้นหนึ่ง วันนั้นฝนตกหนักมาก ผมก็มองหาเธอก่อนกลับบ้าน แต่ก้ไม่เห็น ผมเลยคอยหลบมามองทางที่เธอไปรอรถรับส่งเธอมักจะเดินมากับเพื่อนของเธอ แต่วันนั้นสิ่งที่ผมเห็น กับไม่ใช่เพื่อนของเธอ กับเป็นผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงกว่าเธอ ผมรู้ทันที่ว่ามันคืออะไร ผมทำตัวไม่ถูกมันจุกมากครับ ผมได้แค่มองเธอเดินไปกับคนอื่น แค่มองผมก็รู้ว่ามันจะเกิดอะไรต่อไป มีคำถามอยู่ในหัวผมเป็นร้อย แต่ผมกลับให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ ผมไม่สามารถโทษเธอได้เลย ผมรู้สึกแย่ ผมเสียใจกับสิ่งที่เห็นพอกลับบ้านไป ผมไปสืบทุกอย่างจึงรู้ว่าเธอกำลังคุยกับคนอื่นอยู่ ผมทำได้แค่รู้สึกแย่กับตัวเอง ผมไม่สามารถโทษคนอื่นหรือเธอได้ เพราะผมไม่สามารถดูแลเธอได้เลย ผมได้แต่เฝ้ามองและดูเธอกับคนอื่น ถามว่าง้อตอนนั้นมันทันไหม ทันครับ แต่ผมกับเลือกแบบนี้ ผมเลือกที่จะอยู่เฉยๆ ทั้งที่ในใจผมอยากจะบอกอะไรเธอมากมาย แตตอนนี้ผมไม่สามารถแม้แต่มองน่าเธอ ไม่สามารถเข้าไปหาเธอแบบที่เคยทำ ผมทำให้ผู้หญิงที่ผมรักมากจากผมไป ตลอดเวลาหลายเดือนมานี้ ผมได้แต่รู้สึกแย่กับเรื่องของเธอ
จนทุกวันนี้ผมก็ยังรู้สึกแย่กับเรื่องของเธอ ทุกครั้งที่ผมกำลังมีใครเข้ามา พอนึกถึงเรื่องของเธอ ผมกับรักใครไม่ได้เท่าเธอ ผมรักใครไม่ได้นานซะทีเลย ผมอยากจะกับไปอธิบายเรื่องทุกอย่าง ให้เธอแต่มันสายไปแล้วมันสายมากๆ ผมได้แต่มองรูปเธอ ได้แต่มองรูปของเรา ตลอดเวลาที่เราคบกัยมาความรักที่เธอให้กับผมมันเป็นความรักที่ผมรู้สึกว่ามันคือรักจริงๆ เธอไม่เหมือนทุกคน เธอให้ทุกๆอย่างกับผม แต่ผมกับให้อะไรเธอไม่ได้นอกจากความเจ็บปวด ตอนนี้ผมได้แต่มองเธอว่าเป็นยังไงบ้าง โอเคดีไหม ตอนนี้คงทำได้เท่านี้จริงๆ
ขอบคุณที่มาอ่านนะครับ ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นข้อคิดให้ใครได้มากน้อยรึไม่ แต่อยากให้รู้ครับ "โอกาสไม่ได้มีให้เราเสมอไป" ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเองเหมือนผม มีอะไรก็รีบทำนะครับ “อย่ารอจนสายครับ” แล้วคุณจะไม่มานึกเสียใจ