เราไม่รู้นะว่ามีคนมากน้อยแค่ไหนที่ยังยึดติดกับคำว่า"แม่ก็คือแม่ไม่มีวันทำร้ายลูก"แต่คำนี้มันใช้ไม่ได้กับความคิดเรา เราทำใจยอมรับผู้หญิงที่ทำลายชีวิตเราไม่ได้หรอก ตั้งแต่เด็กเราจำได้ว่าเราโดนเขาตีด้วยด้ามไม้กวาดทางมะพร้าวจนด้ามไม้กวาดแตกแทบทุกวันจนบางคนเขาคิดจะแจ้งตำรวจแต่ไม่มีใครกล้าทำ ทุกครั้งเขาจะด่าเราว่า"อีเด็กนรก" "อีเด็กตัวถ่วงของชีวิต"จนมีช่วงเวลาหนึ่งที่เขาทิ้งเราไปมีสามีใหม่อยู่เขาก็กลับมารับเราไปอยู่ด้วยแต่นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่เลวร้ายที่สุดจนเป็นแผลบาดลึกในใจเราตลอดเวลานั่นก็คือเขารวมหัวกับสามีเขาข่มขืนเราเท่านั้นยังไม่พอเรายังโดนบีบคอตอนร้องขอความช่วยเหลือ(แต่ไม่มีเพื่อนบ้านคนไหนมาช่วยเลยทั้งที่รั้วบ้านติดกันรวมทั้งบ้านพี่น้องสามีแม่ที่อยู่ในรั้วเดียวกันด้วย)จนเส้นเลือดตาเราแตกเข้าลูกตาดำ ทั้งคอที่มีแต่รอยจิกรอยเลือดลิ้นที่ถูกกัดช่วงนั้นเราหนีออกมาแล้วเหมือนเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าขั้นรุนแรงคือไม่พูดกับใครเลยไม่มองหน้าใครกลัวผู้คนตลอดเวลา บางทีก็ร้องไห้ช่วงนั้นเราก็เร่ร่อนไปเรื่อยเพราะไม่รู้จะเดินไปทางไหนญาติพี่น้องเราก็ตัดขาดเพราะเขาจะเอาเราไปขายใช้หนี้พนัน เราก็หารับจ้างไปเรื่อยในตลาดสดโดยอาศัยกับตาแท้ๆสุดท้ายเราก็หนีออกมาอีกเพราะทนกับภรรยาใหม่ตาไม่ไหว มาหางานได้งานที่ร้านอาหารอยู่กินนอนที่นั่น เราทำไปได้ประมาณ3ปีแม่ก็ตามมาอีกคราวนี้ทำงานในร้านด้วยวันแรกที่เขามาเขาก็มารื้อห้องเราเอากระเป๋าสัมภาระเขาไว้ห้องเราวินาทีนั้นเราโยนออกไปเลยเพราะสำหรับเราเขาไม่ใช่แม่เราพอเขามาอยู่เขาก็เอาไปพูดทั่วว่าเราชั่วยังงั้นยังงี้ไปทำร้ายเขามั่งยังงี้แต่ไม่เคยพูดถึงความชั่วตัวเองเลยเราก็ได้แต่เงียบเพราะเขาชอบบอกคนอื่นว่าเราบางทีก็โทรไปฟ้องคนนั้นคนนี้ว่าญาติมาฟ้องเขาว่าเราไปสร้างความเดือดร้อนให้เขาแก้ปัญหาคือเรา งงๆว่าเราไปทำไรตอนไหนเพราะญาติเราตัดขาดไม่เคยยุ่งเราอยู่กับเขาแค่ช่วงตอนเด็กอายุ7ขวบกับตอนโดนข่มขืนอายุ9ขวบ นี่หรอ?คนที่เป็นแม่ บางทีก็ไปดราม่าบีบน้ำตากับคนอื่นเรื่องเรา เราก็ไม่สนใจเพราะเราไม่เคยไปคุยไปยุ่งไปสนทนากับเขาเลยสักครั้งหน้าเราก็ไม่มอง  เวลาต่อหน้าคนอื่นก็ทำเป็นเรียกเรานำหน้าว่าน้องแต่ลับหลังก็เรียกอี ค่านิยมสังคมไทยเป็นยังไงเราไม่สนใจหรอกแต่เราไม่มีวันนับคนแบบนี้เป็นแม่เด็ดขาด ส่วนพ่อเราไม่รู้ว่าเขาเป็นใครชื่ออะไรไม่มีข้อมูลเลยจึงไม่เคยสนใจอยากรู้  ทุกวันนี้เรามีอาการตกใจกลัวเสียงดังเสียงตะคอกมาก กลัวคนไม่ให้ใครแตะตัว แล้วที่สำคัญบาดแผลในใจเรามันไม่เคยหายเลยเป็นสิ่งฝังใจในความทรงจำเราตลอดเวลา กว่าเราจะลุกยืนขึ้นมาได้อีกครั้งมันยากมากเพราะเรายืนด้วยตัวเองไม่มีใครอยู่ข้างๆ ทุกวันนี้เราก็มีแฟนแล้ว ก่อนคบเราเล่าให้เขาฟังทุกอย่างเพื่อที่ให้เขาหาทางเลือกได้คนทีก่อนคบเราเล่าให้เขาฟังทุกอย่างเพื่อที่ให้เขาหาทางเลือกได้คนที่ดีกว่าเรา แต่เขาก็ยังเลือกที่จะอยู่กับเรา ถ้าวันหนึ่งเรามีลูกเราจะไม่มีวันทำแบบนี้กับลูกเด็ดขาดเพราะเรารู้ว่ามันเจ็บปวดมากขนาดไหน